Imke is 39 jaar en moeder van Eva, Jax en Liv. Zij droomde er als jong meisje al van om ooit mama te worden en een groot gezin te stichten. Dat deze weg heel zwaar, verdrietig en emotioneel zou worden, had ze nooit voor mogelijk gehouden…
Het gemis en de pijn van de miskramen blijft altijd
Een groot gezin
Toen mijn ex en ik elkaar leerden kennen wisten we al vrij snel; wij willen graag een (groot) gezin stichten. Samen fantaseerden we over namen en zagen we ons al zitten aan een eettafel met aan weerszijden onze kindjes.
Niet lang nadat mijn ex me ten huwelijk vroeg, stopte ik met de pil. Ik vond het een prettig idee om al even gestopt te zijn voordat ik daadwerkelijk zwanger zou raken. We pasten goed op maar toch werd in 2002 Eva geboren.
Toen zij 2,5 jaar was scheidden we. De koek was op.
Eerste miskraam
In 2012 leerde ik Elmar kennen, in 2013 trouwden we. Mijn kinderwens was er nog altijd. En ook Elmar deelde deze wens.
Al gauw raakte ik in verwachting. Wat waren we blij. Een positieve test en dat zo snel! We maakten een afspraak bij de verloskundige en 3 à 4 weken later kregen we onze eerste echo. De verloskundige zocht het hartje van onze baby, en zocht, en zocht… Het bleef stil. Het hartje bleek gestopt te zijn rond de 8 weken zwangerschap. Wat voelde dit oneerlijk. Dit kleintje was zo welkom!
Ik vergeet nooit meer hoe ik uit haar kamer kwam; huilend, Elmar die een arm om me heen geslagen had en hoe we samen door de volle wachtkamer met allemaal dikke buiken naar buiten liepen. Lamgeslagen.
Een aantal dagen later kwam de miskraam spontaan op gang. Wat voelde ik me leeg en verdrietig. Toch probeerde ik dit gevoel zo snel mogelijk opzij te zetten door te relativeren; 1 op de 3 zwangerschappen eindigt in een miskraam had ik ooit gelezen.
Weer in verwachting
Nog voordat ik weer menstrueerde bleek ik weer in verwachting. Wat een onzekere tijd, vol ongerustheid én blijdschap . Op de eerste echo met 5,9 weken zwangerschap was daar een mooi kloppend hartje! We waren in de wolken. We kregen extra echo’s en durfden steeds meer naar de toekomst te kijken. Op de echo met 10,6 weken zwaaide onze baby zelfs al naar ons! Steeds meer durfden we naar de toekomst te kijken. Dit kindje ging er komen!
En toen kwam de termijnecho met 13,2 weken. Maar weer werd het stil. Stil in de kamer. Stil in mij. We zagen het beiden gelijk. Ons kindje bewoog niet meer. Geen hartje. De verloskundige zweeg. Ze knikte alleen maar toen ik zei: “het is er niet meer he?”
Ze liet ons even alleen. Elmar hield me vast. Ik huilde. Ik huilde de ogen uit m’n hoofd. Hij streelde m’n haar. En weer maakten we de gang door de volle wachtkamer naar huis.
We kregen nog een echo in het ziekenhuis en de mogelijkheden werden besproken. Ik wilde absoluut geen curettage. Ik wilde dit kindje bij mij houden. Ik wilde dat hij zelf zou bepalen wanneer hij me los zou laten. Drieënhalve week liep ik door met ons kindje in mijn nog steeds groeiende buik.
Toen was ik op. Ik kón niet meer. Durfde geen stap meer buiten de deur te doen, bang dat de miskraam precies dan zou beginnen. Uiteindelijk koos ik toch voor medicatie.
Elmar en Eva maakten een klein kistje en samen met een knuffeltje begroeven we onze baby in onze tuin. – Lief. Lief gehad. Liever gehouden.
Leeg
Ik was leeg. Op. Voelde me verraden door mijn eigen lichaam. En in de steek gelaten. Hoe kon dit? Het zag er allemaal zo goed uit!
Elmar vond het lastig om mij te troosten, ik kon niet benoemen wat ik nodig had en wilde het liefst wegkruipen en alleen gelaten worden. Van de andere kant wilde ik juist vastgehouden worden. Het was allemaal zo tegenstrijdig.
We zaten op twee eilandjes en gingen beiden anders om met ons verdriet. Ik kroop weg. Hij wilde me helpen maar wist niet hoe en ging klussen. Op die manier konden we het beste onze emoties kwijt.
Obsessie
Een emotionele tijd volgde. Twee maanden later had ik weer een positieve test in handen. Zes dagen later volgde het bloedverlies. De artsen in het ziekenhuis noemden het pech. Ik was 35, ik raakte gemakkelijk zwanger… Pure pech. Wij geloofden dit niet maar onderzoek werd niet gedaan. Zeven weken later stond ik voor de vierde keer in nog geen jaar tijd met weer een positieve test in m’n handen. Weer ging het mis… Nu volgden er wel diverse onderzoeken. Hier kwam helaas niets uit. Alles zag er goed uit; zowel bij Elmar als bij mij. De artsen bleven het houden op pure pech.
Zwanger worden. Zwanger blijven. Een baby krijgen. Het werd een obsessie. Het leek wel of de hele wereld om me heen zwanger of net bevallen was. Wat deed dat pijn. Ik speurde internet af naar mogelijke oorzaken en las urenlang verhalen van lotgenoten. Ondertussen werd ik nog vier keer zwanger. En vier keer eindigden ook deze zwangerschappen in een miskraam variërend tussen 6 en 10 weken.
Echt blij werd ik niet meer van een positieve test. En toen ik een vriendin vertelde dat ik weer zwanger was en zij mij zei: “Vertel het me maar niet meer voordat je 12 weken bent want het gaat waarschijnlijk toch weer mis…” voelde ik me nóg onzekerder …
Zwanger met aspirine
Ondertussen had ik gelezen over een onderzoek waarbij vrouwen met herhaalde miskramen aspirine slikten en waarbij goede resultaten waren behaald. We bespraken het met de gynaecoloog. Hij gaf aan dit onderzoek niet te ondersteunen en er niet aan mee te willen werken. Voor mijn gevoel had ik na 8 miskramen in zo’n korte tijd niets meer te verliezen en besloot op eigen initiatief aspirine te gaan slikken.
Wonderen bestaan
Twee jaar verder. En voor de negende keer zwanger. Eigenlijk was ik de afgelopen twee jaar alleen maar zwanger geweest. En nog altijd was er geen baby. Wél had ik weer een positieve test en slikte ik aspirine. Vanaf week 5 had ik wekelijks een echo. Genieten en blij zijn konden we niet meer.
Ik voelde alles. Elk pijntje. Elk kwaaltje. Elk krampje. Of ik voelde juist geen kwaaltjes wat me dan weer onrustig en verdrietig maakte. Elk wc-bezoek hield ik mijn hart vast.
En toen was daar zomaar week 14. Zover waren we nog niet gekomen! Onze eerste mijlpaal. Er gloorde weer een klein sprankje hoop aan de horizon. De weken verstreken en verstreken. De 20-weken-echo; alles zag er goed uit!
Week 26, weer een mijlpaal; onze zoon was levensvatbaar! Toch bleef angst de overhand houden.
Met 40 weken werd ik ingeleid, de gynaecoloog wilde me niet langer zo angstig door laten lopen. En op 3 december 2015 werd Jax geboren. Hij had een erg moeilijke start. Ademde niet. Hij werd meteen na z’n geboorte weggehaald en ik kon alleen maar denken: “Hij wordt me alsnog afgenomen, ik mág gewoon geen moeder meer worden!” Daar lag ik, alleen, net bevallen. Met een lege buik en nog steeds geen baby in m’n armen. Na een aantal uren was Jax stabiel en konden we hem eindelijk even vasthouden. Onze zoon. Daar was hij! “Wonderen bestaan…” stond er op zijn geboortekaartje.
Bloed kruipt waar het niet gaan kan
Jax groeide op van een lieve rustige baby in een lekker eigenwijs dreumesje. Ik was inmiddels 38 jaar en raakte onverwacht zwanger. En kreeg weer een miskraam. Nummer 9. Zonder aspirine. Het maakte iets in me los. Het was nu of nooit voor mijn gevoel. Mijn biologische klok tikte door. En ik had steeds meer het gevoel dat ons gezin niet helemaal compleet was.
Elmar en ik spraken erover. Ik wilde eigenlijk één keer voor nog een kindje gaan. Ondanks de ellenlange weg. Ondanks al het verdriet. Ondanks alles. Ik had het gevoel; nu of nooit.
Elmar wilde niet meer. Het was goed zo. De afgelopen twee jaren waren zó ontzettend zwaar geweest… Ik vond het lastig maar respecteerde zijn gevoel en ergens vond ik ook dat we het lot niet moesten tarten. We waren gezegend met twee gezonde kinderen, waarvan één van ons samen. Het was goed. Ik had er vrede mee. Ik stond achter deze beslissing en realiseerde me heel goed hoe gezegend we waren.
Wat nu…
Ondanks voorzorgsmaatregelen raakte ik tóch weer zwanger. Ik weet het nog precies; Elmar had vroege dienst, ik werd ‘s ochtends wakker en moest werken, ik sprong onder de douche. Kleedde me aan & poetste m’n tanden. En moest kokhalzen. Dit gevoel herkende ik. Dit kon niet. Dit kon niet waar zijn!
Tien minuten voor ik naar m’n werk moest, deed ik snel een zwangerschapstest… positief!
Het gekke is, ik voelde niets. Ik heb de test weggelegd en ben gewoon naar m’n werk gegaan. Eind van de middag belde ik Elmar vanuit de auto. Ik wist gewoon niet zo goed hoe ik hem dit nieuws moest vertellen. Ik wist zelf niet eens wat ik voelde. Hij reageerde gelaten. Net als ik. Bijna zakelijk praatten we met elkaar. Wat nu, vroegen we ons af. Gaan we dit avontuur nog één keer aan inclusief alle heftige emoties en onzekerheden? Die avond slikte ik m’n eerste aspirine.
Blijdschap was er wederom niet. Elk toiletbezoek bleef spannend. Elk pijntje en krampje werd gevoeld. Vanaf het begin werden we weer wekelijks opgevolgd in het ziekenhuis. We leefden van dag tot dag. Van echo naar echo. Van mijlpaal naar mijlpaal.
De gynaecoloog zag mijn verdriet en angst. Ze zag dat ik leed onder alles wat er de afgelopen jaren gebeurd was. Ze raadde EMDR therapie aan om de 9 miskramen en de geboorte/slechte start van Jax te verwerken.
De therapie hielp me om weer vertrouwen te krijgen. In mezelf. In mijn lichaam. En in de baby die gestaagd doorgroeide.
Met 40 weken werd ik wederom ingeleid. Dezelfde dag, op 21 februari 2018, werd onze dochter Liv na een razendsnelle en mooie bevalling, in het bijzijn van onze oudste dochter Eva, op mijn buik gelegd. Zij knipte de navelstreng door. Ik bewonderde. En verwonderde. En kon alleen maar denken dat wonderen echt bestaan!
Compleet
Inmiddels zijn we bijna 11 maanden verder. We genieten van de kinderen, van ons gezin, van elkaar… We zijn compleet. En compleet gelukkig. Het gemis en de pijn van de miskramen blijft altijd. De scherpe randjes zijn er inmiddels wat af maar vergeten doen we het nooit.
We realiseren ons elke dag hoeveel geluk we hebben gehad met het feit dat we twee gezonde kinderen hebben mogen krijgen samen. En dát we nog samen zijn. Er zijn veel momenten geweest waarin we elkaar af en toe bijna kwijt raakten. Maar doordat we elkaar de ruimte gaven om onze emoties op onze eigen manier te verwerken, elkaars gevoel te respecteren en toch in contact te blijven door te praten, staan we waar we nu staan. Samen sterk.
Ook interessant: