“Ook al is je hart je heilig, bouw er geen muren omheen. Want je bent er dan misschien wel veilig maar ook heel alleen.” Een spreuk die Kim op het lijf geschreven is. Kim is een vrouw die houdt van kwetsbaar en anders durven zijn. Niet dat ze iedereen een kijkje in haar hart geeft, nee grenzen stellen heeft ze moeten leren. Maar passie, gedrevenheid, zonder masker leven, het durven delen en uiten van emoties dat siert de mens.
Kim: vrouw van de mooiste man in alle opzichten, moeder van een prachtig mooi “zorgenkind”, dochter, zus, vriendin en Kim die vijf miskramen en een baarmoederverwijdering voor haar kiezen kreeg.
Met mijn baarmoeder moest ik ook mijn droom van een groot gezin opgeven
Daar was hij dan, de eerste positieve zwangerschapstest. Dolgelukkig, zo blij als een kind. Tranen met tuiten, allebei! We keken uit naar ons wondertje. We keken uit naar alles wat komen zou. Niets in mij bedacht op dat moment dat alles er ruim 12 weken later er zo totaal anders uit kon zien. Ik heb eosinofiel astma, dit heeft een flinke impact op mijn levenskwaliteit. Er ging dus een forse voorbereiding aan het überhaupt zwanger ‘’mogen’’ worden qua medicatie e.d. vooraf. Gek genoeg was het al bijna een soort van “normaal” dat er een klein hummeltje bij zou komen, het was nu al zoveel meer dan welkom, we waren er al zo lang mee bezig.
Mini weeënstorm
12 weken later, het was midden in de nacht. Ik lag niet lekker, was onrustig en wist niet wat er precies met me gebeurde. Ik liep door de gang te “nachtdrentelen” en ineens was het daar. Helse pijnen, pijnen die ik niet kon plaatsen en het was een komen en gaan van golven die ik nog nooit had meegemaakt. Vlug spoedde ik me naar de toilet, zonder erbij na te denken manlief wakker te maken, waar ik tot op de dag van vandaag nog spijt van heb. Die ene nacht, die lange uren, ik had ze graag samen gedragen en ik zal het nooit meer vergeten. Een “mini’’ bevalling. Een eerste miskraam. Het stond in mijn netvlies gegrift.
De pijn en het verdriet van miskramen
Daarna volgde er nog vier miskramen tussen de 5 tot 12 weken.
Ik was boos, ik snapte het niet. Had ik dan zoals ze me gewaarschuwd hadden er überhaupt nooit aan moeten beginnen? Zou mijn lijf me weer zo in de steek laten zoals altijd?! Aan onze wil, passie doorzettingsvermogen en gedrevenheid in het leven kon het niet liggen?! We lieten ons niet gauw uit het veld slaan.
Tot op de dag van vandaag kan ik slecht omgaan met opmerkingen als “Ach het was maar 12 weken” of “Ach dat regelt moeder natuur”. Nee zo voelde het voor mij niet. Prima als anderen dat denken, maar het steekt mij diep in mijn ziel.
De gynaecoloog
De gynaecologie afdeling was voor ons inmiddels al maanden bekend terrein. We zouden net een ivf voortraject ingaan toen ik weer spontaan zwanger bleek te zijn. Zo gebeurde het dat we met vijf weken de eerste echo al hadden met, jawel een kloppend hartje! Zie je nu wel dacht alles in mij! Wat nou geen leven?! Wat nou het is maar 5-12 weken oud?! Het is LEVEN, het hartje klopt! En “nieuw’’ leven daar worden wij heel blij van!
Het bezoek aan de gynaecoloog is heel wat zakelijker dan een gezellig praatje bij de verloskundige. En hoewel ik voor 200% op een roze wolk leefde, maakte mijn omgeving zich zorgen. Gelukkig maar dat ik daar niets van in de gaten had. Ik lag twee keer in de week op de behandelbank bij de fysiotherapeut, werd verschillende keren tijdelijk extra gecontroleerd op de verloskamers, mijn longen gingen achteruit, en de baby at mij volledig op. Maar het kon mij niet schelen. Vol trots en blijheid! Ik was zwanger!
Bevalling
Mijn gezondheid ging verder achteruit en de gynaecoloog besloot dat het wijsheid was de baby te halen. Na een hel van een bevalling, met medische missers die me duur zijn komen te staan, lag ik twee dagen stoned van de zware morfine totaal weerloos de mama te zijn. Ik heb niets tot nauwelijks wat meegekregen van onze baby. Maar gelukkig was ik! Eenmaal thuis mocht ik de eerste tijd niet alleen zijn en volgde een periode van maanden lange ontstekingen aan de buik, antibiotica kuren en ging alles wat je maar op gynaecologisch gebied kon bedenken mis.
Baarmoederverwijdering
In de zes jaar na de geboorte van ons prachtkind kreeg ik de ene na de andere longopname. Ik kwam kilo’s aan en tot op de dag van vandaag vragen mensen nog altijd spontaan of ik toevallig zwanger ben?! Zeer logisch met mijn buik, maar oh zo pijnlijk en verdrietig soms. Tja ik ben nu eenmaal gezegend met prednison en een buik die soms wel negen maanden zwanger lijkt. Maar nee lieve mensen dat zit er nooit meer in. Nooit meer; nog 1x zwanger worden, nog 1x zonder alle problemen een baby mogen verzorgen met intense moederliefde. Dat wilde ik maar, ook mijn man, nog zo graag een keertje meemaken.
Dat ik tenminste al een zoontje heb en dat ik daar dankbaar en gelukkig mee mag zijn, dat besef is er ten diepste. Toch is het soms pijnlijk om te horen. Ja, ik heb een prachtige zoon. Ja, ik maak van heel dichtbij mensen mee die helemaal geen kinderen kunnen krijgen en ja, ik voelde mij vaak schuldig over het feit dat ik en mijn man toch nog droomden van een groot gezin. Na twee operaties en diverse nare onderzoeken bleek er niets anders op te zitten dan mijn baarmoeder en eileiders samen met deze dromen te laten verwijderen.
Opluchting en herstel
Vlak voor de operatie plaatste mijn man en ik symbolisch een vlinder op de foetus hof op de begraafplaats voor onze vijf baby’s. Een diep gekoesterde wens om mijn onmacht, het verdriet, de herinneringen aan alles rondom een dikke ronde buik en baby’s, een plek te kunnen geven. De dag dat ik uit de baarmoederverwijderingsoperatie kwam viel er een last en ook een stukje geschiedenis en ellende van mij af! Het voelde letterlijk en figuurlijk bevrijdend. Ik was zen.
Kracht
Ik put kracht en energie uit Hem, de liefde, troost en warmte van mijn man en familie en vrienden. Mijn man ging op een totaal andere manier met de verwerking om, dit botste, maar heeft ook tot mooie momenten geleid. Samen zijn we sterker dan ooit tevoren. Thuis pronken er naast de foto van de vlinder op de foetus hof nog 3 beeldjes. De eerste als symbool voor de vijf “verloren” leventjes die bij Hem zijn! En voor HOOP die ons zoontje heet en de hoop die Hij ons schenkt. Het tweede beeldje voor het geen kinderen meer kunnen krijgen, voor het soms verscheurende autisme en de intense moederliefde in mijn moederhart dat maar wat graag nog meer liefde had gedeeld. De derde voor ons samen als man & vrouw strijdend! Bij dit laatste beeld staat omschreven: geeft gevoelens weer van liefde, nabijheid, genezing, moed, hoop… emoties die we allemaal tegenkomen in ons leven en emoties die er mogen zijn!
Kortom: ken geen schaamte voor de pijn en het verdriet dat miskramen met zich meebrengt, houdt vol, houdt hoop, omarm elkaar in kwetsbaarheid en probeer van elke fase in het leven wat te maken en te genieten van de hele kleine dingen! Dat houdt je sterk en op de been.
Lieve groet Kim
Ook interessant: