Brenda en haar partner zijn sinds november 2015 de trotse ouders van Milan.
Milan heeft wel een tijd op zich laten wachten, want zwanger worden bleek bij hen niet gemakkelijk te gaan. Ze waren al doorverwezen naar het ziekenhuis voor onderzoeken toen Brenda een prille miskraam kreeg.
Dit is haar verhaal:
“Op de bruiloft van mijn schoonzusje zou mijn menstruatie moeten beginnen, maar die bleef uit. Deels kreeg ik hier hoop door en deels verwachtte ik dat het nog wel zou komen, maar dit gebeurde niet.
Ik was wel eens vaker een paar dagen over tijd en durfde niet meer op een spontane
zwangerschap te rekenen. De dagen erna had ik last van verstopping en buikpijn, voelde ik me moe en was ik af en toe wat misselijk dus ik vermoedde dat ik toch zwanger was.
Ik durfde geen test te doen, omdat ik bang was dat die negatief zou zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik met een negatieve zwangerschapstest in mijn handen zou staan…
Toen brak helaas (een week over tijd) toch mijn menstruatie door. Ongeveer een week daarna kreeg ik enorme buikpijn en leek het of er iets afscheurde in mijn buik.
Ik dacht direct aan een miskraam. De volgende dag zag ik een koperkleurig dingetje op het wc papier bij het afvegen. Ik wist direct dat ik dus echt een miskraam had gehad. Ik heb de huisarts gebeld en de situatie uitgelegd en deze bevestigde mijn vermoeden.
Daarna heb ik direct mijn moeder gebeld met het nieuws. Pff wat heftig.
We waren al in het ziekenhuis geweest voor onderzoeken omdat een zwangerschap uitbleef. Dit voelde erg dubbel. Ik kon dus blijkbaar wel zwanger raken, maar stond nu wel met lege handen.
Zij wel…
Ik vond het best gek om verdrietig te zijn om een miskraam terwijl ik niet eens zeker wist dat ik zwanger was, maar ik had er toch behoorlijk last van.
Niet alleen was het lichamelijk pijnlijk, wat het voor mij moeilijk maakte was dat er in mijn omgeving een aantal vrouwen zwanger waren die ongeveer tegelijk met mij waren uitgerekend. Steeds als ik één van hen met een dikke buik zag confronteerde mij dat met mijn eigen gemis.
En wat te denken van anderen die er totaal geen moeite voor doen en zomaar zwanger worden, terwijl wij er alles voor over hadden en ik na veel gedoe spontaan zwanger was en het nu dus alweer mis was.
Natuurlijk weet ik dat zij er niets aan kunnen doen dat het bij hen wel gemakkelijk gaat, maar het voelde zó oneerlijk…
Wij stonden nog steeds met lege handen. De onzekerheid of het bij ons ooit zou lukken vond ik ontzettend moeilijk.
Onderzoeken
Uit de onderzoeken in het ziekenhuis bleek dat ik endometriose heb . Er werd een operatie gepland om de endometriose plekjes in mijn buik weg te halen, om de kans op een zwangerschap te vergroten. Vlak voor de opname bleek ik opnieuw spontaan zwanger.
In het begin vond ik het erg lastig om te genieten en kon ik vaak niet geloven dat het na twee jaar eindelijk zo ver was. Ik kon niet wachten tot de eerste echo zodat ik zeker wist dat het waar was en de eerste berichten goed waren. Deze keer ging het gelukkig goed en werd in november Milan geboren.
“Geniet er van…”
Als mensen weten dat je zwanger bent zeggen ze vaak “Geniet er van”. Ik dacht dan meestal: ‘Ja hoe dan?’
De eerste vier maanden heb ik soms wel genoten en leuke spulletjes gekocht, maar was ik ook bang dat het misschien toch weer mis zou gaan. Ik vond dit erg vreemd omdat ik vond dat ik blij moest zijn na zo’n lange tijd proberen.
Toen ik tijdens een cursus een paar lotgenoten gesproken had die hier de eerste maanden ook moeite mee hadden, kon ik het loslaten en kon ik echt genieten. En ook volop: ik kon niet wachten tot mijn buik eindelijk begon te groeien en ik trots mijn buik kon laten zien.
Nu mijn eigen wens vervuld is ben ik zelf begonnen als coach voor begeleiding bij een kinderwens. Door mijn eigen ervaringen blijft het onderwerp toch in mijn aandacht, en daar wilde ik graag iets mee doen.
In de hele periode heb ik zelf goede begeleiding gemist. Bij de begeleiders waar ik terecht kwam voelde ik me niet gehoord en nu kan ik zelf iets betekenen voor anderen.”
Ook interessant: