Frederike is 26 en werd geboren als achtste telg van een reformatorisch gezin op de Veluwe. Midden in de Bible-belt, tussen de bossen en de weilanden groeide zij op, met als grote doel in haar leven te trouwen en kinderen te krijgen.
Dit werd haar al van jongs af aan geleerd en het was ook vrij normaal dat meisjes op hun 19e trouwden en na 3 maanden met het grote nieuws kwamen.
Maar Frederike’s leven verliep een beetje anders.
Zwemmen tegen de stroom in
Ik had een zeer moeilijke jeugd, door o.a. verslavingsproblematiek en psychische problematiek in mijn omgeving was ik druk met overleven. Toch kreeg ik, zoals word verwacht in de omgeving waar ik opgroeide, keurig een vriendje op 16-jarige leeftijd. In die relatie werd ik stelselmatig misbruikt en na twee jaar heb ik de relatie beëindigd. Ik was ervan overtuigd dat mannen niet trouw kunnen zijn en besloot nooit te trouwen.
Oma had mij al dikwijls verweten dat ik geen ‘kroost’ had en haar geen achterkleinkinderen schonk. Volgens mijn broers en zussen ben ik zo afwijkend dat ik het geluk nooit zou vinden. Maar daar kwam verandering in toen ik op 23-jarige leeftijd J. ontmoette in het Midden-Oosten.
Na een korte verkeringstijd (want lange afstandsrelatie is pittig!) trouwden we. We vertrokken naar het Midden-Oosten, na een sobere bruiloft. Mijn familie wilde niet komen; en daar waren volgens hen genoeg redenen toe. J. had een goede baan en ik genoot van mijn vrije tijd.
Onbewust zwanger
Na een paar maanden voelde ik mij lusteloos en krachteloos en ik begreep niet waar het vandaan kwam. Was ik depressief? Was ik ziek? Ik besloot dapper en sterk te zijn, gezond te eten en mijzelf te dwingen kleine activiteiten te doen. Totdat ik op een dag naar de wc ging en iets verloor. Ik gilde het uit naar J.: ‘Je moet NU komen!’ Samen beseften we dat ik onbewust zwanger was geweest. En nu waren we dat wondertje verloren, zonder dat we ons een dag hadden verheugd over het feit dat ik zwanger was. Het was een schok, maar er zouden meer mogelijkheden komen. Het was zeer verdrietig maar ik besloot alles zo snel mogelijk te vergeten en door te gaan.
In het Midden-Oosten moest ik wachten op het juiste visum, om in aanmerking te komen voor een zorgverzekering. Ik had een toeristenvisum en kon daarmee geen zorgverzekering afsluiten. We stelden hun kinderwens op dat moment uit, totdat ik al vrij snel opnieuw ziek werd. Het ging van kwaad tot erger en J. zette mij op het vliegtuig naar Nederland, om de juiste medische zorg te krijgen. Ik bleek een baarmoederontsteking te hebben, waardoor ik ongewild stil werd gezet bij het verlies.
Nog een miskraam en een baarmoederontsteking
J. bezocht mij na een aantal maanden, om daarna weer terug te keren naar het Midden-Oosten en te wachten tot zijn papieren in orde waren om definitief naar Nederland te komen. In die tijd raakte ik opnieuw zwanger, dit keer wist ik het wel. Ik maakte mij veel zorgen over hoe de toekomst eruit zou komen te zien. Ik voelde mij totaal anders dan de vorige keer en merkte niet veel van de zwangerschap. Het duurde dan ook niet lang of daar waren de bekende krampen en het bloedverlies. Ook deze zwangerschap mocht niet zijn. Ook deze miskraam eindigde in een baarmoederontsteking. Ik besefte: dit kan niet zo doorgaan. Ik voelde mij verscheurd tussen rouwen om de kindjes en vechten om samen met mijn man te kunnen zijn. Dit kost enorm veel energie. Ik raakte depressief en verloor mijn baan. Dit betekende dat J. geen visum zou krijgen en ik werd meegesleurd door gevoelens van wanhoop en falen. De put leek bodemloos.
België
We besloten de stap te maken om naar België te gaan emigreren en alles verliep voorspoedig. Zou dan nu eindelijk..? Ik raakte opnieuw in verwachting en mijn blijdschap was even groot als mijn angst. De huisarts deed een bloedtest en de HCG waarden stegen de pan uit. Ik vond dat ik snel groeide en zo’n sterk gevoel van zwanger zijn had ik dan ook nog niet eerder ervaren. Ik werkte in de schoonmaak en op de bewuste maandag voelde ik steken in mijn buik. Ik besloot rustig mijn werk af te maken en thuis lekker op de bank te gaan liggen. Die avond verloor ik de baby en mijn hart werd verscheurd van verdriet. Wat een rauwe pijn, ik haatte mijn lichaam en mijn taak als vrouw. Groot was het gevoel van falen. Ik haatte het bloed, ik wilde niet meer. J. opperde om een echo te laten maken, ter controle, dus de volgende dag reed ik naar de verloskundige praktijk. Ik voelde me zo leeg, als een gapend gat in mijn lijf, alsof alle leven uit mij weggevloeid was.
Twee vruchtzakjes
De verloskundige zocht even met de sensor, en vond twee vruchtzakjes.. Een was leeg, een met een kindje erin. Het was ongelofelijk, ik was nog zwanger, ik was een kindje verloren, maar de andere helft van de tweeling was er nog.
Ik was overdonderd, wist niet hoe ik mij moest voelen. Alles viel op zijn plek, de snel groeiende buik, het sterke gevoel zwanger te zijn, de hoge HCG waarden.
Een week later kon ik niet meer lopen van de pijn en werd naar de SEH gereden. De gynaecoloog van wacht had haast, ze begeleidde op dat moment 3 bevallingen. Ze meldde dat ik ‘een platgevallen vruchtzak’ had en dat ik paracetamol kon nemen.
Het moment dat ik het ziekenhuis uitkwam vergeet ik nooit meer. Ik voelde mij zo intens verdrietig, leeg, onbegrepen en niet gesteund. Zo ontzettend alleen.
Tussen angst en hoop
Stapje voor stapje gaat het beter met mij, al ben ik angstig om opnieuw zwanger te worden. De opmerking ‘Maar je kùnt in ieder geval zwanger worden’, geeft geen troost. Ik heb verschillende onderzoeken gehad, allemaal zonder uitkomst. Ik zwem tegen de stroom in, ik heb geen fertiliteitstraject nodig om zwanger te worden. Maar zwanger blijven? Dat is tot nu toe niet gelukt.
Na het verliezen van de tweeling is er nu anderhalf jaar voorbijgegaan. Ik rouw als ik dat nodig heb, maar die momenten worden minder. Steeds vaker gaan mijn gedachten naar een nieuwe zwangerschap en er gloort weer hoop. Niet is zeker, maar mijn geloof is dat wel. En daarom weet ik dat het uiteindelijk goed zal komen.
Ook interessant: