Sabine kreeg meerdere miskramen en haar kinderwens is onvervuld gebleven. Ze deelt haar verhaal omdat ze het belangrijk vindt dat ook de verhalen worden verteld van vrouwen die uiteindelijk geen kinderen hebben maar die wel een bevredigend leven hebben en daar ook gewoon gelukkig mee zijn.
[Sabine wil graag anoniem blijven, dit is niet haar eigen naam. De foto in de 1 op de 4 afbeelding is een stockfoto.]
Geen kinderen maar toch gelukkig
Een kindje van ons samen
Op het moment dat mijn partner en ik ongeveer een jaar een relatie hadden en het goed voelde, kwamen bij mij wel de gevoelens van ‘leuk een kindje van ons samen’.
Niet dat ik dat op dat moment direct wilde maar ik zag dat wel in de nabije toekomst voor me. Toen raakte ik spontaan zwanger, we werden er eigenlijk door overvallen, maar ik was er gelijk wel heel blij mee. Ik vond het zo bijzonder om te ervaren. Mijn partner moest even aan het idee wennen dat het zo onverwacht gebeurde maar toen we eenmaal aan het idee gewend waren gingen we er ook voor.
En toen na 9 weken kreeg ik hevige buikkramp en uiteindelijk dus een miskraam. Ik voelde me heel verdrietig en leeg. Het liefst had ik direct weer zwanger geworden. Maar omdat het zo onverwacht in ons leven gebeurde besloten we om dan in ieder geval een half jaar te wachten om eerst te verwerken wat ons was overkomen.
Na dat half jaar gingen we er weer voor.
Ik zal toch nog wel kinderen kunnen krijgen?
En toen gebeurde er niks… Dat was voor mij heel onbegrijpelijk en ik werd er ook ongerust van. Het zal toch nog wel een keer lukken? Ik zal toch nog wel kinderen kunnen krijgen? vroeg ik me af. Het voelde alsof mijn lichaam me opnieuw in de steek liet.
Uiteindelijk raakte ik na 2 jaar weer zwanger en ik was zó blij en opgelucht dat het opnieuw was gelukt! Helaas was de opluchting maar van korte duur. Na een week werd ik verlaat ongesteld zeg maar. Dat was opnieuw een enorme teleurstelling.
Uiteindelijk hebben we toen de stap ondernomen om naar de huisarts te gaan en die verwees ons door naar het ziekenhuis. Dat voelde als een domper, dat was een traject die ik liever niet wilde doorlopen. Maar ja… ik had niet veel keus. Als ik een kind wilde van ons samen moest ik dit toch proberen. En zonder garantie dat het zou slagen.
Goedbedoelde adviezen
We kwamen in aanmerking voor IVF. Uiteindelijk na een lang traject een terugplaatsing gehad en na 4 weken de eerste echo. Er was hartactie, maar er werd wel vermeld dat mijn bloedwaardes aan de lage kant waren dat gaf geen gevoel van vertrouwen. Na 6 weken kreeg ik de tweede echo. Helaas… geen hartje meer te zien. Toen stond de wereld even stil en ging er van alles door me heen. Ongeloof, verdriet, woede, maar vooral machteloosheid want ik kon niks doen.
Het gevoel van machteloosheid en de leegte daarna vond ik nog het ergste om te ervaren. En allerlei goed bedoelde adviezen waar ik niet op zat te wachten vond ik ook heel vervelend.
Van die opmerkingen als ‘Ja, als jullie nu op vakantie gaan dan zul je zien….,’ ‘Ik ken iemand die heeft wel 15 keer een miskraam gehad en toen ze het losliet…..,’ ‘Als je het loslaat dan….’ Ik werd hier soms wel eens opstandig van en had dan soms ook geen zin meer om aardig terug te reageren. Op een gegeven moment ging heb ik geantwoord ‘In die bakerpraatjes geloof ik niet dat vind ik zo’n onzin’.
Of de vraag ‘Gaan jullie pleegkinderen nemen of adopteren?’ Pfff… mag ik misschien eerst mijn teleurstelling verwerken dat er geen kind van ons zelf komt? En ik weet niet eens of ik dat wel wil. Je moet er namelijk wel aan toe zijn om na te denken over andere mogelijkheden.
Uiteindelijk ben ik toen op dat moment niet doorgegaan met IVF. Ik wilde niet nog een keer met al die verschillende emoties van spanning vreugde en verdriet omgaan.
Een individueel proces
Na 3 jaar besloot ik het toch nog een keer te proberen. Ik was inmiddels bijna 40 en dat was voor mij de grens, en ik wilde ook geen spijt krijgen dat ik het niet nog een keer had geprobeerd. Deze IVF-behandeling liep uiteindelijk hetzelfde af als de vorige en toen was ik er klaar mee.
Om dit allemaal een plek te geven ben ik gaan boetseren zo heb ik voor mijn gevoel mijn kinderwens op een andere manier vorm gegeven. Ik ben ook gaan tekenen en gaan schilderen en heb zo mijn emoties een plek kunnen geven. Ik heb dit alles ervaren als een individueel proces.
Toen ik er middenin zat had ik het gevoel dat ik op mezelf was aangewezen. Ik vond weinig herkenning bij anderen. In mijn directe omgeving was er niemand die ook een miskraam had gehad, de meeste van mijn vriendinnen hadden of hebben geen kinderen en mijn man beleefde het veel minder diepgaand dan ik.
Daarbij wilde ik me ook niet tegenover iedereen kwetsbaar opstellen om onbegrip en nare opmerkingen te voorkomen.
Als ik er nu op terugkijk kan ik zeggen dat ik het goed heb kunnen verwerken. Het zal wel altijd een onderdeel van mijn leven blijven, het is gewoon iets wat bij mij hoort.
Ik werk met kinderen en mijn partner en ik zijn weekend pleegouders geworden. Ik heb een rijk leven dat me voldoening geeft en daar ben ik heel tevreden mee.
Ook interessant: