Feline is 26 en werkt op een kinderdagverblijf. Ze is al 10 jaar samen met Bram, waarvan 2 jaar getrouwd.
Ook Feline is 1 op de 4, ze heeft een dagboek bijgehouden dat ze deelt omdat ze hoopt dat anderen die het ook overkomt herkenning vinden in haar verhaal.
[De namen van Feline en Bram zijn niet hun echte namen, de dagboekfragmenten zijn echt.]
Van intens veel geluk naar intens veel verdriet
Onze allergrootste droom komt uit
[Maandag 29 april] Bij het opstaan had ik het gevoel dat ik een test moest doen.
Bekertje opzoeken, test doen. Iets wat we inmiddels al zo vaak hebben gedaan dat ik er niet eens meer verwachtingen van heb. Test neergelegd en ik zag gelijk 2 strepen, ik keek nog eens en nog eens.
Ik kon het gewoon niet geloven, rende naar de slaapkamer en liet met trillende handen de test aan Bram zien. Kijk, kijk!
Bram was half wakker en reageerde heel slaperig, is het echt? Niet zoals ik het me altijd had voorgesteld…
Helemaal van slag stapte ik onder de douche. Die streep die ik net zag, was toch wel echt? Het was toch niet een streep omdat ik graag een streep wil zien?
Ik keek nog een keer maar nee er staan echt 2 duidelijke strepen. Eindelijk is het zover, eindelijk na een jaar! Ik voelde meteen heel sterk ”Dit wil ik met m’n leven beschermen”.
Bram kwam de badkamer binnen met een grote glimlach op zijn gezicht. Toevallig hadden we allebei een dag vrij. We besloten even met onze hond naar oma te lopen. Volgens mij was het van onze gezichten af te lezen… maar oma had niks door!
Daarna stapten we de auto in om even bij mijn schoonouders koffie te drinken. In de auto zei ik nog tegen Bram “Dit is link, je ouders hebben altijd alles door.’’ We stapten de achterdeur binnen en ze zeiden meteen: “Ja vertel het maar!’’ Ik voelde mezelf helemaal warm en rood worden en Bram begint snel over iets wat hij op het werk heeft meegemaakt. Fieuw!
Maar daarna begonnen ze weer: “Ja vertel nou maar, is het zover?’’ We snapten er niets van, hoe weten ze dit… We krijgen een dikke knuffel, ze zijn zo blij!
Het was helemaal niet de bedoeling om het nu al te vertellen, maar ergens is het wel fijn dat iemand het weet. Nu voelt het gelijk allemaal echter. Onze aller-, allergrootste droom komt uit!
[Dinsdag 30 april] Bij het wakker worden had ik meteen die grote glimlach weer op mijn gezicht. Ik had eigenlijk helemaal geen zin om naar mijn werk te gaan. Het liefst wilde ik in deze bubbel blijven. Ook op het werk voelde het alsof het van mijn gezicht af te lezen was. Maar niemand had iets door! De hele dag was ik extreem vrolijk en de dag vloog voorbij. En weer ging het de hele avond over ons geheimpje.
De rest van de week vloog voorbij…
Babyspulletjes en tranen
[Zaterdag 4 mei] Mijn geluk kon niet op, ik voelde me hartstikke beroerd vandaag maar dat maakte niet uit, ik ben zo dankbaar! Met mijn schoonmoeder ging ik naar Ikea, eindelijk kon ik weer even over ons geheimpje praten en ze kocht een knuffeltje voor ons kleintje. Zo lief!
Weer thuis deed ik nog een test, gewoon voor de zekerheid…
Maar dit keer was de streep lichter… Hmmm ik was er niet gerust op en maakte mezelf helemaal gek met zoeken op Google.
Ik legde de telefoon weg en ben op de 2e slaapkamer wat gaan rommelen.
Elke maand dat het niet was gelukt mocht ik iets kleins kopen, dus ik had ondertussen al aardig wat babyspulletjes verzameld. Met de test, het knuffeltje van mijn schoonmoeder en de babyspulletjes voor mijn neus vielen de tranen.
Ik was angstig want door eerdere gebeurtenissen in de familie wist ik heel goed dat het fout kan gaan. 4 jaar geleden is ons nichtje levenloos ter wereld gekomen na een zwangerschap van 24 weken. Een kindje zo compleet… We hebben haar vastgehouden en zijn bij haar begrafenis geweest. Hierdoor ben ik toch wel wat terughoudend geworden. Maar ik mocht van mezelf wel blij zijn, ik wilde er niet vanuit gaan dat het bij ons ook fout ging.
Een einde aan de meest bijzondere week uit ons leven
[Zondag 5 mei] Door de onzekerheid heb ik slecht geslapen vannacht.
Mijn schoonouders vroegen of we kwamen koffiedrinken, die vonden het maar wat gezellig. Mijn schoonmoeder heeft het boek ‘Het grote wonder’ voor mij opgezocht op zolder. We hebben er weer de hele ochtend over gepraat. De onzekerheid was even helemaal weg.
Die middag las ik het boek uit, ik voelde me niet lekker en viel in slaap op de bank. Om een uur of 6 werd ik wakker en ging ik even in bad om te ontspannen. Ik voelde me zo intens gelukkig.. het is niet in woorden uit te drukken. In de badkamer gaf ik over, maar hé, hoort erbij! Na een uurtje in bad te hebben gezeten kreeg ik ineens buikpijn en zag ik iets wat ik niet wilde zien: bloed.
Weer zocht ik op Google, oké een heel klein beetje kan erbij horen, niks aan de hand. De buikpijn trok ook weer weg. Maar plotseling stroomde alles eruit en kreeg ik enorme buikpijn. Ik gilde het uit, dit is foute boel.
Bram belde in paniek snel zijn moeder op, ze kwam gelijk naar ons toe. Ze zag ook wat ik zag, volgens mij is dit het vruchtje.
Een paar uur later belde Bram mijn ouders, die wisten nog van niks. Ze reageerden erg geschrokken, ze beseften dat ze voor het eerst opa en oma zouden worden… En dan dit nieuws… ik heb besloten om het wel te vertellen, dit is nu iets wat bij ons leven hoort.
Ik voelde me leeg, van intens veel geluk naar intens veel verdriet… wat deed dit pijn. Ik kon niet stoppen met huilen, en wist niet waar ik het zoeken moet. De hele nacht veel bloedverlies gehad. Er is een eind gekomen aan de meest bijzondere week uit ons leven.
Goedbedoelde opmerkingen
De hele week heb ik amper geslapen. Overdag kreeg ik veel visite, dat deed me goed. Mijn schoonouders kwamen elke dag even kijken hoe het ging, en belden en appten veel.
Mijn ouders daarentegen zijn maar 1 keer geweest; met de opmerking ‘Het komt wel goed.’ ‘Je bent vast wel weer snel zwanger’ , ‘Er was vast iets mis mee.’
Die opmerkingen deden ongelofelijk veel pijn en gaven me geen steun en dat had ik echt niet van ze verwacht.
Bram had de hele week nachtdienst, ik voelde paniek opkomen wanneer hij weg ging. Nachtenlang heb ik gehuild. Het viel me zwaar, het liefst bleef ik de hele dag in bed liggen. Maar dat kon niet, en dat moest ik ook niet gaan doen.
Ik moest door, het leven gaat door. Maar het lukte me even allemaal niet. Ik heb dit zwaar onderschat. Ik voelde een enorme leegte en wist niet goed wat ik ermee moest.
Ik kreeg veel opmerkingen van mensen; “ ah jullie zijn nog jong” je bent vast weer snel zwanger’’ je weet nu in vedergeval dat je zwanger kan worden’’ ik kon er boos om worden, maar probeerde me bij iedereen groot te houden.
Tuurlijk is het nog erger als het over een paar weken was gebeurd, maar mensen die zeggen dat dit nog geen echt kindje was… In onze ogen was dit al ons kindje.
Moederdag
[Zondag 12 mei] Ik kleedde me aan, maakte me op en voelde me gelijk een ander persoon. Dat was van korte duur, daar kwamen de tranen weer. Dan maar geen make up. Het maakte me allemaal niks meer uit. We vierden Moederdag bij mijn schoonouders met de familie. Ons neefje en nichtje zorgden voor de nodige afleiding.
Weer thuis sliep ik wat bij. Ik was behoorlijk moe van zo’n ochtendje onder de mensen zijn. Maandag moest ik weer werken, maar ik zag het helemaal niet zitten. Ik was mezelf helemaal nog niet, had nog veel bloedverlies en voelde me niet goed.
Gelukkig heb ik hele lieve collega’s die me enorm steunen en vervanging regelden voor de hele week. Fijn!
Op kraamvisite met een lege buik
[21 mei] We gingen op kraamvisite bij vrienden die de afgelopen week een kindje hebben gekregen. Het liefst zou ik het uitstellen maar dat kan ik niet maken. In de auto zat ik te trillen van spanning, zo bang om daar te gaan huilen en dat wilde ik helemaal niet. Ik was hartstikke blij voor hun, maar ik moest m’n eigen emoties onder controle houden. Op de site van Praktijk Janna las ik dat het is alsof je een strandbal onder water moet houden, dat je het wel kan onderdrukken maar dat hij alsnog soms onverwachts naar boven kan komen. Precies dat, zo voelt het.
Weer aan het werk
[22 mei] Vanochtend ging ik een paar uurtjes werken, om te kijken hoe het gaat… De confrontatie met de babytjes op de groep viel me zwaar, maar het voelde goed om even te zijn geweest. Dat maakte de stap naar de volgende week ook iets minder groot.
[De week van 27 mei] De volgende week hoefde ik maar 1 dag te werken. Gelukkig kon ik even rustig weer opstarten, want ik zag er als een berg tegenop. De hele dag van huis zijn en onder de mensen, mijn emoties moeten onderdrukken…
Onderweg naar het werk kreeg ik paniekaanvallen, begon te trillen en te zweten. Kon ik dit wel? Maar ik moest door…
Ik ben de dag redelijk goed doorgekomen, maar ‘s avonds onder de douche kwam het eruit. Ik ben in de hoek van de douche gaan zitten en heb een uur lang gehuild. Waarom? WAAROM? Op die vraag krijgen we helaas geen antwoord.
Dat weekend was een lang weekend door Hemelvaartsdag. Iedereen deed leuke dingen, maar ik had nergens zin in. Ik wist even niet meer hoe ik verder moest….
Ik ging op internet zoeken of het allemaal normaal is wat ik voelde… Ik kon er niet veel over vinden, en was juist op zoek naar verhalen zoals deze. Ik was opzoek naar herkenning…
[2 juni] Er kwamen weer geniet momentjes en we moesten verder. Gelukkig hadden en hebben we veel steun aan elkaar. Ook al is Bram geen grote prater, hij geeft me wel een knuffel op de momenten dat ik het nodig heb. Soms komt bij hem de emotie er ook wel even uit.
Iedereen vraagt hoe het met mij gaat, maar waarom vragen ze niet naar de man? Ook hem moeten we hierin niet vergeten.
Morgen begint de eerste volle werkweek weer. Waar ik echt enorm tegen op zie…
De wens is nog altijd groter dan de angst voor nog een miskraam
[Een paar weken verder… 1 juli 2019] Een collega van mij was precies even ver als ik zou zijn. Zij kreeg inmiddels een beetje een buikje… Best wel confronterend om te zien. Zo had het bij mij ook kunnen zijn.
En een paar weken geleden vertelde ook mijn andere collega dat ze zwanger is. Ik gun het ze allemaal zo, echt waar. Maar soms is het even slikken.
Afgelopen weekend zijn we samen een paar dagen ertussen uit geweest. Dit heeft ons goed gedaan, even uitrusten, even weg van alles. We hebben het over onze toekomst plannen gehad, en over de miskraam.
Aan de ene kant wil ik zo snel mogelijk weer zwanger worden aan de andere kant moet ik er nu nog even niet aan denken. De angst om dit eventueel nog een keer mee te moeten maken overheerst. En ik weet dat dit helemaal niet het geval hoeft te zijn. Maar die angst is er… Toch is de wens nog altijd groter dan de angst. Ik moet vertrouwen blijven houden dat het goed komt. Het zou zoveel meer dan welkom zijn.
Ik hoop dat het ons gegeven wordt…
Ook interessant: