Esther was 24 jaar toen ze op een mooie lentedag tegenover de dokter zat. Vanaf die dag veranderde haar leven: ze kreeg de diagnose endometriose.
Vuurwerk in de onderbuik
“Wil je kinderen mevrouw?” vroeg hij nadat hij mijn dossier opeen vouwde. Ik was verbaasd om de vraag. Ik wenste geen kinderen in de situatie waarin ik me toen bevond, dus ik zei dat de situatie niet gunstig was voor kinderen, maar dat ik er ooit wel wenste.
“Je hebt niet veel tijd meer” Je vruchtbaarheid gaat met endometriose sterk achteruit. Hij legde uit wat mijn kansen op dat moment waren, en dat was niet veel. Ik werd even stil. Ik nam mechanisch afscheid en hij zei: “Wacht niet te lang om aan kinderen te beginnen!”
De gynaecoloog kreeg gelijk, de endometriose verliep zoals hij het had voorspeld. Voor mijn 30ste ontstonden er cystes en na mijn 30ste was er vuurwerk in de onderbuik. Elk rijpende eicel werd een cyste die sprong , ik stond om de 3 weken in het ziekenhuis met gesprongen cystes. Mijn huidige gynaecoloog heeft mij dikwijls geopereerd tot ze me bij weer een grote cyste naar Leuven stuurde.
Daar belandde ik snel opnieuw op de operatietafel, een kijkoperatie werd een hersteloperatie, en uiteindelijk werd mijn rechtereierstok weggenomen.
De endometriose was al sterk doorgezet op de andere eierstok. Na het ontwaken werd mijn partner – nu mijn man – er meteen bijgeroepen, er stonden 4 specialisten aan mijn bed, de gynaecoloog die me had geopereerd, een endometriose specialist en ja een vruchtbaarheidsspecialist.
Ik werd bijna letterlijk doorgereden naar het icsi labo. Wij hadden geen keuze meer, dus hop we vertrokken in de ‘roller coaster’ van een icsi-vruchtbaarheidsbehandeling met 1 eierstok vol littekens van endometriose.
De toekomst in een schaaltje
Het is een tijd geweest van ‘even adem halen en weer doorgaan’. Zomer 2006 hebben we heel wat ritten gehad naar Leuven, we kenden hoe we snel moesten inchecken en holden soms over de gang naar het labo om stalen af te geven.
De wachtkamers zaten altijd overvol, ik schaamde me een beetje om daar tussen te zitten, het was er meestal heel stil, alleen het schuifelen van voeten hoorde je. Een bijzonder sfeertje, waarvan iedereen wist waarvoor ze kwamen.
Toen ik uiteindelijk mocht beginnen met inspuitingen was het einde lente, begin zomer, heet herinner ik me. De ritten, de telefoons, het was broeierig in mijn gedachten. Ik zette dapper mijn spuiten, nam plichtbewust mijn koeltasje overal mee naartoe en prikte waar ik was.
Mijn lichaam reageerde op de stof, ik heb in totaal 3 oogstingen ondergaan. Het ligt in een schaaltje in het labo onze toekomst, het beeld liet me nooit los na een oogsting. Telkens in spanning, ik durfde op den duur niet meer naar het toilet te gaan als ik wist dat ze gingen bellen met het resultaat.
Één goed gedeelde eicel was het begin. Wij op naar onze eerste behandeling. Met de benen open, en hop het zat er op. Even op het scherm ons ‘embryo’ te zien en dan hopen.
Wij reden en controleerden en stimuleerden en oogsten heel wat af, tot op een bepaald moment, ik 8 kilo zwaarder en uitgeput van de behandelingen was.
We aten een broodje op de koude metalen banken aan de vijver van het ziekenhuis. We staarden naar een koppel eenden, de rimpelingen in het water…
We besloten dat deze keer de laatste was.
De laatste keer
Het werd een moeilijke, deze poging werden er 2 mooi gedeelde embryo’s terug geplaatst. De winter zette in, de telefoon ging. Ik was zwanger, misschien wel van een tweeling? Ik was zwanger! Hoera, maar wacht nog even… tot het zo ver is.
Ik kreeg een miskraam, 1 week later was de eerste echo gepland die is er dus nooit gekomen, ik was 9 weken ver.
Waarschijnlijk ben ik toen gevlucht in het werk, ik werkte 15 uur per dag, was regelmatig ziek voor een langere tijd en zo ging de tijd verder. Ziek, opstaan en weer doorgaan. Ik kreeg het advies om minder te werken en meer te gaan sporten.
Mijn gezondheid verbeterde, we trouwden en hadden een mooie tijd onder ons twee. We genoten ervan, tot ik plots toch zieker werd in de winter van 2008.
Na het weekend besloten we dat ik maar eens bloed moest laten trekken. Ik zat in de zetel met een dekentje over me heen toen de huisarts belde. “Esther je bent zwanger! Het is nog maar pril, heel pril, maar je bent zwanger!”.
Net voor mijn 35ste verjaardag, ik zwanger?!
Voor ons was 35 de grens om nog te gaan voor kinderen, daarna niet meer. Mijn man staarde me aan alsof de wereld even ontplofte ‘hoe is dit mogelijk spontaan zwanger’. Ik draaide me naar hem toe en zei eigenlijk snel na het telefoontje “Het is niet goed, het voelt niet goed”.
Omdat het zo pril was, moest ik enkele dagen nadien terug bloed laten prikken om te zien of het zwangerschapshormoon steeg. Een lichte daling, een lichte verhoging, zwanger maar toch nog altijd maar pril. Eén week heb ik zo doorgebracht, elke dag een prik, ik wist dat het niet goed was.
Donderdag morgen telefoon “Esther ik heb de spoeddienst van het ziekenhuis op de hoogte gebracht dat je binnen het half uur naar daar komt”. Ik kwam binnen en verloor elk contact met mijn lichaam bij het bekijken van een lege baarmoeder en een overvolle linker eileider.
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap in linker eierstok
Geen tijd te verliezen, man opgebeld op het werk, en ik neergezet in een koele kale gang door een assistente op een stoel. Daar op die stoel heb ik mezelf ‘verlaten’, helemaal leeg gevoeld, verlaten door de wereld en alles wat ik had voelde als verloren…
Na de operatie moest ik 3 dagen in het ziekenhuis blijven. Ik lag vlakbij de couveuse kinderen en hoorde baby’tjes huilen, ik werd razend, innerlijk alarmfase rood, maar ik kon dat niet uitspreken….
Ik verjaarde, werkte en werkte, slikte alle vragen ‘En wanneer begin je eraan?’ tot ik er genoeg van had en ze gewoon de waarheid vertelde, dat we ongewenst kinderloos waren. 36 jaar was ik toen, ik was ongewenst kinderloos en werkte met kinderen in de natuur.
Ontbrekende puzzelstukjes in de onderbuik
Met in de onderbuik puzzelstukjes die ontbraken, de rechtereierstok en de linker eileider. Ik zat midden in het schaduw-rouwen, een hele donkere innerlijke periode van ontkenning en pijnlijk iets missen. Niemand die het zag, ik voelde het wel.
Ik kocht een hondje voor ons ‘gezin’ wat meer in evenwicht te brengen. Ik werd weer zieker en liet in februari 2012 opnieuw liet bloed prikken om te zien hoe mijn hormonen ervoor stonden, want met 1 eierstok kon ik sneller in de menopauze komen.
Maandagavond telefoon van de huisarts ‘Esther je zwangerschapshormoon staat heel hoog, alles wijst op een zwangerschap, maar eigenlijk kan het niet bij u, dus wij denken een mola zwangerschap”.
Wij? Mijn huisarts had met mijn gynaecoloog de bloedresultaten besproken, ze waren op zijn minst verbaasd van deze resultaten en besloten dat ik een mola zwangerschap zou hebben en de gynaecoloog had al de reservatie van de operatieruimte voorzien.
Donderdag nuchter binnenkomen voor de operatie. Daar zat ik dan tussen alle zwangere werkende moeders die voor hun werk op controle kwamen met een zwangerschapsboekje in hun handen. Ik streelde over mijn onderbuik, ik kreeg het gevoel dat…
Het is ongelofelijk
De gynaecoloog zwierde bijna de deur open met de woorden “Esther we gaan eerst eens kijken want met u weet je nooit !”. Ik verwachte toen ik daar met de benen in de beugels lag wat donkergrijs weefsel te zien, en een zeer ernstige blik van de gynaecoloog.
“IK ZIE EEN VRUCHTZAKJE !” zei ze “ja ik zie een vruchtzakje!” , wij zagen een op en neer bewegend deeltje, springend bijna. “ WIL JE HET HARTJE HOREN”????
“Het is ongelofelijk “ heeft de gynaecoloog zeker 5 keer herhaald, en ik voelde de wereld onder mijn voeten vandaan glijden…
3 maanden heb ik moeten wennen aan het idee dat ik op mijn 39ste moeder ging worden. Mijn man op zijn 45ste nog papa kon worden, SPONTAAN dan nog! Wie gelooft dit?
De moeilijkste periode van mijn leven
Eerlijk de moeilijkste periode van mijn leven brak aan, ons huis toch wat verwaarloosd door in het werk te duiken en het rouwen, alles moest als een mesthoop in mijn gevoel ondersteboven gehaald worden voor het nieuw leven in mijn buik. Totaal onverwachts en weer geen tijd te verliezen. Wij kwamen als koppel in een hele andere wereld terecht, waar ik vooral heel angstig van werd …
Angstig voor dat wat ik al had verloren en nu uit alle macht niet wenste te verliezen.
Het werd een zware bevalling die te lang duurde, maar toch nog goed kwam. De baby dronk niet genoeg aan de borst en ik werd een schim van mijn eigen zijn. Geen spoortje van mezelf bleef over na de zwangerschap en de geboorte. Ik heb me er door gesleept, door lichtpuntjes en zelfonderzoek te doen.
Ik ben mijn verlies eindelijk uit de schaduw gaan halen door Wereldlichtjesdag in Stein. Ik heb mijn kinderen allemaal een naam gegeven, Hugo voor de miskraam en Rozie voor mijn buitenbaarmoederlijk zwangerschap.
En nu, na 4,5 jaar kan ik pas zeggen, ik ben erdoor, al ga ik nu mijn laatste eierstok moeten afgeven door endometriose.
We hebben er een leven voor gegeven, we hebben – mirakel, mirakel – een zoon gekregen en hebben een heftige lange postpartum tijd overwonnen.
Nu ben ik fiere mama, ik ben trots om wat mijn leven mij heeft gebracht !
Voor jullie nog dit;
Lotgenoot
Wij zijn het
Van elkaar
We zijn niet de enige
Blijkbaar
Het lot heeft
Beslist
Het is soms
Echt nodig
Om elkaar
Op te zoeken
Want het is
Zoals het is
Wie het heeft meegemaakt
Kan er ook iets
Zinnigs over zeggen
Maar soms ook helaal
Niet
Je hebt
Een keuze
Praten
Of gewoon
Even meelezen
Het is een verschil
Want
Op verhaal komen
Geeft zuurstof
In je hart.
Ook interessant:
Pingback: 1 op de 4, dat ben ik ! | Ster en Hoop
Pingback: schrijvend eitjes leggen | Esther Cuyvers