Dionne (37 jaar) heeft altijd geweten dat ze moeder wilde worden van 3 kindjes… In 2012 kreeg ze een relatie met Marco en leek dat eindelijk te gaan gebeuren!
Dionne voelde zich schuldig over haar miskraam
Omdat we elkaar al lang kenden ging ons liefdesverhaal als een speer… binnen een jaar stopte ik met de pil. ‘We kijken wel…’ was onze insteek. Maar in plaats van een zwangerschap, werd er na een half jaar endometriose stage 4 geconstateerd. Twee maanden later lag ik onder het mes om cystes weg te laten halen van mijn eierstokken en blaas.
Ik praatte niet over mijn miskraam, het voelde zo privé
Datzelfde jaar (4mnd later) nog kwam de eerste positieve zwangerschapstest! Wat een wonder, wat een feest, wat een euforie! Helaas duurde dat feest niet lang.. 3 dagen na de positieve test kwamen de eerste druppels bloed.
De verloskundige zag het niet positief in. De 7/8 weken echo werd vervroegd. Maar helaas mocht het niet baten want 6 dagen na de positieve test, na 6 weken zwangerschap, had ik m’n eerste miskraam.
Tijdens het optuigen van de kerstboom thuis moest ik regelmatig gaan liggen omdat ik zo’n pijn had. In mijn eentje verloor ik daar onze droom, onze wens.
Ik vertelde er niet veel mensen over. Het voelde zo verdrietig, zo privé ook.
Onze zoon kwam na 3 jaar proberen
In 2016, na 3 jaar proberen, na 4 IUI-pogingen, met onze voeten al in een IVF-traject (alle bloedtesten en afspraken hadden we al achter de rug) werd ik spontaan (!) zwanger van onze zoon! Ik kan het nu zelfs nog niet geloven…
Ik gaf heel lang borstvoeding en m’n menstruatie kwam pas na een dik jaar terug. Zeer onregelmatig, dacht ik… Maar niks onregelmatig! Ik bleek eind augustus 2017 ineens weer zwanger! Ongepland, maar natuurlijk heel erg gewenst.
Zo misselijk dat ik wenste dat ik even niét zwanger was
Net als de twee vorige keren was ik vanaf week 5 hartstikke misselijk. Overgeven deed ik steeds net niet. Ik kon alleen maar op de bank of m’n bed liggen. De koelkast moest gesloten blijven en eten lukte me niet. Oh wat voelde ik me ellendig (net als de vorige keren) Op enig moment in die maand erna heb ik gewenst dat ik niet zwanger was, dat ik me niet zo ziek zou voelen.
Bij de eerste echo klopte het plaatje niet met het aantal weken dat ik zou zijn. ‘Of jullie hebben je vergist in de datum van conceptie of we kijken hier naar een beginnende miskraam’ .. het hartje klopte zo zwak, zo onregelmatig…We moesten een week afwachten.
Op 26 september 2017 werd ik om 6 uur wakker van ontzettende buikpijn. Ik heb, wederom alleen, gegild in mijn kussen van de pijn, terwijl mijn vriend beneden zat. Ik verloor zóveel bloed, kreeg het maandverband niet aangesleept. Om 23u ‘s avonds, na 10 weken zwangerschap en een dag van helse pijn, verloor ik op de wc ons kindje. Ze hing letterlijk tussen hemel en aarde omdat ze in mij, aan mij, vast bleef zitten… De verloskundige is gekomen om te helpen.
Ik dacht dat deze miskraam mijn eigen schuld was
En ook deze keer keerde ik in mezelf. Ik had het tenslotte over mezelf afgeroepen; ik had gezegd dat ik niet zwanger wilde zijn…
Ik deed alsof alles oké was. Ging twee weken na de miskraam weer werken en overtuigde iedereen dat ik er vrede mee had. Ondertussen voelde ik me verder en verder wegzakken in schuld en verdriet.
Vier maanden heb ik zo rondgelopen. En toen opeens, drong er iemand tot me door. Je kunt geen miskraam over jezelf afroepen, zo sterk is niemand!
Nu praat ik wel over mijn miskramen
Sinds ik me weer oké voelde na deze miskraam zijn we alweer bijna 3 jaar aan het proberen voor een tweede (of eigenlijk vierde) kindje. Afgelopen jaar heb ik waarschijnlijk nog een miskraam gehad, maar omdat ik steeds zo laat test, kan ik het niet met zekerheid zeggen.
En waar ik eerder alles binnenhield en het opkropte, ben ik dat langzaam gaan veranderen. Nadat ik psychische hulp kreeg, begon ik heel voorzichtig te vertellen over mijn miskramen. Ik kreeg zo vaak te horen dat ik niet alleen was. Dat gaf opluchting, erkenning en de moed om het vaker te vertellen. En hoewel ik ongemakkelijke stiltes verwachtte, kreeg ik geïnteresseerde vragen en liefde en ruimte om het te verwerken.
Inmiddels praat ik te pas en te onpas over mijn miskramen. Ik post er op social media over, en ben er heel open over. Ik hoop op deze manier anderen te helpen met hun verhaal. Dat is voor mij ook de reden om hier mijn eigen verhaal te delen.
Ook interessant: