Stel je voor, je bent single, 40 en je hebt een kinderwens. Wat doe je dan?
Voor Angela was de keuze gemakkelijk. Via een kliniek in Wolvega ging zij in traject om haar droom waar te maken.
De roze wolk na de geboorte van haar zoontje George was echter van korte duur. Na een gevecht van 3,5 week kwam hij op 30 november 2015 te overlijden en haar wereld stortte in. 2016 kwam vervolgens in het teken te staan van een broertje of zusje voor George… en als het lijkt te lukken komt ook aan deze droom veel te vroeg een einde.
Dit is Angela’s verhaal:
Verdriet om verloren leven en hoop op nieuw leven
Zo gemakkelijk dat ik zwanger raakte van George (in 1 keer raak) zo moeilijk ging het daarna. Natuurlijk weet ik wel dat dit voor een groot gedeelte te maken heeft met het verlies van mijn mooie lieve, stoere kanjer, maar ik móest door.. de klok tikt…
Ik zag dan ook geen andere optie dan mijn verdriet om verloren leven parallel te laten lopen aan hoop op nieuw leven.
In maart had ik IUI poging 1 en na tientallen ritjes naar de kliniek, maximale medicatie en teleurstelling op teleurstelling had ik op 14 oktober na de zoveelste omgebogen IVF poging eindelijk een positieve test in mijn handen! Ik kon het gewoon niet geloven… Ik besloot direct mijn ouders en zusje op de hoogte te stellen want ik gunde hen ook zo enorm een beetje lucht naast hun verdriet.
Hoe fijn was het om zwanger te zijn voordat George 1 jaar zou worden, voordat zijn angelversary zou zijn en voordat mijn verjaardag en de feestdagen langs kwamen. Hoe fijn was het om een lichtpuntje te hebben terwijl de komende 2 maanden een hel zouden zijn..
6 november 2016 heb ik met mijn zusjes stil gestaan bij George zijn 1e verjaardag. We zijn naar een kerkdienst geweest, hebben op het kerkhof tranen met tuiten gehuild en geproost op zijn veel te korte leven (ik alcoholvrij natuurlijk). Heel voorzichtig keken we vooruit… Naar 21 juni… de dag waarop George grote broer zou worden.
De volgende dag zit ik in de auto naar de kliniek. Ik vind het spannend, maar denk er geen moment aan dat er ook wel eens geen hartslag zou kunnen zijn… Ik ben zwanger, ik heb weer een toekomst.. George wordt grote broer.
Daar in de kliniek, met mijn benen in de voor mij zo bekende stoel, komt (ook) deze droom tot een dramatisch einde. “Het zit niet goed, ik zie geen hartslag” zijn de vernietigende woorden van mijn arts…
Ik heb vervolgens 2 weken lang rondgelopen en gewacht op een natuurlijke miskraam, maar deze kwam niet op gang. Ik ging er helemaal aan onderdoor… Vorig jaar om deze tijd zat ik aan George zijn bedje in het UMCG. Vocht hij voor zijn leven… Nu zit ik in een compleet andere, maar ook soort van dezelfde situatie.
Ik ben gebroken.
Uiteindelijk is op 21 november het vruchtje via een curettage weggehaald. Terwijl ik op het bed lig vraag ik of ik het mee mag krijgen in een potje. Ik weet er namelijk een heel mooi plekje voor.
De volgende dag ga ik met mijn vader naar mijn kanjer. Ik heb een gedichtje toegevoegd met o.a. de woorden: “Oh wat mis ik jou.. Weer iemand waar ik onvoorwaardelijk van hou(den zou)…”
“Ik hoop dat jullie ergens een plek hebben om samen te spelen” fluister ik tussen mijn tranen door.
Ik word verscheurd door verdriet. Ik wil de focus hebben op George. Dit had ‘zijn’ maand moeten zijn. Ik wil volledig met hem bezig zijn en stilstaan bij zijn korte leven. In plaats daarvan wordt het overschaduwd door de miskraam. Oh wat ben ik boos!
Zijn sterfdag komt eraan, die st*mme December maand staat voor de deur en ik word ook nog eens 42… Ik sta letterlijk met lege handen en moet ook nog eens wachten op mijn lijf tot dat weer hersteld is en de menstruatie op gang komt.
Mijn optimistje
Tegelijkertijd had ik toen ik zwanger bleek besloten om al mijn blogs en gedichten naar aanleiding van de geboorte van George en mijn leven daarna te bundelen in een boek. Dit op advies van mijn vele volgers.
13 december was de lancering van “Mijn Optimistje – Overleven na de dood”, maar het voelde zo anders dan het had moeten zijn. Het is geen boek geworden met een lichtpuntje, het is geen boek geworden met “toen leefden ze nog lang en gelukkig” en het is geen boek geworden waar je na het lezen van de laatste woorden opgelucht ademhaalt..
Maar het is wel een boek dat een eerbetoon is aan mijn kanjer en zijn enorme gevecht. Een boek dat een steun kan zijn voor lotgenoten, dat mensen (h)erkenning biedt voor hun eigen gevoel of proces en dat taboe’s zoals het hebben van een miskraam doorbreekt… En dat maakt dat het misschien niet helemaal voor niks is…
Lief gehad
Liever gehouden
Wil je Angela’s blog volgen, of meer van haar lezen, kijk dan eens op http://mijnoptimistje.nl
Ook interessant: