Paula is 39 en werkt als gastouder. Ze is getrouwd en heeft samen met haar man een dochter van 7. Als ze een tweede kind willen gaat het een aantal keren mis en dat heeft een grote impact. Niet alleen op Paula en haar man, ook op hun dochter. Dit is haar verhaal:
Ik ben mama van 3 kindjes…
Toen we 18 jaar geleden trouwden waren we het er samen over eens: geen kinderen, maar na een paar jaar begon het toch te borrelen bij mij.
8 Jaar lang heb ik mijn kinderwens alleen gedragen, tot hij er ook klaar voor was. Hij stak het niet onder stoelen of banken dat we voor gezinsuitbreiding gingen. Na twee jaar was het eindelijk raak.
Overgelukkig waren we, en ik heb me nog nooit zo goed, in balans en sexy gevoeld als tijdens mijn zwangerschap. Na de geboorte van onze dochter vielen de hormonen weg en kwam ik van 9 maanden blije euforie in een diep zwart gat terecht. Ik had een postpartum depressie… Het heeft dik een jaar geduurd… De details zal ik je besparen, maar geloof me ik zag het niet meer zitten.
Met professionele hulp en therapieën ben ik eruit gekomen, maar voelde me zo schuldig. Heb ik al die jaren een kind gewild, is het zo ver, stort ik in…
Opnieuw zwanger
Van tevoren hadden we bedacht dat 2 jaar een mooi leeftijdsverschil zou zijn. Maar ik was nog niet zo ver en durfde het niet aan. Ik voelde me een mislukte moeder en was bang voor nog een keer een postpartum depressie.
Toch wist ik me te herpakken en sterker te worden dan voorheen. Toen onze dochter 2 ½ was ben ik gestopt met de pil, ik was er klaar voor.
Precies een jaar later was het eindelijk raak, zwanger van onze 2e !!! Onze ouders en zussen hebben we het meteen verteld op onze trouwdag. Ik had een wit T-shirt gekocht voor mijn dochter en heb daar met textielstiften Dora op getekend met de woorden ‘Ik word grote zus!’ Dolblij was ze, 3 ½ en al zo bewust.
Ik word grote zus!
En dan…
Met 6 weken verloor ik tot mijn grote schrik wat bloed. Op de dokterspost konden ze me niet echt geruststellen en ik mocht door naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik een mooie echo te zien mét hartactie, 6,5 week zwanger was ik!!! Nu was ik wel gerust, moest wel even rustig aan doen, maar het bloeden stopte de dag erna al.
Met 11 weken zwangerschap kregen we bij de gynaecoloog de eerste officiële echo. Niets zei mij dat ik me zorgen moest maken. We popelden om het aan iedereen te vertellen, dat weekend zou onze dochter het shirt weer aan mogen en aan iedereen laten zien…
De echo brak mijn hart, ik zag meteen dat er iets mis was, het was te klein en het hartje klopte niet… Ik begreep er niets van, volgens de arts was ons kleintje al ruim een week overleden, misschien zelfs twee weken, maar ik had niets gevoeld! We waren totaal uit lood geslagen en moesten allebei zo huilen…
Ik kreeg de keus, wachten dat miskraam toch spontaan op gang zou komen, of curettage… Mijn eerste reactie was ‘haal weg, het ligt al dagen dood in mijn buik, kennelijk gaat het niet spontaan’… maar de arts drukte me op het hart de volgende dag pas een besluit te nemen en daar ben ik hem heel dankbaar voor. Ik koos voor een curettage, maar dan na het weekend.
Afscheid
Die zondag voor de curettage besefte ik dit de laatste dag was dat ik ons kleintje nog bij me droeg. Ik heb er heel bewust afscheid van genomen. Ik ben uitgebreid gaan douchen en nam nog één keer de tijd om mijn zwangere buik te koesteren. Daarna heb ik zelf mijn buik beschilderd en heb ik er foto’s van gemaakt.
Toen ik na de curettage wakker werd hoopte ik dat ik had gedroomd, maar de pijn in mijn buik en de vloeiing vertelden me het tegendeel, ik was leeg…LEEG!!! Ik heb dagen tot weken gehuild, ik voelde me zo’n mislukkeling. Eerst duurt het lang voordat het raak is en dan gaat het mis. Hoe kan mijn lijf me zo in de steek laten? Hoe kan ik dit niet gevoeld hebben? Juist ik, ik heb zo’n gevoelige buik, ik voel altijd alles…behalve dat mijn kindje al bijna twee weken overleden in mijn buik drijft…
Verdriet, boosheid, woede, schaamte en schuldgevoel, alles kwam langs en door elkaar. Gelukkig kon ik mijn verdriet goed delen met mijn man, hij had er ook veel verdriet van, en verschillenden in onze omgeving waren heel begripvol en steunend.
‘Komt er weer een nieuwe?’
We moesten het ook onze dochter vertellen, dat mijn baby’tje was doodgegaan… ‘Maar waarom dan en hoe, en komt er weer een nieuwe…?’
Op dat moment beseften we niet welke impact het op haar had, tot ze er zelf mee kwam. Die keren dat ze me zag huilen bijvoorbeeld, dan sloeg ze haar armpjes om me heen en zei ‘je moet huilen omdat je baby dood is gegaan hè’…
Dat zei ze dan ook tegen anderen, mama huilt omdat haar baby is doodgegaan. Regelmatig bracht ze het ineens ter sprake, en zette me soms voor het blok. Maar toch vond ik het niet erg. Ergens was ik blij dat zij het zei, mensen vroegen me er dan wat over en ik kon er weer over vertellen.
Soms vroeg ze me ineens wanneer ze dat T-shirt van Dora weer aan mocht…en dan vertelde ik haar dat ik hoopte dat dat snel zou zijn.
Nog een keer
Een klein jaar later had ik weer een miskraam. Tenminste dat durf ik nu te zeggen. Ik was namelijk dik een week overtijd, maar durfde geen test te doen. Had afgelopen maanden al een paar keren getest en werd de dag later ongesteld, dus nu ging ik het uitstellen…
En toen begon ik te bloeden en flink ook. Ik zag met mijn eigen ogen dat dit geen gewone menstruatie was, maar wou het niet geloven. Ik dacht als ik niet test, is het er niet, dan weet ik het ook niet. Onzin natuurlijk, mijn lijf wist het allang…dat was een prille miskraam, ongeveer 5,4wk.
De eerste keer heeft de grootste impact gehad, was het meest traumatisch, maar nu is vooral het besef dat het weer misging confronterend.
Na verschillende onderzoeken kwamen we er achter dat via de natuurlijke weg zwanger worden praktisch onmogelijk is voor ons. Dat het dan toch nog 3x raak was geweest waarvan 1 levende dochter is een wonder!
Na wikken en wegen hebben we ervoor gekozen om toch maar niet het zware traject van hormonen en ingrepen in te gaan. Ik durfde dat met mijn mentale gesteldheid niet aan, ik wou niet koste wat het koste een tweede.
Ondertussen ben ik aan de slag gegaan als gastouder. Ik hoopte daar mijn kinderwens in kwijt te kunnen. Drie keer per week heb ik een groot gezin, en aan’t einde van de dag gaan zij naar huis en kan ik lekker slapen. Als je dat maar vaak genoeg tegen jezelf zegt ga je het geloven!
Tot er moeders van gastkindjes kwamen die zwanger waren van de tweede… Dat hakte er ineens in. Ik heb me op sporten gestort. Ik zwom al en ging nu ook skeeleren, hardlopen en krachtoefeningen doen. Ik liep een beenblessure op, kreeg acute nierbekkenontsteking, ging helemaal vastzitten in mijn lijf en kreeg een flinke nekblessure…
Mijn lijf drukte me met mijn neus op de feiten, je kunt sporten gebruiken als uitlaatklep, maar het is niet de oplossing. Je kunt niet wegrennen voor emotionele pijn en frustratie, het haalt je toch weer in.
Een broertje of zusje…
Een tijdje terug vond ik mijn dochter aan het eind van de dag in een hoekje van de kamer, nadat de laatste kindjes opgehaald waren. Ze huilde… Ik vroeg haar wat er was, en ik besefte meteen dat er een heel pijnlijk antwoord zou komen.
Ze zei: “Ik wil ook heel graag een broertje of zusje, wanneer word ik nou grote zus, wanneer word je nou zwanger, ik wil dat zo graag!” …mijn hart brak en ik kon haar enkel in mijn armen nemen en zo hebben we samen gehuild. Op mijn opmerking dat de gastkindjes toch ook een soort broertjes en zusje zijn zegt ze: “Maar ik wil een echt broertje of zusje, een die blijft en niet opgehaald wordt, die ik een flesje kan geven en allemaal dingen kan leren. Kan ik samen mee spelen en ben ik nooit meer alleen…” Mijn hart is nog nooit zo verbrijzeld geweest… ik besef nu pas echt hoeveel verdriet zij er om heeft geen echte grote zus te zijn en enig kind te zijn… “Iedereen in mijn klas heeft een broer of zus” voegt ze er aan toe…
Geen broertje of zusje
Ik denk dat mensen niet kunnen beseffen hoe het is om met secundaire infertiliteit geconfronteerd te worden, als ze het zelf niet meemaken. Het heeft ook niks te maken met dat we niet blij of gelukkig zijn met de dochter die wel hebben. Door haar weten we hoe bijzonder mooi het is om zwanger te zijn, om het wonder des levens mee te kunnen maken, te ervaren hoe zo’n klein wezentje in jou groeit… En als het dan geboren wordt, wauw een echt mensje met een karakter en een wil, zo bijzonder en kostbaar. Zij is juist de positieve reden waarom we nog een kindje willen. Een buitenstaander zal ook niet beseffen hoeveel pijn het doet te zien dat je kind lijdt om dat gemis… ik heb al mijn eigen verdriet, en dan zie ik haar verdriet… en dat doet me velen malen meer pijn, ik wil het wegnemen, ik wil haar die pijn besparen, haar schouders zijn veel te klein om deze pijn te moeten dragen…
Mijn kinderwens is er nog steeds, mijn gezin voelt niet compleet, het gemis zal altijd blijven… Inmiddels weet ik dat mijn verdriet niet raar is, dat het niet vreemd is dat ik nog regelmatig huilbuien erom heb. Dat het niet gek is dat ik bang ben om definitief de hoop op te geven en het los te laten. Dat ik, ondanks dat ik enorm blij en gelukkig ben met onze dochter, toch een incompleet gevoel heb…
Ook interessant:
Pingback: Wanneer komt de tweede? | Praktijk Janna