Melissa en haar vriend zijn sinds april 2014 trotse ouders van hun zoontje Jayden. Hij is 6 weken te vroeg geboren na een zwangerschap met veel zorgen en stress. Omdat ze zo dol op hem zijn willen ze hun gezin graag uitbreiden. In de serie 1 op de 4 vertelt Melissa haar verhaal.
Vol goede moed
Eind 2015 besloten we om voor gezinsuitbreiding te gaan. We zijn dol op Jayden en willen graag een broertje of zusje voor hem. Na een paar maanden proberen hadden we in februari 2016 een positieve test in handen.
We hadden goede moed dat dit keer alles anders zou gaan. Dat we ons kind dit keer na de bevalling niet zouden hoeven achterlaten in het ziekenhuis.
Ik zei nog tegen mijn vriend ‘Ik geloof nooit dat ik dit keer zwanger ben van één kindje, volgens mij wordt dit een tweeling’. Dat was iets dat ik heel sterk voelde.
De goede moed zakte al snel in onze schoenen toen ik een bloeding kreeg. Ik voelde aan alles: Dit is niet goed. Ik belde gelijk de verloskundige maar helaas was de zwangerschap nog te pril om met een echo te kunnen kijken. We moesten afwachten.
Dubbel
De dagen erna werd het bloeden steeds heftiger en het begon ook steeds meer pijn te doen. Een week nadat de bloeding begonnen was konden we eindelijk komen voor een echo. We zagen een gelukkig gelijk een kloppend hartje, wat een opluchting! Alleen het hartje van het andere kindje klopte niet.
Dus toch een tweeling. Met een opgelucht gevoel maar tegelijkertijd ook weer een naar gevoel gingen we naar huis. Ik was blij dat we een kloppend hartje hadden gezien. Maar dit had eigenlijk een tweeling moeten zijn. Eigenlijk zouden er nu twee kindjes in mij moeten groeien. Ik was blij maar ook verdrietig tegelijkertijd.
Bang en onzeker
Weken gingen voorbij en de bloedingen bleven ook maar aanhouden wat mij ontzettend bang en onzeker maakte. Wat als dit kindje ook uitloopt op een miskraam dan ben ik ze allebei kwijt. Eindelijk rond de 14 weken stopte de bloedingen en vertelden we het onze familie.
Toen ik zwanger was van Jayden kon ik niet wachten om spulletjes en kleertjes te kopen. Dit keer stond ik er wel naar te kijken maar telkens dacht ik ‘Nee ik wacht nog even. Ik wacht nog even tot we zeker weten of alles goed is. Wat als het alsnog fout gaat?’
Eindelijk genieten
Gelukkig voelde ik het al een tijdje goed bewegen en dat gaf mij ook weer wat meer zekerheid. Het was tijd voor de 20 weken echo en daar waren we allebei behoorlijk zenuwachtig voor. Bij Jayden was de 20 weken echo niet goed. Nu verwachtten we dat er dit keer ook iets niet goed zou zijn.
Maar dat was gelukkig niet zo. Alles was goed! We zouden weer een zoontje krijgen en hij groeide goed. Eindelijk konden we gaan genieten van de zwangerschap.
En opeens was het stil
Een paar dagen later was het opeens stil in mijn buik. Ik voelde niks meer. Geen schopje of plopje helemaal niks. Ik dacht eerst nog ‘Ach het kan, misschien slaapt hij’. Ik was 21 weken zwanger dus hoefde hem nog niet per se elke dag te voelen. De volgende dag voelde ik nog niks. Ik heb geprobeerd hem uit te lokken door contact te zoeken met mijn handen. Ik dacht ‘Kom op jongen, geef me alsjeblieft een teken van leven.’ Nog steeds voelde ik niks. Ik zei tegen mijn vriend ‘Ik denk dat je er rekening mee moet houden dat het niet goed is’.
De volgende dag mocht ik komen voor een echo.
Mijn wereld stortte in toen de verloskundige zei ‘Melissa ik heb slecht nieuws voor je’. Ik wist het eigenlijk diep van binnen al, maar het voelde zo onwerkelijk.
Het kindje wat in mijn buik zat leefde niet meer. En dan gaat alles ontzettend snel.
Een paar uur later zaten we in het ziekenhuis de bevalling te bespreken en de onderzoeken die gedaan moesten worden. Ik wilde niet bevallen, zag er zo erg tegenop. Ik durfde niet.
Onze mooie Noah
Twee dagen later werd de bevalling ingeleid en die was ontzettend pijnlijk. Lichamelijk én geestelijk. Beiden wilden we onze moeders erbij hebben tijdens de bevalling.
Op dat moment voelde ik me weer een klein meisje dat de hand van haar moeder nodig had.
Terwijl ik eerst wilde dat hij zo snel mogelijk uit mijn buik was, wilde ik hem nu niet loslaten. Dan zou het definitief zijn. Ik was zo bang.
En daar was hij. Perfect en volmaakt, zo mooi. Hij leek precies op zijn grote broer. Onze mooie Noah. Waarom was het ons nou niet gegund. We hebben veel foto’s gemaakt en iedereen die wilde heeft hem vast kunnen houden. Ook al leefde hij niet meer, hij is wel ons kind, onze trots.
Afscheid nemen viel me zo zwaar weer een kindje wat ik achter moest laten. Mijn hart brak helemáál toen Jayden tegen Noah zei ‘Dag baby’.
Zo oneerlijk, we hadden hem zo graag een broertje gegund.
Rollercoaster van emoties
De periode nadat Noah geboren is, is een soort rollercoaster van emoties. Een tijd van vallen en opstaan. Ik heb last van paniekaanvallen en hyperventilatie. Mijn zelfvertrouwen is aan diggelen. Ik heb dagen dat ik niet kan stoppen met huilen.
Het voelt zo oneerlijk. Waarom hebben we niet de kans gekregen om hem te leren kennen, zijn mooie ogen te zien en zijn warme handje te voelen in plaats van zijn koude.
Ik heb me jaloers gevoeld als ik zwangere vrouwen zag, waarom jij wel en ik niet…
Ik heb het gevoel gehad alsof ik heb gefaald. Ik kon wéér geen zwangerschap voldragen. Ik kon dit keer niet eens één kindje bij ons houden.
Voor nu neem ik elke dag maar zoals het komt, de ene dag wat beter dan de andere. En geniet ik nog intenser van Jayden.
Ook interessant: