Michelle is 24 en woont samen met haar man en hun honden. Haar honden zijn voor haar een grote steun in moeilijke tijden. Ze had al heel jong een grote kinderwens en staat nog steeds met lege handen.
Mijn grootste droom werd mijn grootste nachtmerrie…
Mijn wens werd onze wens
In mijn toekomstbeeld zat altijd al een hele grote kinderwens. Ik leerde op 18 jarige leeftijd mijn man kennen en al vrij snel was dit de wens van ons samen. Toch heeft het bijna 2 jaar geduurd voor ik eindelijk zwanger raakte.
We waren zo gelukkig met mijn zwangerschap. Eindelijk zou onze wens in vervulling gaan. Met 7 weken en 3 dagen hadden we de eerste echo. We zagen een gezond kindje met een hartslag. Het gevoel dat je krijgt als het eindelijk bevestigd is en je je eigen kindje kan horen en zien is onbeschrijfelijk. Na de echo hebben we het meteen aan iedereen verteld. Links en rechts kwam er wat commentaar over mijn leeftijd. Ik was 19… Was dat niet een beetje te jong? Was het een foutje? Nee natuurlijk niet! Hier zijn we al 2 jaar mee bezig geweest en eindelijk zou onze wens uit gaan komen.
Geen hartslag meer
Ik was veel misselijk en moest vooral in de ochtend overgeven. Erg vond ik dit niet, ik had er alles voor over. Alles ging goed en we wachtten rustig af tot de volgende echo. Tot ik op een dag wat pijn in mijn buik kreeg en een raar gevoel had, er was vast iets niet goed met het kindje.
Ik kreeg een echo, met 8 weken en 4 dagen. Toen kwamen de woorden dat er geen hartslag meer was… De wereld zakte onder mijn voeten vandaan op dat moment. Ik kon alleen maar huilen en heb van het gesprek erna niets gehoord. Gelukkig was mijn man bij me en deed hij de rest van het gesprek.
Het afstoten ging niet vanzelf dus ik kreeg hulp van wat tabletten. Na 2 weken verloor ik ons wondertje en moest ik verder zonder ons kleintje.
Mijn man en mijn ouders waren er voor me, maar toch voelde ik me zo eenzaam. De hele dag voelde ik me leeg, en nog meer als ik ’s avonds naar bed ging.
4 weken na mijn verlies kreeg ik van de Blije Doos een knuffeltje opgestuurd voor de baby. Dat was weer een klap waar ik een hele middag om kon huilen.
Tegelijk ging het leven gewoon door, want we zouden gaan trouwen op 07’07’17. Dacht ik eerst te trouwen met een dikke buik, nu trouwde ik zonder ons kindje bij me… Ik kon steeds minder hebben, ontweek mensen met kinderen en social media om er niet mee geconfronteerd te worden. Mijn tranen waren op en de pijn was zo intens.
13 miskramen in 6 jaar
Inmiddels zijn we 6 jaar verder en heb ik 13 miskramen achter de rug. Elke keer ging het mis tussen de 5 en 7 weken. Ik had elke keer weer zoveel hoop en steeds opnieuw moest ik wéér afscheid nemen van een toekomstbeeld… Dat werd me teveel. Ik ben er zwaar depressief van geworden. Alles om me heen ging maar door, voor mijn gevoel kreeg iedereen een normale zwangerschap en ik stond machteloos en kon alleen maar afwachten tot de miskraam weer opgang kwam. Mijn grootste droom werd mijn grootste nachtmerrie. Ik kon geen kinderen meer zien voor een hele tijd lang en ontliep zelfs mensen die ze wel hadden.
Je wilt die hele grote droom zo graag laten uitkomen, dat we steeds maar door zijn blijven gaan. Elke keer probeer je weer iets nieuws uit wat zou kunnen helpen tegen miskramen op natuurlijke wijze of wat dan ook. Op dat moment probeer je alles hoe dom het misschien ook klinkt.
Elk jaar weer depressief
Elk jaar rond de datum dat ons eerste kleintje ter wereld kwam, krijg ik de depressies weer terug. Ook bij de uitgerekende datum heb ik dit. Tot ongeveer 8 miskramen heb ik het heel zwaar te verduren gehad. Hierna was mijn hoop op en ging ik er bij elke volgende zwangerschap al vanuit dat ik binnen 7 weken weer afscheid zou moeten nemen.
Vanaf de 8ste miskraam ben ik me anders gaan opstellen. Ik begon elke keer weer vol vreugde en geluk maar liet het al snel omslaan zodat de klap niet meer zo hard aankwam. Als ik ook maar 1 druppel bloed zag wist ik al genoeg.
Te jong voor hulp bij onze kinderwens?
Ik ben een paar jaar niet geholpen door ziekenhuizen. Ze vonden dat ik nog jong genoeg was en tijd genoeg had. Ik kreeg zelfs te horen dat ik maar terug moest komen als een tegen de 30 aan liep. Dat vonden ze een mooie leeftijd om aan kinderen te beginnen en zouden daarom dan pas helpen. Ik voelde me totaal niet serieus genomen.
Onze verloskundigen hebben er voor gezorgd dat we uiteindelijk wel geholpen werden. Zij zagen me elke keer komen en met slecht nieuws weer gaan. Telkens opnieuw vroegen ze of ik onderzoeken kreeg, want dit was niet normaal. Mijn antwoord was elke keer nee we worden niet geholpen of serieus genomen.
De verloskundige heeft toen zelf actie ondernomen en nu hebben we een hele lieve vrouw getroffen in het ziekenhuis die ons door het hele traject heen helpt. Deze arts heeft uiteindelijk een hele puzzel gemaakt voor ons van mogelijke onderzoeken. Het was vooral heel veel bloedprikken. Ik denk dat ik wel meer dan 15 keer bloed heb laten prikken…
Inmiddels zijn we met de laatste onderzoeken bezig en als er dan nog niks gevonden word houdt het op voor ons. Ik kan zo wel tegen mezelf zeggen dat ik er echt alles aan gedaan heb.
Ook interessant: