Erika is 29 en werkt in de zorg. Ze is getrouwd en nu moeder van Koos (van bijna 4) en Lies (van bijna 2). Ook Erika is 1 op de 4: haar eerste zwangerschap liep uit op een miskraam. Ze praat er altijd open over “want je hoort het teveel en je kunt zoveel steun bij elkaar vinden”.
Praten over mijn miskraam gaf me onbewust veel steun
Ons avontuur begon op 13 augustus 2013, mijn strip van de pil was op en we besloten samen er voor te gaan. Want een kindje was meer dan welkom bij ons. En wie weet hoe lang het zal duren voordat een zwangerschap zich aan dient, nu was ik bijna 24 en mijn toen nog vriend (nu man) zou 25 worden.
Rond de jaarwisseling voelde ik mij anders en mijn menstruatie bleef ook uit. Nou was dat laatste niet zo vreemd, want die is nogal onregelmatig. Maar 26 januari had ik een positieve test in handen! Wauw!
Die week kon ik mij nog redelijk stil houden, maar aangezien we bij mijn ouders inwonen wilde ik dit toch wel graag delen. Ik had een aantal rompertjes gehaald en deze ingepakt. ’s Avonds hebben wij het mijn ouders en zusje verteld, wat een fijn gevoel om dit te kunnen delen!!
Eerste echo en zenuwslopende dagen
Ook had ik de eerste afspraak staan bij de verloskundige voor 11 februari. Ergens in mijn achterhoofd had ik al een gevoel dat het niet goed zat, maar dit heb ik diep weggestopt.
’s Middags mochten wij ons daar melden voor onze eerste echo. Super spannend!
Er werd een inwendige echo gemaakt en de verloskundige zei: “Ik weet niet zo goed wat ik zie en ik ga je doorverwijzen naar de gynaecoloog.”
Okeeee…. Gelukkig konden we 2 dagen later daar al terecht. In de auto zeiden we al meteen tegen elkaar, dit zit niet goed, dit is niet het beeld wat we hadden moeten zien, maar we hadden verder geen details gekregen. Wat waren die 2 dagen zenuwslopend.
Die donderdag kon mijn man niet mee naar het ziekenhuis en is mijn moeder meegegaan. Daar troffen we een onwijs lieve gynaecoloog, die duidelijk vertelde wat zij ging doen en wat ze zag.
Het eerste wat ze zei was: Ik zie een grote vleesboom zitten aan de achterkant van je baarmoeder, maar deze zit niet in de weg voor een zwangerschap, waarschijnlijk heeft de verloskundige dat gezien. En daarnaast zie ik ook een beginnende zwangerschap zitten!
Wauw opluchting.. Wel vertelde ze er bij: Het kan zijn dat je nog niet zover was in de zwangerschap dan dat je dacht, of het vruchtje is gestopt met groeien rond de 5-6 weken.
Wat fijn dat ze zo duidelijk was, dit gaf echt wel een goed gevoel. We maakten een afspraak voor 2 weken later om te zien wat er gebeurd was in de tijd.
Bloedverlies… niet nu…
Een week later kreeg ik in mijn nabije omgeving te maken met een fataal ongeluk en op het moment dat wij op zondag 23 februari samen zaten met ons volleybalteam om het bloemstuk en de advertentie te bespreken, kwam ik er op de wc achter dat ik bloed verloor.. Dit kon niet, niet nu was het enige wat ik dacht..
Ik wist dat het kon komen, maar toch was het op dat moment even een flinke klap.
Eenmaal thuis begon het bloeden heviger te worden met flinke buikkrampen en wisten mijn vriend en ik al genoeg. Ik was wel blij dat de gynaecoloog mij hiervoor gewaarschuwd had, dat het dus niet compleet onverwachts was.
De volgende dag toch het ziekenhuis gebeld omdat het bloeden voor mijn gevoel wel heel hard ging. Ik mocht die dag meteen komen voor een afspraak. Daar werd inderdaad bevestigd dat het niet goed zat en dat ik met paracetamol en rust de dagen nu even door moest.
Die woensdag hadden wij de begrafenis van ons teamgenootje en in de kerk hoopte ik alleen maar gigantisch dat ik niet zou doorlekken, of dat ik daar de kleine zou verliezen. Dit gebeurde allemaal niet en de volgende dag had ik de afspraak nog staan met mijn eigen gynaecoloog. Zij schrok ervan en zei dat ze toch nog even wou kijken. Het vruchtje zat al bij mijn baarmoedermond en ze gaf aan dat ze het aan kon pakken zodat het bloeden eerder zou stoppen. Nou prima, doe dat maar!
Er was ook een mannelijke coassistent bij, die zich duidelijk niet op zijn gemak voelde, maar daar konden mijn vriend en ik hard om lachen.
Ik baal nog wel steeds dat ik niet gekeken heb en dat het zo de prullenbak in is gegaan, maar op dat moment voelde dat als goed en voor nu is het goed.
De dagen daarna werd het bloeden inderdaad steeds minder en mocht ik nog 1 keer op nacontrole komen om te kijken of alles weer goed schoon was en dit was gelukkig het geval.
Een nieuwe zwangerschap, een spannende eerste echo
Ik begon het redelijk snel te relativeren en dit werkte voor mij wel heel goed, ook al vond ik het heel moeilijk dat mij mijn toekomstbeeld was afgenomen, dit kindje was zo ontzettend welkom geweest en het heeft ook echt een plaatsje in mijn hart.
De tijd daarna hoopte ik snel weer op een zwangerschap, maar deze bleef uit. In december 2014 ben ik naar de huisarts geweest om te vragen waar het aan kon liggen en dit had mijn hoofd even nodig, ik kon het loslaten en in diezelfde week ben ik zwanger geraakt van onze zoon Koos.
Ik was doodsbang dat het weer fout zou gaan en de eerste opmerking van mijn man was ook: “Eerst maar zien dat het nu wel goed gaat…”
En natuurlijk liep het spreekuur uit toen wij onze eerste echo hadden… Uiteindelijk daar in het ziekenhuis op de bank durfde ik bijna niet te kijken. Maar wat een last viel er van mijn schouders toen wij daar een kleine frummel zagen met een klein knipperlichtje erin!!
Er viel met recht een last van mijn schouders en ik heb ook echt kunnen genieten van deze zwangerschap. Mijn gevoel was ook eigenlijk meteen al beter dan bij de zwangerschap ervoor.
Van Koos was ik in dezelfde maand uitgerekend als ons eerste kindje, wat ik nog steeds als heel bijzonder ervaar. Ondertussen heeft hij ook een zusje gekregen: Lies, en is ons gezin compleet. De zwangerschap van Lies was nog minder beladen, mijn gevoel zat goed en het was niet zo spannend als de eerste echo van Koos.
Praten over mijn miskraam heeft me geholpen
Ik ben altijd open geweest over de miskraam, het eerste jaar alleen bij goede vrienden en familie, maar toen ik zwanger was van Koos heb ik er altijd heel open over gepraat. Want het gebeurt heel veel en ik hoop dat mensen steun eraan hebben dat er over gepraat mag worden. Want het is niet niks!
En de steun kan uit onverwachte hoek komen.
Op het moment dat ik meer over mijn miskraam begon te praten, hoorde ik overal om mij heen ook mensen die een miskraam hebben gehad. Het gevoel dat je hebt dat het alleen jullie overkomt ging bij mij daardoor meteen weg. Ik heb hier onbewust toch veel steun aan gehad.
Juist omdat diegene erover praatte, kon ik het nog beter een plekje geven. Daarom ben ik er ook altijd heel open over en mogen mensen mij er ook altijd naar vragen.
Ook interessant: