Nathalie kwam nog niet zo lang geleden in aanraking met de watermethode, een opbaringsvorm voor prematuur levenloos geboren kindjes. Om deze methode heeft zij een wiegje van vilt ontwikkeld, een Hemelwieg.
Nu heeft ze zelf een gezin met 3 gezonde jongens, maar achter haar idee voor de Hemelwiegjes zit een bijzonder verhaal dat ze graag deelt.
Van miskraam tot Hemelwieg
Mijn verhaal gaat 20 jaar terug in de tijd. Ik heb mijn man leren kennen toen ik 16 was, en dan weet je nog niet dat dat de man is waar je mee gaat trouwen. We zijn getrouwd toen ik net 23 was, en ongeveer een jaar later waren wij er klaar voor om vader en moeder te worden.
Op dat moment vond ik dat het lang duurde voordat ik zwanger was, nu ik erop terug kijk, valt dat best wel mee. Maar als je er midden in zit en niets liever wilt dan moeder worden duurt elke dag te lang… Dan kan iedereen tegen je zeggen dat je er niet aan moet denken en er niet mee bezig moet zijn, maar dat is onmogelijk. Je kan nergens anders meer aan denken.
Geen eisprong
De dokter stuurde ons door naar het ziekenhuis. Ik had geen menstruatie en als je die niet hebt, heb je ook geen eisprong.
Chlomid zou de oplossing zijn, en temperaturen om te achterhalen wat de beste tijd is om te vrijen. Zo gingen wij weer naar huis. 5 dagen lang was ik doodziek van de medicijnen. Ik lag op bed en daarna ging het weer. De volgende maand weer en zo maanden achter elkaar, met tussendoor bezoekjes aan het ziekenhuis. Alleen deze medicijnen deden niet genoeg. Dus tegen de tijd van de eisprong moest ik dan komen voor nog een extra prik in mijn bil. Wat een toestand allemaal om zwanger te worden.
Zwanger!
Na anderhalf jaar was het raak, ik was zwanger. We sprongen een gat in de lucht en konden ons geluk niet op. Ik bleef onder controle van de gynaecoloog en alles ging goed. Toen ik de 12 weken voorbij was, de spannendste periode, ging ik de wieg bestellen die ik al zo lang op mijn verlanglijstje had staan en die ik zelf wilde gaan bekleden. Met 14 weken had ik een laatste afspraak in het ziekenhuis. Even kijken hoe goed alles gaat en dan net als ieder ander naar de verloskundige praktijk.
En toen stortte onze wereld in. Met de echo kon de gynaecoloog niets zien, en hij zei plompverloren: “Ik kan niks zien dus het zal wel niet goed zijn.” Even een inwendige echo maken. En wat er toen uit zijn mond kwam, deed mijn man flauwvallen. Hij zei: “Ik zie het al, het is een tweeling maar de hartjes kloppen niet en je lijkt nog zwanger en zo voel je je ook, omdat de vruchtzakjes nog doorgroeien.”
Wat een zak, dat zeg je toch niet zo medisch. Dan bereid je ons toch voor op zulk slecht nieuws. Hij liet ons even bijkomen en voordat we naar huis gingen werd de curettage gepland. Naar huis met 2 dode baby’s in je buik…
Want voor ons waren het geen embryo’s maar baby’s.
Wieg afbesteld
Wat een verdriet, tranen met tuiten. Wieg afbesteld. En toen wist ik het even niet meer. Praten was moeilijk. Ik wou het er de hele dag over hebben en mijn man kon er niet over praten. Wat een impact heeft dat zeg, een miskraam.
Mijn man is uiteindelijk op aanraden van mij een mountainbike gaan kopen om zijn verdriet weg te fietsen in het bos, en ik heb het aan iedereen verteld die naar me wilde luisteren. Ja luisteren, want met adviezen kon ik niks. Van die zinnen zoals, je bent nog jong en je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden. Het zal vast goed bedoeld zijn, maar het kwam bij mij niet goed aan. Ik werd er alleen maar heel erg boos van.
En we gingen weer door, vanaf het moment dat we groen licht hadden van de gynaecoloog. Ik was nog bij dezelfde, want ik durfde niks te zeggen over zijn botte opmerking. En nu weet ik dat dat kwam omdat ik nog zo jong was, nu durf ik wel voor mezelf op te komen, maar toen was dat nog erg moeilijk.
Alles ging weer hetzelfde en weer anderhalf jaar later was ik opnieuw zwanger. Nu ging alles goed en hebben wij een prachtige zoon gekregen. Binnen 2 jaar kwam er spontaan een tweede zoon en 5 jaar later nog een zoon. Mijn man vond het na 2 welletjes en bij mij ging het gevoel niet weg. Dus zonder dokteren lijkt het wel of zijn eitje heeft gewacht op groen licht.
Een plaats in ons gezin
En toen werd er bij mij aangeklopt: Hallo mama, ga je ons nog even verwerken. En dat klopt natuurlijk wel, want daar had ik op dat moment geen tijd voor. Ik ging door want het enige wat ik wilde was moeder worden.
Ik dacht dat ik het achter me had gelaten, maar dat was niet zo., Ik ben heel creatief en dat is ook de manier waarop ik aan de slag ben gegaan. In mijn dromen en meditaties heb ik gezien dat onze tweeling meisjes waren. Ze hebben de namen Madelief en Sophie. Ik heb schilderijen, vilterijen en engelenbeelden van ze gemaakt.
Het hangt en staat bij ons in huis. Zo zijn ze er in mijn beleving bij.
Vaak wordt gezegd dat je het een plekje moet geven om verder te kunnen, maar je geeft het geen plekje, het is een onderdeel van je leven, van je gezin.
Dit is van mij en het maakt me niet uit wat een ander ervan vind. Het heeft mij geholpen om het op mijn manier te doen.
En nu vind ik het heel fijn om met mijn hemelwiegjes iets voor mensen te kunnen doen die een miskraam of vroeggeboorte meemaken, of om wat voor reden dan ook besluiten om de zwangerschap af te breken. Ik hoor steeds vaker, was dit er maar toen ik dat meemaakte. En dat denk ik zelf ook. Wij hebben onze kindjes nooit gezien, maar nu hoeft dat gelukkig niet meer zo.
Ook interessant: