Resie (41) woont in Canada met haar man Rob en kinderen Linda (6) en Noah (1). Haar eerste zwangerschap verliep voorspoedig, maar de bevalling was moeilijk en traumatisch. De wens voor een tweede kindje werd hierdoor overschaduwd.
Toen de kinderwens in de lente van 2017 opnieuw ter sprake kwam, besloten ze ervoor te gaan, ook omdat Resie al 38 was en ze zich zorgen maakte over de risico’s bij langer wachten. Net als de eerste keer, raakte Resie meteen zwanger. Het koppel was dolblij.
“Hoeveel kinderen heb je?”
Meteen verteld
We hebben het, net als de eerste keer, vrijwel meteen verteld aan onze naasten. Het voelt voor ons goed om lief en leed te delen. Daar hebben we nooit spijt van gehad. Ook niet toen het mis ging. Ik begon te bloeden rond 7 weken. Twee dagen en een ontnuchterende echo later was het voorbij. Die dag zagen mijn man en ik allebei een regenboog. Rainbow, zoals we het embryo noemden, werd in de tuin begraven. Linda plukte de bloemetjes, we hebben haar overal bij betrokken. We hebben zelfs samen een grote steen beschilderd voor op het grafje. “A rainbow is a circle. It has no end” staat erop geschreven.
Nog een miskraam
Opnieuw werd ik vrijwel meteen zwanger. Dit leek beter te gaan, tot een bloeding rond 11 weken, in oktober. Een echo en 2 bloedtests bevestigden genadeloos wat we eigenlijk al wisten: Weer een miskraam. Dit voelde nog meer als een mini-bevalling dan de eerste keer en ik had ook de pech dat ik vrij veel bloed verloor. Dit embryo noemde we Lunababy en werd naast de andere begraven. Ik besloot op mijn Facebook openheid van zaken te geven. Tot mijn verrassing en ontroering werd ik overspoeld door reacties. Blijken van meeleven, maar ook verhalen van mensen die iets soortgelijks hadden meegemaakt en nu het gevoel hadden dat ze erover mochten praten… Een mooie ervaring.
Medisch onbegrip
Ik kwam bij een gynaecoloog terecht omdat ik me afvroeg of het wel domme pech was. Ik was inmiddels 39. De gynaecoloog feliciteerde mij met mijn zwangerschap en mompelde een verontschuldiging toen hij de werkelijke reden van mijn bezoek van zijn kaartje las. Hij rolde met zijn ogen toen hij mijn leeftijd hoorde en noemde mijn miskramen windeieren, ondanks mijn protesten dat er in beide gevallen toch echt een embryo was geweest. Verbijsterd stond ik na 3 minuten weer buiten. Mijn man en ik besloten het toch weer te proberen, zonder medische ondersteuning.
“Oh no…”
Inmiddels liep 2017 op zijn einde. Dat jaar raakten we behalve 2 keer een zwangerschap, ook nog 2 keer een baan kwijt. Wat een rotjaar. Afschrijven en in 2018 opnieuw beginnen, zo dachten wij. We waren er alleen niet op bedacht dat de Kersttijd opnieuw een positieve zwangerschapstest zou brengen. Kreeg 2017 toch nog een positief staartje, was dit het begin van iets moois? Of zou het opnieuw misgaan? Mijn schoonvader reageerde met “Oh no”, toen we het hem vertelden. Hij verwoordde in feite wat wij dachten. Oudejaarsavond zal ik nooit vergeten. Het gevoel van hoop voor de toekomst, maar ook de bezorgdheid die we voelden. Om 12 uur vielen we elkaar huilend in de armen: We hadden 2017 overleefd!
Een bevalling als helende ervaring
Dat eerste trimester overheerste de angst. Ik kreeg met 12 weken de eerste echo. Tot onze blijdschap was daarop een spartelende foetus te zien. Daarna konden we een beetje genieten, al bleef de angst op de achtergrond altijd aanwezig en stak soms de kop op. Angst voor een nieuw verlies, maar ook angst voor de bevalling.
Op dat soort momenten probeerde ik me te focussen op ons doel: een levend kindje in onze armen. Ik tekende al jaren, maar was extra creatief in die tijd, mijn potloden en schetsboek maakten overuren. Ook las ik het boek “Birthing from within” wat mij erg heeft geholpen.
Onze dochter praatte iedere avond tegen mijn buik, zong een liedje, gaf een kusje, en soms vertelde ze aan de baby wat hij moest doen als hij geboren werd, zodat hij goed voorbereid zou zijn. Met 41 weken zwangerschap werd Noah, een paar weken voor mijn 40e verjaardag, thuis op ons bed geboren na een vlotte bevalling. Een mooie, onvergetelijke, helende ervaring.
Twee of vier kinderen
Ons gezin voelt nu compleet en dat is een fijn gevoel. “Hoeveel kinderen heb je?” wordt mij soms gevraagd. Meestal antwoord ik dan 2. Maar het voelt alsof ik er 2, maar eigenlijk ook tegelijkertijd 4 heb. Ze zijn aanwezig in ons leven, al is het niet lijfelijk.
Ik heb ze letterlijk een plekje gegeven door mijn gevoelens op creatieve wijze te uiten. In de periode van de laatste 3 zwangerschappen heb ik veel getekend, de tekeningen staan in mijn schetsboek. Van één van de tekeningen hoop ik ooit een schilderij te maken. Ook heb ik een houten beeldje gemaakt voor ieder van mijn kinderen. Het voelt voor mij goed om iets tastbaars te hebben, en een soort van bewijs dat het er eigenlijk 4 zijn.
Hier kun je mooi de symboliek van mijn 4 kinderen zien en hoe ik mijn laatste zwangerschap heb ervaren. Linda is mijn zonnekind, dan zijn daar Rainbow en Lunababy, ieder met een sterretje erin. En Noah, die op dat moment lijfelijk aanwezig was in mijn buik, afgebeeld in een regenboogbloem.
Ook interessant: