Jennifer is 40 en werkt in de zorg, op een kleinschalig woonproject voor dementerende ouderen. Samen met haar partner Richard heeft ze een dochter van 3½, Djazzy. Ze zijn inmiddels zo’n 10 jaar samen en willen graag nog een tweede kindje om voor te zorgen. Anderhalf jaar geleden kwamen ze voor een moeilijke keuze te staan. Dit is Jennifers verhaal:
Er was eens… of: De hoop op een sprookje
Als ik achteraf terugkijk heb ik al voor we een duidelijke kinderwens hadden een miskraam gehad. Ik vergat regelmatig de pil en had ineens bloedverlies en veel buikpijn, terwijl ik niet ongesteld moest worden.
We kenden elkaar nog niet zo heel erg lang, we woonden nog geen jaar samen.
Door een collega die in een IVF traject zat, zag ik dat zwanger worden niet vanzelfsprekend is, dus we besloten al snel om ervoor te gaan en ik stopte met de pil.
Een kloppend hartje!
In het voorjaar van 2009 waren we op vakantie in Mexico en laatste dag was ik hondsberoerd. Spugen en diarree en het was nog 12 uur vliegen naar huis…
We maakten grapjes, misschien zijn we wel zwanger. Thuis een zwangerschapstest gedaan en jaaaa we zijn zwanger!
Ik dacht dat ik al ruim 9 weken was, dus ik maakte snel een afspraak bij de verloskundige. Daar bleek dat ik pas 5 weken zwanger was, , het hartje konden we nog niet horen omdat het nog zo pril was. Ik had wat bruine afscheiding, Er werd gezegd dat dat van de innesteling zou kunnen zijn.
In de loop van de week kreeg ik steeds meer buikpijn en meer bloedverlies. Uiteindelijk kreeg ik na 6 dagen een echo en dat zag er goed uit, er was een kloppend hartje te zien.
’s Avonds ging ik naar de wc en ik schrok me rot. Ik heb Rich geroepen. We durfden niet te kijken, het kon niet waar zijn wat er gebeurde. ‘s Middags was alles nog goed en nu…. Alles weg… Ik was intens verdrietig en voelde me leeg.
Dit gebeurt bij anderen en niet bij ons…
Uitgerekend
In november was ik weer zwanger, alleen ik had er geen goed gevoel over. Ik had weer last van bruine afscheiding en durfde de verloskundige niet te bellen, omdat ik toch wel het antwoord wist… Als het een miskraam was zou het vanzelf wel weer komen. Uiteindelijk toch een afspraak gemaakt op 7 december bij de verloskundige en die stuurde me door naar de gynaecoloog . Ik werd met spoed opgenomen omdat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had.
Daar lag ik dan in het ziekenhuis… Waar ik het meeste moeite mee had is dat ik 10 december was uitgerekend van mijn vorige miskraam. En daar zat ik dan… weer alles weg!!
Ik kon geen zwangere vrouw meer zien, ik vervloekte ze allemaal. Ik vond het vreselijk dat ik me zo voelde en heb hulp gezocht om met de jaloezie om te gaan.
IVF
Hierna werd ik niet meer spontaan zwanger en in 2012 zijn we begonnen met IVF.
Na een geweldige zwangerschap waar ik volop van kon genieten en een top bevalling, is op 9 april 2013 onze dochter Djazzy Jalena geboren. Omdat alles zo goed ging zijn we januari 2015 weer begonnen met IVF en we waren meteen weer zwanger.
Van deze zwangerschap kon ik niet echt genieten. Ik voelde me niet happy en had een naar voorgevoel, maar ik was tegelijk ook vooruit aan het kijken. Vanwege mijn leeftijd (ik was op dat moment 38) hebben we een combinatie test gedaan op 13 weken. We hadden de afspraak gemaakt op de 2e verjaardag van Djazzy. Ik vond dat een mooi moment: 2 jaar geleden is Djazzy geboren en nu komen we voor onze andere spruit. Alleen liep het anders…
“U moet van het ergste uit gaan”
“Mevrouw, U moet van het ergste uit gaan”, zei de gynaecoloog.
“En dat is?” vroeg ik verbaasd.
“Uw zwangerschap afbreken.”
Het bleek dat onze zoon niet kon plassen, zijn blaas was anderhalve cm. We moesten keuzes maken die je niet wilt maken, en hoe maak je zo’n keuze? Tegelijk was het de verjaardag van Djazzy… dit heeft het voor mij wel dubbel en zwaar gemaakt.
Wanneer beslis je? En hoe doe je dat?
De volgende dag waren we in het AMC voor een second opinion, toen was zijn blaas met nog een halve cm gegroeid…
Het nieuws sloeg heel hard in. Hij had heel weinig kansen, als hij niet al in mijn buik zou overlijden zou hij na de geboorte direct moeten worden geopereerd en we hadden geen idee wat hem te wachten stond en hoe het leven er voor hem uit zou zien.
Ook vragen als: Kunnen we het aan een zorgenkindje, is dat reëel voor onze dochter? Is het egoïstisch om hem geboren te laten worden? Wil ik de zwangerschap doordragen? hielden ons bezig.
Uiteindelijk heeft het besef dat hij nu al pijn had en dat we hem geen plezier met een leven doen de doorslag gegeven. Als de artsen zeggen dat hij heel weinig kansen heeft, wie ben ik dan om te zeggen dat het toch nog goed kan komen…
Op 14 april 2015 om 2:34 is onze zoon Djett geboren in het ziekenhuis. Prachtig was hij. We hebben hem laten cremeren en hij is nu bij ons thuis. 19 oktober was de dag dat ik was uitgerekend van Djett. We hebben die dag gevierd met een gedenk-fotoshoot. Ik merkte dat de dag op deze manier minder beladen was, omdat we het gevierd hebben en er iets positiefs van hebben gemaakt.
Het doosje en de voetafdrukjes van Djett
Nog 1 keer…
In januari dacht ik: we proberen het nog 1 keer… We hadden nog een cryo die is teruggeplaatst. Helaas is het ook deze keer weer geëindigd in een miskraam.
Afgelopen september was ik spontaan zwanger, maar ook deze keer is het weer misgegaan. Ik kreeg een ‘tubaire abortus’, dat is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die door een miskraam via de buikholte wordt afgevoerd… Ik wist niet eens dat het bestond.
Mijn grenzen verschuiven. Ik wil nog steeds graag nóg een kindje om voor te zorgen, en we hebben nog 1 cryo in de vriezer. Ik heb ook niet veel last van de hormonen die ik voor een terugplaatsing moet spuiten. Ik krijg er geen mood-swings van en verander niet in een Kenau. Waarschijnlijk gaan we er binnenkort toch nog een keertje voor…
Ook interessant:
Pingback: Als je zelf moet kiezen om je zwangerschap af te breken | Praktijk Janna