Angelique krijgt vijf miskramen achter elkaar
Angelique bevalt in 2006 van een gezonde zoon. Daar geniet ze samen met haar man enorm van. Een paar jaar later willen zij graag een tweede kindje. De pil gaat in de vuilnisbak, ze zijn er klaar voor. Niet wetende dat de komende jaren een ware hel zullen worden. Angelique krijgt vijf miskramen achter elkaar en verliest zelfs een keer een tweeling. Na een aantal jaren van tegenslagen, verdriet en onbegrip wordt er in 2011 een prachtige dochter.
Ondeelbaar verdriet
Angelique deelt het verhaal achter haar vijf miskramen in het boek ‘Ondeelbaar verdriet’ waaruit de volgende fragmenten afkomstig zijn.
“Na iedere miskraam kreeg ik vaak van die goedbedoelde maar soms zo pijnlijke opmerkingen zoals: ‘Beter nu een miskraam dan aan het eind van de zwangerschap’ of ‘Je bent nog jong, komt vast wel goed’ of ‘Ach, foutje van moeder natuur, komt wel vaker voor.’ Of: ‘Ach meid, je hebt gelukkig toch al een kind’.
Dus, omdat ik al een kind had, betekent dat niet dat mijn wens minder groot was dan die van een ander! Alsof het gaat om EEN kind, en niet om het kind wat ik op dat moment bij me droeg.
(…)
Één kind is een angstig bezit.
Ik wilde zo graag nog een kindje, een broertje of zusje voor Wessel.
Misschien was mijn wens juist wel groter, omdat ik weet wat het is om een kind te hebben.
Juist ik weet wat het is om negen volle maanden zwanger te zijn, juist ik weet wat het is om leven te voelen in mijn buik. Juist ik weet hoe het is om moeder te zijn! Juist daarom wilde ik het zo graag nog eens meemaken! Ik wilde dit alles nog een keer ervaren. Maar wat had ik te willen?
(…)
Nu zul je misschien denken: Waarom heb je dan je mond niet gehouden als je geen pijnlijke opmerkingen had gewild? Waarom heb je je miskramen nooit voor jezelf gehouden, zoals vroeger?
Er zijn vrouwen die hun zwangerschap geheim willen houden, totdat de eerste drie maanden voorbij zijn. Dat is ieder voor zich natuurlijk en daar is niets mis mee.
Ik heb ook vaak opmerkingen gehad zoals: ‘Waarom vertel je het zo vroeg, er kan nog van alles misgaan.’
Maar lieve mensen, het is toch geen schande om openlijk te praten over een miskraam , mocht het fout gaan? We leven niet meer in de oertijd toen er een taboe op rustte.
Zou het geholpen hebben als ik drie maanden mijn mond had gehouden? Zou dat een miskraam hebben voorkomen?
Want dan had ik het meteen gedaan. Dan had ik niemand iets verteld. Maar nee, het helpt niet.
Juist als veel mensen weten van een zwangerschap, kunnen ze ook met je meeleven als het niet goed gaat. Dat heb ik als heel erg fijn ervaren. Waarom alleen het geluk met mensen om mij heen delen en niet het verdriet?
Natuurlijk kreeg ik vaak opmerkingen die ik niet wilde horen, maar die zou ik ook onbedoeld te horen gekregen hebben als niemand iets had geweten van mijn miskramen.
Vroeger rustte er een soort taboe op het woord miskraam. Het gebeurde, men had het er niet over. Je moest verder en er werd niet over gesproken.
Na elke miskraam die ik heb gehad, ging ik ook verder, maar wel in de wetenschap dat ik bij mensen in mijn omgeving mijn ei kwijt kon. En dat is erg fijn. Wilde ik er niet over praten, dan deed ik het niet. Wilde ik er wel over praten, dan deed ik het wel. Dat is het fijne, als mensen van de situatie af weten.
Maar degene bij wie ik mijn ei kwijt kon, kan ik op één hand tellen. De rest vroeg er niet naar. Misschien vonden ze het moeilijk erover te beginnen, maar ik vond dit absoluut niet leuk.
(…)
De ellende van de afgelopen tijd heeft een diepe wond achtergelaten, waar soms nog wel eens zout in gestrooid wordt. Maar na verloop van tijd wordt de wond een litteken. Het verdriet slijt, maar verdwijnt nooit. Dit is een onderdeel van ons leven geworden en we moeten een manier vinden om daarmee om te gaan. Dat is iets wat ik heel erg moeilijk vond. Nu onze wens vervuld is, wordt dat makkelijker.”
‘Ondeelbaar verdriet’ kun je hier bestellen.
Ook interessant: