Suuz is 37 en na vijf miskramen en 3 ICSI blijkt ze uitbehandeld te zijn met eigen materiaal. Haar laatste hoop is een traject met eiceldonatie, als uit de onderzoeken naar de herhaalde miskramen niks geks komt. Suuz schreef een ontroerende brief aan haar klein prutsje. Een brief die ze graag met jullie deelt.
Dag lief klein prutsje!
Heel even waren wij ook die mensen die dromend over de babyafdeling van de IKEA mochten lopen, fantaserend over jou in een mooi, nieuw wiegje. Van die mensen waar we eigenlijk al twee jaar een beetje jaloers op zijn. Heel eventjes heb ik gevoeld hoe het is om zwanger te zijn, de gekke grillen die mijn lichaam uithaalt onder invloed van het zwangerschapshormoon dat jij zo goed produceerde. En heel even kon ik zwijmelend langs de winkel met positiekleding lopen, zonder pijn naar zwangere vrouwen kijken en genieten van een moeder die met een klein kindje speelt. Heel even konden wij dromen over onze zo verlangde toekomstdroom, over uitstapjes naar opa en oma, over zelfgemaakte babykleertjes, over kleine babysneakers, over samen kletsen op de fiets met jou in een kinderzitje voorop, over een nieuw leventje waar we sinds die twee roze streepjes al zo veel van hielden en over onze toekomst samen als gezinnetje. Over jou!
Heel even was het echt, jij bestond, jij was ons kleine wondertje en heel even waren wij jouw papa en mama. We weten niet goed waar het mis ging, en dat maakt nu ook even helemaal niet uit, want de uitkomst is hetzelfde. Jij bent niet meer bij ons, jij bent nu ons beschermengeltje bij oma.
Vandaag zouden we in het ziekenhuis je hartslag gaan horen, maar in plaats daarvan heeft de dokter gekeken of je niks hebt achtergelaten toen je vertrok. Je bent net als je ouders, nooit iets laten liggen voor een ander!
Toch moest ik van de dokter nog een zwangerschapstest doen om te zien of ik echt niet meer zwanger was. Ik ben er net eentje gaan kopen, ik liep achter een zwangere vrouw de roltrap op en op de parkeerplaats liep een gelukkig stelletje met een baby in de kinderwagen en een kleuter op zijn arm. Mijn buik heeft nog nooit zo leeg gevoeld als vandaag. En de test die vorige week nog mooi roze was, was vandaag witter dan wit. Dat doet pijn.
Jij was niet “maar” een hoopje cellen, jij was alles voor ons! En met jou zijn we niet alleen een zwangerschap verloren, maar ook onze toekomstdroom en onze kans om een gezinnetje te zijn waar we al twee jaar voor vechten.
Natuurlijk zijn we dankbaar dat je er eindelijk was, en ik ben bevoorrecht dat ik je even bij me mocht dragen. Maar die gedachte maakt het verdriet niet minder groot en de angst of onzekerheid niet minder echt. Het feit dat jij er even was geeft geen troost nu je er niet meer bent. Zal jouw broertje of zusje het wel gaan redden, komt er überhaupt nog een kans op een broertje of zusje? Zullen wij ooit nog eens papa en mama mogen worden van een gezond kindje?
Allemaal moeilijke vragen waar jij ook geen antwoord op weet natuurlijk, en dat hoeft ook niet. Jouw papa en ik komen er wel, want we zijn nu ook al zover gekomen. We hebben al zo’n lange weg afgelegd en we hebben onderweg al zoveel geleerd! We zijn veerkrachtig en sterk, en we proberen vol vertrouwen de toekomst tegemoet te zien ook al missen we jou iedere dag. Samen staan we sterk, en we vechten ons ook hier wel weer doorheen, zonder jou.
We zullen je nooit vergeten!
Mama
Ook interessant: