Esmeralda is beheerder (en oprichtster) van de Facebook-groep Herhaalde miskramen. Dat doe je natuurlijk niet zomaar, en inderdaad… ze heeft daar zelf ervaring mee.
In 2007 stopten Esmeralda en haar partner Patrick met anticonceptie en bleek dat zwanger worden veel ingewikkelder was dan zij hadden gedacht…
In de serie 1 op de 4 vertelt Esmeralda haar verhaal.
“Insanity: doing the same thing over and over again and expecting different results”
Nadat ik stopte met de pil dacht ik echt dat ik snel zwanger zou zijn. Maar na ruim een jaar proberen was er niets gebeurd. Op naar de huisarts en deze stuurde ons door naar de gynaecoloog. Er volgden wat onderzoeken en daaruit kwam traag zaad en een verstoorde cyclus. De oplossing was IUI volgens de gynaecoloog.
Vol goede moed begonnen we aan deze behandeling, maar helaas ook nu weer zonder zwangerschap als gevolg. Het vruchtbaarheidstraject viel mij heel erg zwaar. Het maakt zwanger worden iets medisch en alle onderzoeken en medicatie zorgden ervoor dat ik er psychisch onder begon te lijden.
Toen mijn schoonmoeder de diagnose longkanker kreeg was het voor ons even genoeg. We stopten het traject voor onbepaalde tijd. Het was zo pijnlijk geweest allemaal, dat we behoefte hadden om er even niet meer mee bezig te zijn. We stopten onze wens weg. Deden alsof deze er niet meer was in feite. Want dat maakte het leven dragelijker. En bovendien waren we vooral bezig met mijn zeer zieke schoonmoeder.
Babyshowers
Ik bezocht ondertussen braaf alle babyshowers waarvoor ik werd uitgenodigd. Ook al voelde het alsof mijn hart eruit getrokken werd. Maar ik heb altijd gedacht dat mijn verdriet niet betekende dat ik niet blij moest zijn voor vriendinnen die het geluk wel hadden. En mocht het ons ooit nog lukken, dan wilde ik toch ook dat ze naar mijn babyshower zouden komen?
Dus ik ging. Maar bleef bijna nooit tot het einde. Daarna huilde ik de rest van de avond.
De zoveelste test
In juli 2011 werd ik maar niet ongesteld. Ik deed voor de vorm een test. De uitslag wachtte ik af in de keuken. Mijn man zat op de bank. Samen naar een zwangerschapstest staren – zoals je soms op televisie ziet – deden wij al een tijdje niet meer. De lol is er wel vanaf na 50x negatief. Maar nu zag ik twee streepjes verschijnen. We waren door het dolle! Iedereen mocht het direct weten. Ik voelde me alsof ik licht gaf! De wereld was voor mij niet meer hetzelfde. Het enige wat ik nog kon denken was “ik ben zwanger!’ en ik vroeg me af of mensen het al aan me konden zien. De echo met het hartje was prachtig. We werden na zo lang wachten toch echt papa en mama! En mijn schoonmoeder was ook ontzettend blij met het nieuws, want nu zou ze het waarschijnlijk nog mee mogen maken.
Donkere periode
Tot de 10 weken echo. Want dat beeld stond stil. Er bewoog niets. Het hartje was gestopt. Als een klap sloeg de zwaartekracht op me neer. Dit kon niet echt gebeuren toch? Dat je na 4 jaar eindelijk zwanger raakt en dan een miskraam krijgt? Onze wereld stortte volledig in. Er volgde een curettage en 3 volle dagen huilen. Ik was leeg. Al mijn hoop was weggevaagd. Ik herinner me dit als een hele donkere periode waarin we wel heel veel begrip van onze omgeving kregen.
Deze miskraam is voor mij nog altijd de heftigste en hoewel het al een aantal jaar geleden is kan ik het gevoel zo weer terughalen van die vreselijke tijd. Deze zwangerschap bleek uiteindelijk een partiele mola zwangerschap. Het werd een emotionele rollercoaster, die gelukkig goed afliep.
Linksom of rechtsom
Begin 2012 besloten we om het pleegoudertraject in te gaan én later in het jaar nog een poging IUI te doen. Links- of rechtsom, wij konden niet langer kinderloze ouders blijven. Want zo voelde ik me, als een moeder zonder kind.
Niemand had het zien aankomen, maar eind januari was ik wederom spontaan zwanger! En nu ging alles goed! Na een zwangerschap met wat complicaties (en helaas het overlijden van mijn schoonmoeder toen ik 20 weken zwanger was) kwam onze dochter via een keizersnede ter wereld.
En vanaf dat moment was dat gat in mijn ziel – die pijn in mijn borst die ik voelde als ik een moeder met een baby zag of een zwangere buik – dat gat dat was eindelijk dicht. Het litteken op mijn ziel deed nog wel zeer, en zal dit denk ik altijd blijven doen, maar ik kon mijn geluk niet op dat ik al die opgekropte liefde eindelijk aan een klein hummeltje kon geven.
Zelfde kamer, zelfde conclusie
Vol goede moed – die ene miskraam was pech toch? – besloten we direct door te gaan voor een tweede kindje. Want wat als het weer zo’n tijd zou duren? Nou werd ik voor mijn doen vrij snel weer zwanger, na 8 maanden. Maar dit werd een vroege miskraam.
De zwangerschap daarop was er weer een kloppend hartje. We waren behoorlijk nerveus voor de 8 weken echo. Hier ging het vorige keer verkeerd. Met ons dochtertje op de nek van mijn man gingen we naar de echopraktijk. Zelfde kamer. Zelfde conclusie. Het hartje was gestopt. Verdoofd vertrokken we naar huis.
Iedereen vond het erg, maar niet meer zo erg als de eerste keer. Alles went blijkbaar. Ik was er wel kapot van. En ik wilde geen curettage. Ik wilde helemaal niks meer. Laat mij met rust en laat het kindje in mijn buik met rust. Het is dan wel dood, maar nu is het nog bij me. En het gaat pas weg als het daarvoor klaar is en mijn lichaam gaat dit nu eens zélf oplossen. Want mijn lichaam vond ik waardeloos. Ik kon niet zwanger worden, niet zwanger blijven en ook niet zelf bevallen.
Dus deze miskraam ging ik nu eens wel zelf doen. 6 weken duurde het voordat het vruchtje loskwam. Ik ben nog altijd blij met mijn keuze om toen te wachten. Ik was hierna vrij snel weer mezelf. Psychisch heb ik dit goed afgesloten op deze manier.
Onderzoek
Na 3 miskramen krijg je onderzoek in Nederland. Hieruit kwam de uitslag dat er misschien iets mis was met mijn bloedstolling. Hiervoor kon ik bloedverdunners krijgen, maar wel pas vanaf hartslag. Maar dat is wanneer het bij mij al snel mis gaat, dus ik had er weinig vertrouwen in.
Ik raakte weer zwanger en heb de arts gesmeekt om bloedverdunners. Ik kreeg ze niet. Maar ik kreeg wel weer een vroege miskraam. Precies een maand later was ik weer zwanger. Ondertussen had ik contact opgenomen met het UZ Gent. Mijn vertrouwen in de Nederlandse gynaecologische zorg omtrent herhaalde miskramen was tot het nulpunt gedaald. Ondanks de zwangerschap liet ik de afspraak wel staan, de wachttijd was dik 3 maanden en er kon voor die tijd nog van alles gebeuren. En dat was ook zo.
De 8 weken echo gaf een bekend beeld. Er bewoog niets meer. Het knipperlichtje wat er vorige week nog was geweest was nu nergens meer te bekennen. Stoïcijns stapte ik weer van de behandeltafel af in het ziekenhuis. Ik was in mijn eentje naar de echo gegaan. Mijn ervaring was ondertussen dat ik liever alleen naar dit soort dingen ging. Dan ben ik een stuk sterker.
Ik wachtte een week, maar er gebeurde niets. Mijn gevoel zei me dat ik voor een curettage moest kiezen, dus dat deed ik. Een week later kreeg ik het bericht dat ik wederom een partiele mola zwangerschap had gehad. De kans om dit 2 keer mee te maken is 1 op de 200.000 zeggen ze. En ik was de gelukkige. Maar we hadden UZ Gent nog, en dit gaf mij hoop.
“The definition of insanity is doing the same thing over and over again, expecting a different result”. En dit was precies wat mijn ziekenhuis van mij vroeg. Dat kon ik niet langer, ik wilde een plan!
Gent
In maart 2015 konden we eindelijk naar onze afspraak in Gent. Wat een verademing. Dit was geen pech werd ons verteld. Dit is niet normaal. Er volgde extra onderzoek. In juli kregen we de uitslag. Het was bizar.
Mijn man bleek geen traag zaad te hebben zoals ons ziekenhuis ooit had gezegd. Wel deden de zaadcellen hun werk niet helemaal goed, waardoor de kans op een partiele mola zwangerschap bijna 100% bleek te zijn! Alleen het feit dat we al een dochter hadden bewees dat er wel goede zaadcellen tussen moesten zitten.
Maar daar hield het niet op. Ik had afwijkingen in mijn bloedstolling én mijn immuunsysteem was niet in orde. Mijn lichaam maakte antistoffen aan tegen zichzelf en daardoor waarschijnlijk ook tegen een embryo. Deze had geen kans op overleving. UZ Gent adviseerde een ICSI behandeling met eicelactivatie. Maar dit wilde ik niet, ik had het IUI traject al te zwaar gevonden. Dus een ICSI traject in een buitenlands ziekenhuis was voor mij een brug te ver.
Er was alleen een kleine “maar”. Ik was weer zwanger. Net 5 weken op dat moment. De arts gaf aan weinig hoop te hebben en bang te zijn dat dit weer een partiele mola zwangerschap zou zijn. Maar ze schreef wel direct medicatie voor. Utrogestan, Fraxiparine, Aspirine en Prednison. Wat volgde was een ongelooflijk spannende en zware periode.
Regelmatig belde ik mijn man huilend op. In paniek, overtuigd dat het kindje weer dood was. We reden soms wel 2 keer per week naar een echopraktijk en vonden het niet erg om hier dik voor te betalen. In mijn hoofd had ik al geaccepteerd dat ik een miskraam zou krijgen en ik rekende zelfs al uit wanneer ik dan de curettage zou krijgen. Maar de weken verstreken en het kindje groeide. Na een zwangerschap vol medicatie en complicaties kwam onze zoon in maart 2016 gezond ter wereld. Een wonder! Onze last-minute baby.
Leren genieten
Na deze zwangerschap kreeg ik helaas te maken met een postnatale depressie. Niet heel vreemd als ik zo terugkijk. Het is nogal een wilde rit geweest. En mijn zoontje bleek ook nog eens een huilbaby. Ik heb me op sommige momenten wel eens afgevraagd of we geen fout hadden gemaakt, zo erg was het. Als je zo veel moeite hebt gedaan om kinderen te krijgen dan mag je daarna alleen nog maar dankbaar zijn, vindt men. Dat betekent dat je geacht wordt te “genieten”. Hoe dat moet, dat zijn wij als gezin nog aan het leren. Maar we gaan de goede kant op en ik heb alle vertrouwen in de toekomst.
Binnenkort laat mijn man zich steriliseren. Dat voelt heel raar. Na jarenlang vechten om zwanger te worden en te blijven gaan we er nu voor zorgen dat het nooit meer kan gebeuren. Ik moet het mezelf nog regelmatig opnieuw uitleggen. Maar een derde kindje is voor ons niet weggelegd. Te risicovol en na 10 jaar is het ook wel mooi geweest. Ons gezin is compleet, en dat is al een wonder op zich!
Ook interessant: