Feline (27) werkt op een kinderdagverblijf en is al 11 jaar samen met Bram, waarvan 3 jaar getrouwd. Feline deelde in juli 2019 in de serie 1 op de 4 dagboekfragmenten uit de tijd dat ze een miskraam kreeg. In dit tweede blog vertelt ze wat ze sindsdien heeft meegemaakt. “Ik had gehoopt dat mijn verhaal nooit een vervolg zou krijgen, maar helaas mocht het weer niet zo zijn…”
Zwanger na een miskraam is toch wel even anders
Eind november kwamen we erachter dat we weer zwanger waren. Zwanger na een miskraam is toch wel even anders, zo blij en onbezorgd als de eerste keer was het niet meer. Ik was bang, bang om een band op te bouwen met iets wat misschien toch weer zou verdwijnen. Toch kreeg ik iedere dag een beetje meer vertrouwen, mijn lichaam kan dit…
We hadden een nare periode achter ons liggen, een periode met veel verdriet en dit was een lichtpuntje, een droom. We waren voorzichtig, maar van mezelf mocht ik er wel van proberen te genieten. We hebben het onze ouders verteld, en ze waren zo blij voor ons. Ook zij keken uit naar ons kleintje.
De feestdagen kwamen eraan, hoe mooi zou het zijn om dit jaar toch nog goed te eindigen. Met Kerst kregen we van mijn ouders een klein cadeautje en was ik hartstikke misselijk door het kerstdiner. Een goed teken, zeiden we nog!
Een tweede miskraam
Oudjaarsdag moest ik werken. Ik voelde me die ochtend anders, ik had een voorgevoel, buikpijn… Later op de dag werd het steeds heftiger en op het werk is het weer mis gegaan… Daar zat ik dan, helemaal alleen, ik ben op de grond tegen de muur aan gaan zitten en heb heel hard gehuild. Daarna heb ik Bram gebeld, die ook aan het werk was. Hij hoorde meteen aan mijn stem dat het helemaal mis was. ’’Ik kom gelijk naar huis’’
Die avond was het enorm mistig, ik moest zelf nog naar huis rijden. Ik heb mezelf bij elkaar geraapt, en ben al bellend met mijn man naar huis gereden. Op het laatst was de mist zo dicht dat ik geen kant meer op kon, alsof de wereld ophield aan het eind van de straat, niks, maar dan ook niks geen zicht meer…
Ik raakte volledig in paniek en heb de auto nog langs de kant kunnen zetten. Ik barstte in tranen uit.
Gelukkig kon mijn man me oppikken. Daar stonden we dan met z’n tweeën langs een verlaten weg. Alsof we de enigen op de wereld waren.
Ook onze ouders hebben er verdriet van
Ik belde de verloskundige en zij stelde me gerust. Omdat het nu niet verantwoord was om daar nog heen te rijden konden we de volgende dag langskomen. We hebben langs de kant van de weg gewacht tot de mist opgetrokken was, en we weer stapvoets verder konden rijden. In de auto belden we mijn schoonouders op, want daar zouden we heen gaan. Mijn schoonmoeder was compleet overstuur aan de telefoon, dat vergeet ik nooit meer. Helemaal verslagen…
Eenmaal thuis hebben we de gordijnen dicht gedaan, en samen zitten huilen zonder iets te zeggen. ‘Zullen we maar naar bed?’ om 21.00 uur op Oudjaarsavond… We twijfelden of we mijn ouders nog moesten bellen want die hadden de hele kamer vol visite, en we wilden hun Oudjaarsavond niet verpesten. We besloten maar niet te bellen. Die hele nacht hebben we weinig geslapen. 00.00 uur ‘Gelukkig nieuwjaar’ hoorden we buiten, en het vuurwerk begon… Dit is een Oud en Nieuw die we nooit meer gaan vergeten. En elk jaar zullen we hier ook weer aan herinnerd worden.
De volgende dag hebben we mijn ouders opgebeld en die kwamen direct. Ook zij waren helemaal verslagen, en we hebben heel veel geknuffeld. Het voordeel van het wel vertellen is dat als het mis gaat je ook veel steun krijgt van mensen om je heen. Voor hen was het net zo goed iets heel verdrietigs, ook zij keken er naar uit.
Diagnose PCOS
Na een week ben ik weer gaan werken, wat misschien achteraf wel veel te snel is geweest. In februari heb ik de stap gezet om naar de huisarts te gaan, en hebben we een doorverwijzing gekregen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik had zoveel vragen, ook vragen waar ik toch nooit antwoord op ga krijgen.
Een paar weken later konden we al in het ziekenhuis terecht en hebben daar een heel fijn gesprek gehad.
Ze kwamen erachter dat ik PCOS heb, ik had zelf natuurlijk al het een en ander gegoogeld en kwam daar zelf ook op uit. PCOS, iets waar je wel van schrikt als je ernaar Googelt. ‘Verminderd vruchtbaar’ zie je als eerste staan. Ik kreeg een recept Clomid, en heel veel informatie.
Fertiliteitstraject in coronatijd
Aan de ene kant ben ik blij dat ze ons nu gaan helpen met zwanger worden, aan de andere kant is het allemaal heel spannend. Een wereld waar je liever niet in komt te zitten, maar na 2 jaar van veel teleurstellingen was ik aan de ene kant wel heel blij dat er eindelijk iets ging gebeuren. Veel ziekenhuisbezoekjes staan op de planning.
En toen werd het maart, en werden door het coronavirus liggen alle fertiliteitstrajecten stilgelegd, dus ook bij ons. Tuurlijk heb ik daar even van gebaald en ook echt wel een paar traantjes om gelaten maar het is heel begrijpelijk en daar hebben wij ook echt alle begrip voor. Met z’n allen komen we hierdoorheen. Dat we nu onze normale bezigheden niet kunnen doen moeten we maar voor lief nemen… Wij kunnen die paar weken/ maanden wel even wachten.
Deze paar maandjes rust is misschien ook wel even goed. Ik ben de laatste tijd veel thuis, normaal altijd maar aan het werk en druk. Nu alles tot stilstand komt, komt ook het verdriet weer naar boven, die confrontatie moet ik soms echt weer even aan gaan. Het verdriet mag er zijn…
In juli zijn we weer gestart met de behandelingen, en we blijven hopen dat het ooit goed komt. Voor iedereen veel gezondheid en sterkte gewenst in deze bizarre periode. Dat al jullie dierbare en jullie zelf gezond mogen blijven.
Ook interessant: