Manouk woont samen met haar man in Dubai en zij is op dit moment zo’n 28 weken zwanger van haar eerste kindje. Zwanger worden was voor haar en haar man niet vanzelfsprekend. Pas na 17 vruchtbaarheidsbehandelingen en meerdere miskramen werd het werkelijkheid, d.m.v. een ICSI behandeling (met genetische testen) in Dubai. Bijna 6 jaar hebben zij erover gedaan om op dit punt te komen, nu het einde van de zwangerschap nadert komt er steeds meer vertrouwen.
Onwerkelijk om na al die jaren zwanger te mogen zijn
In het voorjaar van 2015 besloten we dat we samen graag een kindje zouden willen, dus stopte ik met de anticonceptiepil. Na een jaar gestopt te zijn, was ik slechts 1x ongesteld geweest. In eerste instantie dacht ik dat het bij het zogezegde “ontpillen” hoorde, maar dit kon niet goed zijn. We besloten nog even te wachten met de stap naar de huisarts, we waren op datzelfde moment namelijk ons eigen huis aan het bouwen en hadden het daarmee erg druk. Wellicht hielp deze spanning en stress ook niet mee. We spraken met elkaar af dat wanneer ik na een half jaar nog niet zwanger zou zijn en/of mijn cyclus nog zo’n rommeltje was, we naar de huisarts zouden stappen.
Een half jaar later was ik nog steeds niet zwanger en was mijn cyclus nog steeds één grote puinhoop, we maakten een afspraak bij de huisarts. Ik moet eerlijk bekennen dat ik deze stap enorm spannend vond, je gaat tenslotte ineens iets heel erg privé delen. Gelukkig hebben we een fijne huisarts en bleek zijzelf ook fertiliteitsproblemen te hebben gehad. Ze stuurde ons dan ook per direct door naar het ziekenhuis.
ICSI is onze enige mogelijkheid
Toen we eenmaal bekend waren in het ziekenhuis kregen we wat standaard onderzoeken, waaruit al snel bleek dat ICSI onze enige mogelijkheid zou zijn. Toen we dit hoorden zakte de grond wel even onder onze voeten vandaan. ICSI betekent namelijk meteen het “eindstation” van alle vruchtbaarheidsbehandelingen, dus als dit niet zou lukken dan was het meteen klaar.
Daarnaast betekende het hormonen spuiten en veel afspraken in het ziekenhuis. We besloten onze schouders eronder te zetten en er samen voor te gaan, hoe lastig het soms ook zou worden. Na onze eerste mislukte ICSI-behandeling bleek dat we over konden stappen op IUI, wat een opluchting was dat!
Overspannen door alle tegenslagen
In 2018 raakte ik 3x zwanger middels IUI, helaas werd dit 2x een miskraam en 1x een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dit zorgde ervoor dat ik overspannen thuis kwam te zitten. Zoveel tegenslagen achter elkaar werd mij op dat moment echt even teveel.
Ik heb veel steun gehad aan op de eerste plek mijn partner Koen, die er altijd voor me was. Hij probeerde me moed in te praten, te laten zien wat we samen wel hebben bereikt, gaf me regelmatig aan hoe trots hij op mij en ons samen is en was ervan overtuigd dat wij hier samen uit zouden komen. Daarnaast kregen we veel steun van vrienden en familie, zij stonden altijd voor ons klaar, stuurden kaartjes, kleine cadeautjes, een simpelweg “ik denk aan jullie” berichtje en nog zoveel meer. Dat deed ons erg goed.
Op het moment dat ik thuis kwam te zitten ben ik hulp gaan zoeken, aangezien ik er op dat moment helemaal doorheen zat. Ik kwam bij een fijne psycholoog terecht waar ik regelmatig gesprekken mee had en waar ik gewoon even mijn hart en zorgen kon luchten. Zij hielp me inzien dat het leven ook echt nog heel veel leuke dingen heeft, ondanks het gemis wat toen zo enorm op de voorgrond stond. Dit was enorm waardevol.
Verhuizen mét onze kinderwens naar Dubai
Na een aantal maanden pauze van alle fertiliteitsbehandelingen besloten we er begin 2019 weer voor te gaan. Meerdere IUI-pogingen volgden, met daarbij een aantal keer vage positieve testen en verder alleen maar frustratie en teleurstellingen. In het najaar van 2019 besloten we dan ook te stoppen met IUI, het leverde voor ons niets meer op dan alleen maar het gevoel van falen en stilstaan. In overleg met de artsen besloten we terug over te stappen op IVF/ICSI.
Op datzelfde moment was mijn man in gesprek met een bedrijf voor een andere baan. Vanuit deze gesprekken kwam eind 2019 een voorstel voor een emigratie naar Dubai. We vonden dat het tijd was voor verandering en besloten dat dit een mooie kans zou zijn, zowel voor zijn carrière als voor onszelf. Gewoon even weg van alles en iedereen, even uit de gehele situatie kunnen stappen, dat leek ons een goed plan. We namen de kans om te emigreren aan en vertrokken begin januari van 2020 richting Dubai.
ICSI met genetische testen
Ik stopte met werken en kon gaan en staan waar ik wilde, wat een luxepositie en wat was dat welkom! Ik ervaarde enorm veel rust en merkte dat ik weer meer kon genieten van kleine dingen. De kinderwens en het gemis bleven wel altijd aanwezig, vandaar dat we in februari een oriënterend gesprek aangingen met een kliniek in Dubai. In maart gingen we in Dubai in een volledige lockdown en we besloten er weer voor te gaan. Mijn man werkte vanaf dat moment volledig thuis, ik had geen werk en er was weinig tot niks te beleven in de stad door de hele Corona situatie. Dit was het perfecte moment om te starten met een vruchtbaarheidsbehandeling. De arts in Dubai stelde voor om een ICSI-behandeling te starten, met daarbij genetische testen. Op die manier zouden enkel de beste embryo’s overbleven en zou de kans op een zwangerschap verhoogd worden. We hadden er dit keer voor gekozen met niemand iets te delen, dus we gingen dit echt samen doen. Wat een rust gaf dat!
Ons kleine wonder
De ICSI-behandeling zelf verliep heel soepel, alles leek volgens plan te gaan en uiteindelijk hadden we een bizar aantal goede embryo’s over. Na een maand rust mochten we terugkomen voor een terugplaatsing en uiteindelijk werden er op Vaderdag 2 embryo’s teruggeplaatst. Een week later mochten we terugkomen om bloed te laten prikken en daaruit bleek dat ik zwanger was. Wat een wonder! De weken daarna waren even spannend, bij de eerdere miskramen ging het rond de 6 weken mis, daarnaast wilde ik graag weten of het op de juiste plek zat en hoeveel embryo’s er natuurlijk waren blijven zitten.
Met 6 weken zwangerschap kregen we de eerste echo, waaruit bleek dat ik zwanger was van 1 embryo. We zagen een perfect echobeeld, mét kloppend hartje. Wat een opluchting was dat! Vanaf dat moment kregen we om de 2 a 3 weken een echo en veel controles. Tot nu toe laat ons kleine wonder elke afspraak zien hoe goed hij/zij het doet, alles klopt daarmee groeit ook het vertrouwen dat het dit keer wel goed zal komen. Het is bijzonder onwerkelijk om na zo’n lange tijd zwanger te mogen zijn. Het blijft spannend, maar over het algemeen lukt het gelukkig steeds meer om écht te genieten en uit te kijken naar het kleintje waar wij begin 2021 voor mogen gaan zorgen!
Ook interessant: