1 op de 4… Dat ben ik: het verhaal van Nina

Nina is 26 jaar en werkt parttime als administratief medewerker. Ze houdt van leuke dingen doen met vrienden zoals bordspellen spelen en realityseries kijken. Ze heeft al vanaf heel jong een kinderwens en heeft samen met haar man een dochter van bijna 4 jaar. Bij de wens voor een tweede gaat het echter niet meer zo gemakkelijk.

Praten over je miskraam helpt echt

Van onze dochter waren we na een paar maanden al zwanger, en die zwangerschap en bevalling verliep zonder klachten. Echt een droom om daar zo van te genieten.
De keuze om voor een tweede te gaan was toen snel gemaakt. We zijn verhuisd naar een groter huis en zijn serieus gaan nadenken samen wanneer gaan we het weer proberen. Want de vorige keer ging het zo makkelijk.

Een raar voorgevoel bij deze zwangerschap

In de zomer van 2020 was het na 2 keer alweer raak. In juli hadden we een positieve test maar toch had ik een raar voorgevoel. Ik voelde mij elke dag opgeblazen en mijn buik zag er ook zo uit.
De echo met 6 weken zag er goed uit, alleen zou het kindje 7 weken moeten zijn volgens mijn cyclus. Maar het hartje klopte wel dus dat was een goed teken. Bijna een week verder kreeg ik weer een echo. Het hartje klopte nog steeds en de baby was ruim 7 weken, wat een opluchting was dat. We vertelden aan familie, vrienden en onze dochter dat ik zwanger was.

Helaas was het van korte duur. Een week later had ik plotseling lichtroze bloedverlies en hebben we weer een echo laten maken. Deze keer was het slecht nieuws, het hartje was kort na de vorige echo gestopt. Een groot verdriet.

Dagenlang buikkrampen

Ik wilde geen medicijnen voor het opwekken van de miskraam. Ik wilde mijn lichaam het zelf laten doen. Op donderdagmiddag had ik de echo en op vrijdagochtend kreeg ik heftige buikkrampen vergelijkbaar met weeën. En veel bloedverlies en stolsels. Dit duurde tot zondagmiddag, toen ben ik na het douchen het vruchtje verloren. Ik heb hier een paar uur hard om gehuild en me daarna heel angstig gevoeld, alsof mijn lichaam gefaald heeft.

Wat mij geholpen heeft in het verwerken is dat ik verhalen ben gaan lezen van lotgenoten. Zo ben ik ook bij deze gastblogserie gekomen. Ook het blijven praten met familie en vrienden en een paar gesprekken met de huisarts heeft me verder gebracht.

Een roze sterretje om onze dochter te vertellen over de miskraam

Omdat onze dochter al wist dat ik zwanger was moesten we ook haar vertellen dat de baby niet kwam. Ze was toen 3 jaar en snapte het nog niet helemaal, maar ze was er wel verdrietig van. We hebben een klein roze sterretje gekocht en verteld dat het baby’tje een sterretje is geworden. Tot de nieuwe zwangerschap hebben we elke avond het sterretje een kusje gegeven. Wij merkten dat ze het zo een plekje kon geven. Ze was super blij toen mama een nieuwe baby in haar buik had.

Na twee maanden ben ik in november 2020 opnieuw zwanger geraakt. En deze keer voelde ik meteen dat het goed was. Ik was super misselijk en heb een paar keer overgegeven nog voor de test. En die was positief, we waren dolblij.
De eerste drie maanden ben ik wel nog heel angstig geweest door wat er gebeurd was, maar daarna kon ik er gelukkig van genieten.
In juli 2021 ben ik bevallen van een gezonde dochter.

Doorbreek het taboe en praat over je miskraam

De grootste les die ik geleerd heb is dat zwanger worden een wonder blijft en niet vanzelfsprekend is zoals ik altijd dacht. Dat heeft mij doen beseffen dat je extra moet genieten van je kinderen.
Doorbreek het taboe en ga en blijf erover in gesprek met je familie en vrienden, hoe moeilijk dit soms ook is. Dit helpt echt om het een plekje te kunnen geven.

Ook interessant: