Hanneke is creatief therapeut en helpt in haar praktijk Atelier Kameleon kinderen en jongeren met autisme. Ook begeleidt ze mensen die te maken hebben met rouw, want ze vindt het belangrijk om alles wat met rouw, verlies en de dood te maken heeft bespreekbaar en zichtbaar te maken. Daarom deelt ze ook graag haar verhaal in de serie 1 op de 4.

Hanneke trouwde op 27 april 2007 met haar jeugdliefde Hubert. En al snel was het voor hen duidelijk. Ze wilden kinderen. Dat dat niet vanzelfsprekend is, daar stonden ze niet bij stil.

Was moeder worden wel een optie?

Omdat een zwangerschap uitbleef kwamen we in 2008 in het ziekenhuis terecht. Ik bleek verminderd vruchtbaar te zijn door PCOS en daarop volgend startten hormoonbehandelingen. Het begin van een zwaar traject. Hormonen, spuiten en controles beheersten al snel ons leven. Eind 2009 bleek ik tussen de behandelingen door toch zwanger. Heel pril, maar zwanger!
We konden het niet geloven. Na een paar weken mochten we terug voor een echo en al snel was het duidelijk… het hartje klopte niet…

Overal waar ik ging, ging de rouw met me mee

Ik heb het weekend in bed doorgebracht diep onder de dekens. Ik rouwde om het feit dat ik deze zwangerschap niet mocht volbrengen. En daarnaast om het feit of moeder worden überhaupt wel een optie was. Die gedachten woog zo zwaar, het was niet te tillen. Zo voelde dat althans, ik kon dat niet overzien. De daaropvolgende maanden waren zwaar. Ik had moeite om de draad op te pikken, ging met moeite aan het werk en overal waar ik ging, ging de rouw met me mee.

Ik moest mijn hart volgen

Toch zette ik de ene voet voor de andere en rond de zomer kreeg ik weer energie om dingen te ondernemen en om terug te blikken op de periode. Toen realiseerde ik me dat alles omtrent het zwanger worden niet binnen mijn controle lag. Hoe het uit zou pakken, kon niemand voorspellen.
Ik kreeg daardoor heel sterk het gevoel dat ik mijn hart moest volgen. Want dat zou iets zijn wat ik wel zelf kon kiezen. Ik zegde mijn baan op en begon voor mezelf. Sindsdien begeleid en behandel ik in mijn praktijk kinderen en jongeren met autisme.

Eerlijk zijn

Daarnaast heb ik geleerd om eerlijk te zijn omtrent ons verlies. Door het verlies bij ons te houden ontstonden er moeilijk situaties met vrienden. Zij werden ook zwanger en dat was vaak heel pijnlijk. Van beide kanten.
Wij vonden het moeilijk want wilden ook probleemloos zwanger zijn en zij voelden zich vaak bezwaard om ons te vertellen dat zij zwanger waren. Op een gegeven moment hebben we een mail/brief geschreven over dit onderwerp met onze gevoelens maar ook met begrip voor die ander, die het vaak goed bedoelt, maar ook niet weet hoe.
Nu nog denk ik vaak na over hoe te reageren op iemands verlies, vaak wordt uit het oogpunt van degene die verliest gekeken en dat deed ik toen ook. Maar nu weet ik dat het van groot belang is dat degene die verliest ook een rol heeft hierin. Het werkt twee kanten op.

Het geluk aan onze kant

De onzekerheid of het uiteindelijk goed zou komen vond ik het moeilijkst. Later stond het geluk toch aan onze kant en hebben wij twee kinderen gekregen.
In september 2009 was ik voor de tweede keer zwanger door middel van een vruchtbaarheidsbehandeling. De eerste weken waren moeilijk, maar ergens van binnen wist ik gewoon dat het goed zat en dat maakte dat ik erg heb kunnen genieten. In juni 2010 is dan ook onze dochter Mijke geboren na een hele fijne zwangerschap.
In 2012 bleek ik opnieuw zwanger, spontaan (!) van onze zoon Teun en die is in juni 2013 geboren.

Voor mij voelt de miskraam niet als het verlies van een kindje.  Ik denk dat dat ook komt omdat we nooit een hartje hebben horen kloppen. Het voelt als een verlies van een zwangerschap en de mogelijkheid om moeder te worden.