Marloes is 40 jaar en werkt als communicatieadviseur. Ze woont samen en is nu moeder van Jim (5 jaar) en Vic (okt 2019). Ook Marloes is 1 op de 4: na haar zoon Jim kreeg zij vier keer een miskraam. Een heftige tijd en ze vindt het jammer dat het onderwerp nog zo taboe is en het verdriet niet altijd onderkend wordt. Ze heeft een eigen blog (www.pearlsandstripes.nl) waar zij o.a. ook over haar miskramen en zwangerschap schreef.
PTSS na miskramen: bij elke echo volledig in de stress
Na vier miskramen durfde ik er eigenlijk niet meer op te hopen. Maar toch was het ons nog gegeven. Intens gelukkig natuurlijk. Ik hoopte op een mooie tijd, maar dat bleef helaas uit en het was toch wel een rollercoaster aan emoties. Ik neem je mee in hoe ik het ervaren heb en wat ik je mee wil geven.
Het stille verdriet van miskramen
In drie jaar tijd kreeg ik vier miskramen. Een tijd van teleurstelling, intens verdriet, pijn (lichamelijk en psychisch), leegte en (wan)hoop. Elke keer weer stortte onze wereld in. Ik wist niet dat een miskraam zo’n impact kon hebben. Het verdriet legt je lam, alles lijkt zo uitzichtloos. Ik vroeg mij zo vaak af of het mij nog gegund was.
Ik noemde het altijd ‘stil verdriet’. Niemand zag het aan mij of sprak erover, maar vanbinnen ging ik kapot van verdriet. Iedere zwangere vrouw of echo foto op Facebook deden mij pijn. Niet dat ik het hen misgunde, maar het was zo ‘in your face’ en confronterend. Bovendien waren echo foto’s voor mij zo traumatiserend. Het deed mij elke keer aan mijn dode kindjes denken.
De gynaecoloog zei dat ik gewoon botte pech had, we hadden immers al een gezond kind. Zwanger raken lukte wel, maar het vasthouden niet. Dat kon door m’n leeftijd komen. Uit onderzoeken in Nederland kwam niet echt een aanwijsbare reden. De gynaecoloog zei: ‘Uitjanken en doorgaan. De aanhouder wint. De enige reden om het niet weer te proberen, is omdat je het psychisch niet aankan’.
Hij had gelijk. Zo lang er nog hoop was en ik het aankon, wilde ik ervoor gaan.
Second opinion in Gent
We belandden in het Universitair Ziekenhuis Gent voor een second opinion. Blijkbaar gaan veel Nederlandse stellen daar naartoe als ze een kinderwens hebben. Daar kwam eigenlijk ook weinig uit de onderzoeken. Mijn schildklierwaardes fluctueerden, dus dat kon mogelijk de oorzaak zijn. Ook kreeg ik een bak aan medicijnen: kinderaspirine, een medicijn voor m’n schildklier, hormoontabletten. Niks ‘evidence based’ maar alles eraan doen om het een kans te geven en het gaf ons hoop. Ik weet nog heel goed ons laatste bezoek aan Gent.
Ik was inmiddels 39 jaar, nog niet zwanger en m’n hormoonhuishouding lag na de laatste miskraam volledig overhoop. De professor wilde starten met onder andere IUI. Alles in mij zei: ‘Dit wil ik niet. Ik kan niet meer. Dit gaat mij te ver. Ik heb een gezond kind. Ik moet mijn zegeningen tellen en trek dit niet meer.’ Ik kon op dat moment volgens de professor onmogelijk zwanger zijn. Ondanks dat ik mij maar ‘raar’ voelde. Twee dagen later deed ik toch een zwangerschapstest. Die was positief, ik was weer zwanger.
Wel zwanger, maar niet blij
Blij durfde ik niet te zijn. Ik was zo ingesteld op dat het misging. En daar zat ik totaal niet op te wachten. Wat volgde waren zenuwslopende weken. M’n buikpijn en -krampen voelden niet anders dan toen ik telkens een miskraam kreeg. Dat maakte mij dus heel onzeker. Ik kreeg heel veel extra echo’s en die waren telkens een hel voor mij. Op de monitor zag ik elke keer een dood kindje voor mij.
Ik focuste mij dus telkens op het misgaan van de zwangerschap, maar die bleef gelukkig aanhouden. Om de 1,5 week had ik een echo. Als de verloskundige dan moeilijk keek en niet gelijk het hartje hoorde met de doppler of op de echo zag, dan raakte ik volledig in paniek. Elke echo startte ik ook met de vraag; ‘Leeft hij nog?’. Ik wilde alleen maar elke keer de echokamer verlaten en naar huis. Ik was totaal niet klaar voor een slechte uitslag. Als het kindje dan rustig lag te slapen, zag ik telkens weer dat dode kindje in mijn buik.
Bang voor de 20 weken echo
Pas bij 18 weken zwangerschap durfden we het aan onze omgeving te vertellen. Ik kon mijn buikje immers niet meer verbergen. Achteraf twijfelde ik of ik niet beter tot de 20 weken echo had kunnen wachten. Ik was daar namelijk ook weer heel bang voor en dacht ‘Zal je zien, dan is het bij de 20 weken echo mis’. Trillend als een rietje onderging ik die echo. Het duurde een half uur maar ik denk dat ik na 20 minuten pas geen trillende benen meer had. Ik was pas gerustgesteld toen de verloskundige klaar was en zei dat alles goed was.
Mijn vriend vond het nu toch echt eens tijd om mij mee te slepen naar een babywinkel. Voor het eerst kon ik onbezorgd naar babyspullen kijken en liet ik het toe om ervan te genieten en wat dingetjes te kopen.
De zwangerschap bleef vol spanning
Maar toch bleef de tweede helft van m’n zwangerschap spannend. Het was fijn dat ik een levendige baby had, dus hem elke dag voelde. Maar het maakte mij vreselijk onzeker als ik hem een dag niet of minder voelde. Gelukkig waren de verloskundigen heel lief voor mij. Ik mocht altijd bellen en was nooit teveel. Ze waren zelfs bereid om thuis te komen om even naar het hartje te luisteren. Heel fijn was dat. Helaas kwam ik ook bij 26 weken zwangerschap thuis te zitten van m’n werk. De stressvolle zwangerschap in combinatie met m’n mega drukke werk, verbouwing thuis en peuter werden mij allemaal teveel. Vreselijk schuldig voelde ik mij naar mijn collega’s. Maar achteraf denk ik dat dit het beste was, anders had het echt alsnog misgegaan met m’n kindje.
Behandeling voor PTSS na mijn miskramen
De verloskundige zag wat de echo’s met mij deden en zei: ‘Dit kan zo niet langer’. Ze verwees mij naar een traumapsycholoog. Elke echo was voor mij namelijk een herbeleving van toen het misging. Via het ziekenhuis kwam ik bij de psycholoog terecht. Een hele aardige, nuchtere vrouw. Na wat gesprekken startte ze met EMDR. Dat heeft mij echt geholpen. De echo’s waren nog steeds niet leuk, maar ik raakte er tenminste niet meer volledig van in paniek.
Positieve momenten in de zwangerschap
Om mijzelf te dwingen nog wat van de laatste weken van mijn zwangerschap te maken, plande ik onder andere een 3d-echo. Dat was fijn. Nu had ik immers ook een andere foto van mijn kindje. Een andere foto dan met een negatieve lading. Ook ging ik naar een haptonoom om mij onder andere te helpen met mijn hyperventilatie. Ik was namelijk heel bang dat mijn angst over zou slaan naar mijn kindje. Daarnaast liet ik aan de hand van mijn zwangere buik een digitale illustratie maken. We hadden een fotoshoot en ik liet zelfs een kunstwerk maken van mijn buik (beeldje). Het was op een positieve manier bezig zijn met mijn zwangerschap en dat was heel goed voor mij. Uiteraard genoot ik enorm van de geluksmomentjes met ons zoontje Jim. ‘Dag lief broertje. Kom maar snel. Ik kan niet wachten’.
Zwangerschapsvergiftiging
Helaas had ik niet alleen psychische klachten deze zwangerschap, maar ook lichamelijke. Tijdens mijn zwangerschap van ons eerste zoontje kreeg ik zwangerschapsvergiftiging en nu had ik weer soortgelijke symptomen. Ik had heel veel pijn en kon soms bijna niet meer lopen. Op het laatst kon ik bijna niks meer.
Eindelijk ons wonder in mijn armen
Uiteindelijk werd onze zoon Vic -bij 39 weken zwangerschap- op 3 oktober 2019 geboren. ’s Ochtends zat ik nog bij de verloskundige omdat ik geen leven voelde en omdat ik er compleet doorheen zat. Enkele uren later kondigde de bevalling zich aan en lag ons wonder in m’n armen. Een magisch moment. Het mooiste moment uit mijn leven. Daar heb ik het allemaal voor gedaan.
En mij gelukkig door niemand tegen laten houden. De aanhouder wint, de gynaecoloog had in ons geval gelijk.
Zoek op tijd hulp
Als ik achteraf terugkijk op m’n zwangerschap, dan vind ik het zo zonde dat ik zoveel angst gekend heb. Verklaarbaar, maar zonde. Wat ik andere vrouwen mee zou willen geven, is op tijd hulp te gaan zoeken als het je toch gegeven is om opnieuw zwanger te raken. Bij mij heeft EMDR therapie geholpen. Ik zou willen dat ik er eerder aan begonnen was en niet pas zo laat in m’n zwangerschap.
Blijf er over praten in je relatie, want ieder beleeft het anders. En hopelijk heb je lieve, begripvolle mensen om je heen. Ik miste dat soms en dat maakte het extra moeilijk. Houd hoop, moed en zet je kroontje recht als ie omvalt. Je kan het! En waar je het voor doet, is het mooiste in het leven. En net als de bevalling vergeet je ook die nare tijd grotendeels weer die straks achter je ligt.
Ook interessant: