Chantal (35 jaar) is getrouwd en moeder van Finette en Fabiënne (5 en bijna 2 jaar oud). Zwanger worden ging vrij gemakkelijk want na het stoppen met de pil duurde het slechts 3 maanden voordat ze een positieve test in handen hadden. Na de 9 mooiste maanden van haar leven was daar Finette, en al snel wisten ze dat ze graag een tweede kindje wilden.
‘Na al die miskramen ben ik de details vergeten, en daar schrok ik best wel van.’
De zwangerschap van Finette was fantastisch! Ik voelde me goed, en m’n buik groeide snel dus daar kon ik al snel mee showen! Doordat ze in een stuit lag hebben we gekozen voor een geplande keizersnee en met 39.6 weken zwangerschap werd ze geboren. Ze bleek veel kleiner dan gedacht en gedroeg zich prematuur. De placenta bleek compleet “op” te zijn dus heeft ze de laatste weken amper voeding gekregen, maar na 9 dagen in het ziekenhuis mochten we naar huis en konden we gaan genieten!
Een nieuwe zwangerschap, maar het voelt anders
Vlak na haar eerste verjaardag was ik voor de 2e keer zwanger. Deze zwangerschap voelde meteen anders. Ik had constant het gevoel dat er iets niet klopte maar omdat ik goed groeide en we een goede echo hadden met 9 weken dacht ik dat het aan mij lag. Toen we met 13 weken de termijnecho hadden bleek het hartje niet meer te kloppen, en aan de beelden te zien was dit al vlak na de eerste echo gestopt. Ik wist meteen dat dit was wat ik al vanaf dag 1 diep van binnen voelde en onze wereld stortte in.
Omdat mijn lichaam de miskraam zelf niet op gang kreeg moest ik dit eerst proberen met medicatie, maar na 3 dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen met elke 3 uur pillen toegediend krijgen moest ik toch gecuretteerd worden.
Omdat ik wederom zo snel groeide en we het ook simpelweg niet geheim wilden houden wist iedereen in onze omgeving al dat we zwanger waren en iedereen reageerde verdrietig en wilde er voor ons zijn.
Wel zwanger, maar niks te zien
Na 5 maanden was ik opnieuw zwanger, en ook hier had ik vanaf het allereerste moment het gevoel dat ook deze baby niet geboren zou gaan worden. Ik sprak dit ook letterlijk uit tegen m’n man en moeder. Na 5,5 week kreeg ik een kleine bloeding. Vanwege de eerdere miskraam en het feit dat ik medisch was (vanwege epilepsie en keizersnede) mocht ik naar het ziekenhuis komen voor een echo. In mijn baarmoeder was niets te zien, maar de bloedtest gaf aan dat ik wel zwanger was. 5 gynaecologen hebben in een paar uur tijd gekeken en gezocht en uiteindelijk vonden ze het vruchtje in een zogeheten “niche” in m’n baarmoeder. Dit is een soort lusje die bij mij in het litteken van de keizersnede zat in m’n baarmoeder. Doordat het vruchtje ging groeien begon het litteken op te rekken en dat veroorzaakte de bloeding.
Ik moest met spoed gecuretteerd worden in het VU want er zijn in NL maar 2 artsen die dit soort curettages kunnen uitvoeren. De meeste vrouwen komen er simpelweg te laat achter dat de zwangerschap zich hier bevind en dan scheurt het litteken helemaal open. Onze eerste miskraam heeft er dus eigenlijk voor gezorgd dat dit bij mij niet is gebeurd.
Miskraam na miskraam
Hierna ben ik nog 2x zwanger geweest waarbij bij de 1e echo bleek dat er geen hartslag was, en nog 1x zwangerschap die met 5 weken al mis ging. En ook bij deze zwangerschappen wist ik vanaf dag 1 dat het mis zou gaan.
Doordat het nu een paar keer op rij fout was gegaan zijn mijn man en ik de medische molen in gestapt omdat ik het gevoel had dat er een verklaring voor moest zijn. We hebben beiden DNA onderzoek laten doen en bij mij zijn nog een aantal onderzoeken gedaan.
Ik zat inmiddels op een besloten FB groep voor vrouwen met herhaalde miskramen en hier haalde ik veel steun en herkenbaarheid vandaan. In mijn omgeving merkte ik (op m’n familie en beste vriendin na) dat het begrip en de steun afnam. Alsof het gewoon werd dat ik weer zwanger was en dat het weer mis ging.
Gelukkig had ik de allerliefste gynaecoloog die naar mij luisterde en openstond voor behandeling met hormonen en bloedverdunners waar ik na heel veel zelfonderzoek en via de FB groep op ben gekomen. Deze medicatie zou ervoor moeten zorgen dat de aanleg van de placenta beter zou zijn, beter doorbloed waardoor het vruchtje dus ook beter zou ontwikkelen. Hij schreef mij de recepten voor, en na de eerste ronde medicatie was ik voor de 7e keer zwanger.
Deze baby komt er wél
En vanaf het eerste moment wist ik dat deze baby wel geboren zou worden. De hele zwangerschap vond ik vreselijk. Ik was constant bang dat het toch fout zou gaan en was op van de stress. Ik ben toen iedere week (en soms nog vaker) langs de verloskundige geweest om naar het hartje te luisteren en heb wat meer echo’s gekregen (en pretecho’s laten maken) om mezelf maar rustig te houden. Gelukkig was 9 maanden later Fabiënne daar! Alle stress en angst vielen in 1x van me af en ik voelde me alsof ik de hele wereld aankon.
Hoe heb ik het volgehouden?
Na een maand of 6 kwamen er alsnog een hoop opgekropte emoties los, was ik constant vermoeid en had een kort lontje. Ik ben toen naar een energetisch therapeute geweest en daar kom ik tot op heden nog steeds iedere paar maanden. Ik vraag mezelf nog regelmatig af hoe ik het al die tijd heb volgehouden; tussen al dat verdriet blijven werken, je sociale leven onderhouden, voor je gezin zorgen en steeds maar weer die teleurstellingen verwerken. En laten we vooral alle hormonen niet vergeten van zwanger naar niet zwanger en weer terug, en dat 3 jaar lang!
Verwerkt of weggestopt?
Toen Irene me vroeg ons verhaal op te schrijven gaf ik haar aan dat ik er even over na wilde denken omdat ik niet meer wist wat er nou eigenlijk precies allemaal gebeurd is in die 3 jaar en wanneer welke miskraam plaatsvond, en daar schrok ik best wel van.
Is dit een teken dat ik het “verwerkt” heb, of juist weggestopt? Ik weet het niet.
Ik merk dat ik er nog steeds dagelijks aan denk, maar het voelt anders. Minder pijnlijk (soms ook niet hoor), en soms zelfs alsof het allemaal al zo lang geleden is.
Ik heb een tatoeage laten zetten na onze 1e miskraam, en ik brand elk jaar op 15 oktober 5 kaarsjes voor onze kindjes die niet geboren mochten worden. Vergeten zal ik het nooit, maar het is nu iets dat hoort bij wie ik ben en ook dat is dierbaar.
Ook interessant: