Jolein is 34 en getrouwd met haar jeugdliefde. Ze ontmoetten elkaar toen ze 15 was tijdens een feest in het dorp waar ze wonen. 13 April 2016 zijn ze getrouwd, nadat hij haar heel romantisch op Nieuwjaarsdag in Praag ten huwelijk heeft gevraagd. Daarna kwamen de plannen om een gezinnetje te gaan vormen, maar dat liep anders dan verwacht.
Dit is wat mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap met mij deed
Na onze vakantie in februari vorig jaar zijn we gestopt met anticonceptie en al snel had ik het gevoel dat ik zwanger was. Ik voelde mij echt niet lekker, ik kreeg volle borsten en had steken in mijn buik… Ik had een zwangerschapstest gehaald en die wilde ik op 13 april (onze trouwdag) gaan gebruiken.
Woensdagochtend 10 April voelde ik een hele heftige steek in mijn buik. Ik heb gelijk de dokterspraktijk gebeld. Het was niet duidelijk waar de pijn vandaan kwam en omdat ik ook last heb van spastische darmen werd me geadviseerd naar een diëtiste te gaan.
Die dag bleef ik veel pijnsteken houden en na 2 uurtjes werken ben ik naar huis gegaan omdat ik niet meer kon werken door de pijn. De rest van de dag heb ik op de bank gelegen met aspirine en een warme pakking in de hoop dat de pijn weg zou gaan.
Dit is géén menstruatie
De pijn ging niet weg en ’s nachts had ik zoveel pijn dat ik ervan ging spugen en begon te bloeden. Die nacht heb ik de huisartsenpost gebeld en ik kreeg als reactie; dit is een menstruatie. Waarop ik reageerde; zo’n pijnlijke menstruatie heb ik nog nooit gehad en dit is geen menstruatiebloed maar meer bloedverlies en anders. Als het de volgende dag nog zo was kon ik een afspraak maken bij de dokter.
Mijn man was wakker geworden omdat ik weer zo ging spugen en hij zag dat het niet goed was (ik zag heel wit). Hij had zijn werk afgezegd en is met mij mee gegaan naar de dokterspraktijk. Daar moesten we nog ruim een uur wachten i.v.m. een spoedgeval. Toen mijn dokter terugkwam had ze door dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had en stuurde ze ons gelijk door naar het ziekenhuis.
Gescheurde eileider
In het ziekenhuis werd bloed afgenomen, een echo gemaakt en al snel ging ik door naar de operatiekamer. Ze hadden me al verteld dat mijn eileider was gescheurd en dat ze de baby en eileider zouden verwijderen. Dit vond ik zo eng, ik was zo bang dat er iets fout zou gaan. Ik begon te huilen, zo eng en verdrietig vond ik het, kreeg een kapje op en weg was ik.
Toen ik wakker werd draaide alles en ik had het gevoel alsof ik zweefde (ik was high van de morfine). Ook had ik een beurs gevoel in mijn buik. Gelukkig was mijn man er en kwam de chirurge al snel vertellen dat de operatie goed was verlopen. Na een nachtje in het ziekenhuis kon ik naar huis.
Lichamelijke klachten
Weer thuis viel het mij erg tegen, elke beweging was bij mij heel pijnlijk, zelfs stil liggen met pijnmedicatie was voor mij een drama. Nu houd ik er niet van om steeds hulp te vragen en wilde het liefst alles al zelf kunnen. Ook slapen ging niet zonder pijn waardoor ik steeds wakker lag en mij nog rotter voelde. Later hebben we grote kussens van de bank onder het matras aan het hoofdeinde gelegd, dat maakte wordt de druk op mijn buik wat minder.
7 weken na de operatie had ik weer een menstruatie en na 8 weken hadden we een controleafspraak bij de gynaecoloog. Alles zag er goed uit en volgens de gynaecoloog zou een volgende zwangerschap goed kunnen gaan. Wel adviseerde ze de menstruatiecyclus goed in de gaten te houden zodat ze bij een eventuele volgende zwangerschap op tijd (geloof met 5,5 a 6 weken) kunnen kijken of het kindje op de goede plek zit.
Mijn menstruatie was niet zoals het voorheen was, ik merk dat ik veel meer last heb van hormoonschommelingen, ben snel emotioneel en chagrijnig. Soms heb ik veel, en soms juist weinig bloedverlies. Ook is mijn ovulatie sinds de operatie vervelend pijnlijk en door die pijn raak ik soms in de stress, omdat ik dan bang ben voor weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Met werken, stofzuigen, boodschappen, zwaar tillen heb ik nog veel last (een beurs, drukkend gevoel rechts onderin mijn buik en soms trekt de pijn door naar mijn bovenbeen). Ik loop nu bij de fysio, die zag op een echo dat er nog wat vocht zit en er dik littekenweefsel bij een zenuw zit. Met massage en oefeningen vermindert de pijn gelukkig wel wat.
Niet iedereen begrijpt de impact
De meeste mensen in mijn omgeving waren heel begripvol, ik heb heel veel kaartjes, cadeaus en bloemen gehad. Helaas begrijpt niet iedereen wat een buitenbaarmoederlijke zwangerschap met je kan doen. Ik krijg ook wel een reacties als ‘Het was nog niks’, ‘het zijn maar cellen’, ‘Jullie waren zo zwanger’, ‘Die lichamelijke pijn kan er niet meer zijn.’ ‘Het zal bij jou niet meer gebeuren’, ‘Ben je er nog niet overheen, het is een half jaar geleden’ Het zijn vast goed bedoelde reacties, maar het sluit niet aan bij mijn beleving.
Iets anders waar ik moeite mee had was om andere zwangere vrouwen of gezinnetjes te zien, dat vond ik heel confronterend. Ik voelde me daardoor gefaald en merkte dat ik last had van jaloezie. Waar ik ook last van bleef houden is angst, ik ben zo ontzettend bang geweest dat dit me nog eens kan gebeuren.
Een tijdlang heb ik last gehad van nachtmerries en van huilbuien, hartkloppingen, benauwdheid en hyperventilatie. Met EMDR en door elke dag 10 min yoga-ademhalingsoefeningen te doen is dit over gegaan.
Ook heb ik via Praktijk Janna hulp gehad, en zo ben ik ook in contact gekomen met lotgenoten, daar ben ik heel blij mee.
Een nieuwe zwangerschap
Dit voorjaar wilde ik het ondanks mijn angsten toch nog proberen, en 6 mei had ik een positieve test in handen. Dat gaf natuurlijk veel stress of het wel goed zat. Een week later kreeg ik een vroege echo en het zit goed en het hartje klopt!
Daarna had ik wat bloedverlies waar ik wéér stress van had, maar de echo daarna was tot mijn verbazing weer goed. Het kindje was goed gegroeid en het hartje klopt. Ik ben blij dat ik het toch heb geprobeerd, ook al ging ik ervan uit dat het weer fout zou zitten. Inmiddels ben ik bijna 20 weken zwanger en het ziet er nog steeds goed uit.
Ik hoop dat alles goed gaat en we in januari onze kleine in onze armen kunnen sluiten.
Ook interessant: