Daphne werd onverwacht zwanger op jonge leeftijd en heeft een dochter van 9 en een zoon van 6 jaar uit een vorige relatie. Inmiddels is ze 4 jaar samen met haar nieuwe liefde en willen zij ook graag een kindje van hun samen. Maar dat gaat niet gemakkelijk…
Zwanger worden is eng geworden
Op mijn 19e ontdekte ik dat ik PCOS heb. Ik slikte de Diane 55-pil toen deze vanwege de bijwerkingen uit de handel werd genomen. Ik stopte met de pil en werd niet meer ongesteld. Vanuit daar zijn er onderzoeken gedaan en bleek dat ik PCOS heb. De kans om zwanger te worden zou heel klein zijn, rond de 5%. Bij de laatste controle kreeg ik een nieuw recept voor de pil mee. Ik was al 3 maanden niet ongesteld geweest, wat vaak voorkomt bij PCOS, maar toch bleek ik zwanger. Ik was 20 toen ik mijn dochter kreeg. Ik ben na mijn dochter een HBO opleiding begonnen en versneld afgemaakt.
Wens voor een derde
Op dit moment zijn mijn partner en ik 4 jaar samen. Ik heb 2 heerlijke kinderen en toch is er ook de wens voor een kindje van ons samen. Vanwege de PCOS heb ik ovulatie-stimulatie (Clomid) nodig om een eisprong te krijgen, daarom zijn we begin 2018 bij de fertiliteitskliniek beland.
Na het intakegesprek, werd met een echo gekeken en… bij hoge uitzondering was er een eitje heel erg groot! De dokter gokte dat die wel ging springen een paar dagen later…
Een positieve test
Ruim 2 weken later hadden we een positieve test in handen! We waren heel erg blij en opgelucht dat het ons toch was gelukt na zo’n lange tijd, zonder medische hulp. Ik maakte gelijk de afspraken bij de kliniek voor de echo en ik meldde me aan bij Moeders voor Moeders.
Een week later begon ik op mijn werk wat te bloeden, ik wist dat dit niet ernstig hoefde te zijn maar het voelde niet fijn. Ik heb de kliniek gebeld en we mochten die maandag erop langskomen voor een echo, wellicht dat het goed ging maar het klonk niet goed, gaf de verpleegkundige aan. Het bloedverlies werd thuis alleen maar erger en een paar uur later zag ik ook het vruchtje…
Wat een verdriet, die zo gewenste zwangerschap eindigde in een miskraam. In mijn hoofd wist ik wel dat het dan niet goed zat, maar ik was zo verdrietig. Het hele weekend zaten we in ons cocon en huilden we om het verlies. We werden gesteund door onze omgeving, maar we kregen later ook opmerkingen waar we niet zoveel mee konden, hoe goed ze ook bedoeld waren. Zoals; ‘Je weet nu dat jullie zwanger kunnen worden’, [euhm nee, dit gaat bij ons niet vanzelf daarom waren juist zo blij en is het verdriet nu zo groot]. ‘Het stelde nog niks voor’, ‘het kindje was niet goed’… [ja dat weet ik ook wel!]
Het verdriet was niet alleen om het verloren vruchtje, maar de droom die daarmee ook wegvalt. Ik wilde er graag over praten, maar ik merkte snel dat het toch een taboe onderwerp is, of mensen weten niet wat ze moeten zeggen…
Echo’s
Die maandag hadden we de echo al staan, maar ik vertelde al gelijk dat ik alles al had verloren. De arts keek met een echo of mijn baarmoeder schoon was. Dit bleek zo te zijn, mijn lichaam had alles netjes afgestoten. De arts vroeg ons wat we wilden, wilden we een rustpauze inlassen of verder gaan met het traject? We wilden gelijk verder gaan en daarom hadden we na 2 weken weer een afspraak staan.
Met een echo wilde de arts even kijken hoe het nu stond met de eicellen, maar mijn baarmoeder was niet leeg. Er zat een raar rondje en de arts wist niet gelijk wat het was. Was het nog een restant van de miskraam? De arts vond het op een beginnende zwangerschap lijken, maar dat was haast onmogelijk. Ik moest bloed af laten nemen en maandag zou ik de uitslag horen.
De uitslag
Die maandag kroop voorbij, maar de arts belde met het goede nieuws. Gefeliciteerd, je HCG is bijna 2000 IU/l. Ze was verbaasd dat ik nog geen test had gedaan zelf. We gingen er vanuit dat het nog een restant was van de miskraam. Wat een verrassing, zo onverwachts, weer zwanger! Mijn gevoel vloog van verdriet naar blijdschap. De arts gokte dat ik rond de 5 weken zwanger was en na 3 weken hadden we een afspraak staan voor een echo.
Samen gingen we vol spanning naar die afspraak, zouden we al een kloppend hartje zien? Maar er was niks te zien, het rondje zat er nog maar niet veel groter. De arts gaf aan dat het nog te vroeg kon zijn, want mijn HCG waarden waren niet helemaal betrouwbaar door de miskraam. Ruim een week later hadden we nog een echo en het beeld bleef het zelfde. Weer een miskraam. Wat een verdriet…. Alweer….
Omdat het niet vanzelf opgang was gekomen, moesten we ons aan het einde van de week melden in het ziekenhuis. Van tevoren moest ik bloed afgeven en met een echo ging de arts kijken. Ook zij zag dat het geen goede zwangerschap was. De bloeduitslagen waren nog niet bekend, maar ik kreeg al wel vast pillen mee die de miskraam zouden opwekken. Later op de middag zou ik worden gebeld door de gynaecoloog voor een definitief groen licht voor de pillen, want als het HCG heel hoog was, dan zou het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kunnen zijn.
Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?
Die kwam wel rauw op mijn dak, want daar had de arts nog niets van gezegd. De middag ging voorbij en maar geen telefoon. Eindelijk, 5 minuten voor 6 ging de telefoon en vertelde de arts dat mijn HCG-waarden heel hoog waren en dat ik niet mocht beginnen met de pillen. De zwangerschap zat waarschijnlijk buiten mijn baarmoeder en ik moest maandag maar terug komen. Ik kreeg een lijst met noodtelefoonnummers omdat het bijna weekend was. Als ik heel erge buikpijn kreeg, of ineens flauw viel, moest ik dat noodnummer bellen.
Ik zat in de auto en ik werd overvallen door dit nieuws. Dit had ik niet verwacht en nu? Mag ik wel sporten, mag ik wel dingen tillen nu? Ik wist dat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap erg gevaarlijk kon zijn. Dat weekend heeft echt heel lang geduurd en ik was boos. Boos en verdrietig, 2 zwangerschappen na elkaar die niet goed gaan en dan ook nog eentje daarvan helemaal op de verkeerde plek?! Waarom?!
Die maandag kwamen we in het ziekenhuis en werd de buitenbaarmoederlijke zwangerschap bevestigd. Ik moest die week nog een aantal keren terug komen, voor een echo en om te kijken of de HCG-waarden in mijn bloed snel genoeg daalden. Als deze snel genoeg daalden, dan hoefde de artsen niets te doen en ruimde mijn lijf het zelf op. Daalde het niet snel genoeg, dan zou ik een soort chemokuur moeten want een embryo bestaat uit snel delende cellen, net zoals bij kanker. Die week werden we echt geleefd en ik wilde maar een ding, er zo snel mogelijk er vanaf zijn.
Gelukkig daalden de waarden snel genoeg en mijn lijf was het zelf aan het opruimen. Wel ben ik nog ruim 3 maanden regelmatig in het ziekenhuis geweest, want ze blijven je volgen en controleren tot dat het HCG 0 is. Deze nasleep vond ik erg naar, ik wilde er een punt achter zetten, het boek sluiten en verder gaan. Elke keer werd ik weer geconfronteerd door die controles en natuurlijk vlogen de zwangerschapsaankondigingen rond in mijn omgeving…
Zwangerschapsaankondigingen zijn dubbel voor mij
Omdat ik zelf weet hoe groot het wonder van een zwangerschap is gun ik het anderen dat het hen makkelijker af zal gaan. Want ik gun niemand het proces waar ik nu in zit: afspraak na afspraak, teleurstelling op teleurstelling…
Maar zo’n aankondiging doet wel echt serieus pijn en ik laat die pijn ook toe. Niet op dat moment altijd, maar wel later… Ik wil ook niet dat mensen mij het niet gaan vertellen, omdat het ons nog niet is gelukt.
Ik wist in deze hele periode dat mijn broer en schoonzus ook waren begonnen en zij waren vrij snel zwanger. Het was even heel confronterend en ik heb echt wel flink gehuild, maar hoe mooi zijn dan de woorden dat ze al heel goed voor je bezig is (plassen voor Moeders voor Moeders). Wat mij helpt is het verdriet toelaten, want dat is niet weg na een paar weken, en erover praten.
Het gaat nu goed, met mijn lijf en met ons. Wel hebben we het traject tijdelijk stopgezet, want de impact was behoorlijk groot. Zwanger worden vind ik nu best eng, de angst voor herhaling van een miskraam maar ook voor een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Misschien over een tijdje….
Ook interessant: