“Ik hoop dat je in de hemel bent omringd door je broertjes en zusjes, dat ze je zullen vasthouden zoals wij dat graag hadden willen doen, dat ze je laten weten dat je gewenst en geliefd bent, dat ze je troosten en je in slaap zullen zingen.” Zomaar een stukje uit de afscheidsbrief aan ons laatst verloren kindje.
We hebben dat kindje Musje genoemd toen ik net zwanger was. Want we werden behandeld in het Erasmus, en musjes zijn vogeltjes waar wij altijd blij van worden. Ons toen nog niet beseffend dat ook Musje nooit in onze armen zou liggen en we Musje nooit groot zouden zien worden.
En ook niet beseffende dat het zien van musjes later soms zoveel emoties teweeg kon brengen. Verlies, wanhoop, verdriet, onmacht, frustratie, liefde, het zijn slechts woorden, voor ons woorden die onze gevoelens weergeven en een dagelijkse worsteling.
Ik ben Tritia * 34 * wifey for lifey * bediende van Billy, Lizzy en Louie * run-and-bike-a-holic * hapjes en drankjes * slechte grappen * lach niet maar schater, drink wijn geen water! *
In voor- en tegenspoed
Toen we elkaar in 2014 leerden kennen wisten wij al snel dat wij voor altijd bij elkaar wilden zijn en we heel graag 2 kindjes zouden willen krijgen. Dat dat geen automatisch gegeven zou zijn, wist ik al. (In mijn vorige relatie heb ik 2 ongeplande zwangerschappen gehad door de anticonceptie heen en beide zijn geëindigd in miskramen. Ik heb hier altijd “vrede” mee gehad omdat ik wist dat mijn ex en ik geen koppel voor altijd waren en de miskramen weet aan het feit dat “het zo moest zijn”. Dat neemt niet weg dat ik er wel verdrietig om was.)
Dat het zo zou lopen zoals het nu gaat, had ik nooit kunnen voorspellen.
Begin 2015 ben ik gestopt met de anticonceptie en na de carnaval in februari zijn we vol goede moed en plezier gestart met serieuze pogingen om zwanger te worden.
Al snel had ik een positieve test in handen! Wow, wat een geluk en euforie! Na een paar dagen kreeg ik licht bloedverlies en ik voelde intuïtief aan alles dat het niet goed was, zonder er mijn vinger op te kunnen leggen. Het bloedverlies zette niet door en langzaam kwam de hoop dat het toch goed zou gaan weer naar boven.
Buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Inmiddels was ik bijna 6 weken zwanger en werd ik ‘s morgens wakker met een enorme pijn tussen mijn schouderbladen. Niets hielp tegen de pijn… toen ik met opstaan van de bank ook het gevoel kreeg alsof mijn darmen eruit zouden vallen heb ik gebeld met de verloskundige.
Ik wist zeker dat het niet goed was. Ze wilden me in eerste instantie niet helpen, want het was te vroeg om nu al een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te krijgen. Toen ik na een uur dwingend terugbelde omdat ik de pijn niet meer kon handelen werd ik met spoed doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik ben de auto ingestapt en heb 25 minuten auto gereden en ben gelukkig heelhuids aangekomen.
In het ziekenhuis hadden ze het al snel gezien; bloedingen in de buik en geen zichtbare zwangerschap en een verdikte/ raar gevormde eileider; toch een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.
Een uur later kwam ik uit de narcose en was onze grootste wens er niet meer, en was ik een eileider armer. Maar hey, ik was wel gered toch? Ik leefde nog! Dat had heel anders kunnen lopen als ik een half uur later aan was gekomen….
Tijdens het herstel van de operatie werd ik weer zwanger. We geloofden er in!
Helaas kwam ik ook toen in het ziekenhuis terecht en heb daar met wederom enorme pijnen in het ziekenhuis mogen vertoeven; een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, bloedingen in de buik. Dit keer was het vruchtje uit de eileider de buikholte in gegaan en hoefde ik niet geopereerd te worden. Een geluk bij een ongeluk, want zo had ik tenminste nog 1 eileider over…
Niet leuk meer
Toen werd ik een jaar lang niet zwanger en werden er allerlei onderzoeken gedaan. De lol in bed rondom de eisprong was er wel vanaf. Het voelde soms zelfs als een verplichting die het plezier bij ons beiden wegnam.
Ik bleek verklevingen in mijn baarmoeder te hebben die miskramen zouden kunnen veroorzaken, maar ook buitenbaarmoederlijke zwangerschappen.
Het Asherman-syndroom.
Die verklevingen hebben ze met een hysteroscopie kunnen verwijderen.
Binnen 2 maanden was ik weer zwanger en dit keer waren we niet meer zo blij, sprongen we geen gat in de lucht en wilden we eerst maar eens de echo afwachten.
We kregen wel langzaamaan meer vertrouwen toen er geen bloedverlies was, geen pijn en we dachten dat het in elk geval op de goede plek moest zitten.
Met de 1e echo zagen ze niets, en op dat moment wist ik dat het weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was, hoewel ze dit niet konden zien. Een kleine week later gingen we terug en zagen een mooie hartactiviteit, kloppend bij de termijn die ik moest zijn. Niet in mijn baarmoeder, in mijn eileider. Mijn hart scheurde zo ongeveer uit elkaar van verdriet…
Geen kans
Ons gewenste kindje deed het al goed, maar kreeg geen kans om te leven. Volledig verslagen en domme grapjes makend werd ik de ok ingereden zodat ook deze tikkende tijdbom mijn lijf uit gehaald kon gaan worden. Wat had ik graag gezegd dat ze het moesten laten zitten, alleen had ik die keuze niet want dan was ik zelf overleden.
Na deze operatie heb ik het erg moeilijk gehad. Mensen die zeiden dat we “niet moesten opgeven” of “ik voel dat het goedkomt, kop op” kon ik wel afschieten.
Niemand kon dit verlies bevatten. Want naast ons kindje, was ik ook mijn vruchtbaarheid kwijt. Mijn vrouwelijkheid. Ik heb me wekenlang “verstopt” en wilde niemand zien of spreken. In rust rouwen was voor mij op dat moment het best.
Daarnaast zouden mijn lief en ik 2 maanden erop ook trouwen. Die dag zou nu toch wel anders worden. In voor- en tegenspoed kreeg ineens een heel andere betekenis. Want de tegenspoed betekende nu al heel concreet dat het zomaar zo kon zijn dat wij nooit pappa en mamma zouden worden.
Precies 1 week nadat we elkaar het jawoord hebben gegeven, zijn we begonnen met IVF. Met vertrouwen, hoe gek dat ook klinkt; We hadden een hartslag gezien, dus we matchen met elkaar, er zijn geen eileiders meer en ook geen verklevingen dus het kan alleen maar op de goede plek komen, we zijn en leven gezond, de zaadjes hebben goede kwaliteit, kortom er is niets meer wat ons in de weg zit!
Wat vonden we het spannend! Ik had 10 goede eitjes en op de dag van de terugplaatsing hoorden we dat er 4 van bevrucht waren.
Elke dag een zwangerschapstest
Een paar dagen na de terugplaatsing wist ik dat ik zwanger was, ondanks alle toegediende hormonen kon ik subtiele en minder subtiele symptomen onderscheiden. Neurotisch als ik inmiddels was geworden, deed ik elke dag een zwangerschapstest (of 2). Helaas liepen deze niet op.
Ik wist dat het wederom weer fout was en met 5 weken kreeg ik weer een miskraam. “Kan gebeuren”, dachten we nog “niet elke zwangerschap is goed, misschien is mijn lijf nog niet voldoende hersteld geweest van de punctie en de hormonen”. Op die manier probeerden wij hoop te houden voor ons eskimootje in Rotterdam.
In de tussentijd hadden we een brief van het ziekenhuis ontvangen waarin stond dat er van de 3 embryo’s maar 1 van voldoende kwaliteit was om ingevroren te worden en de andere 2 er niet meer waren. Toen het moment daar was dat er weer een terugplaatsing mocht zijn, kregen we het belletje dat ook deze helaas niet goed genoeg was. Dat betekende dat we dus het hele traject hadden afgelegd voor maar 1 terugplaatsing?
Ik ben niet mijn kinderwens
Ik wilde dit niet meer, ik was er klaar mee. Mijn hele lijf had zoveel te verduren gehad in een relatief korte tijd en ik was zo ontzettend moe van alles. Ik schreeuwde van binnen om rust, voelde me zo wanhopig, zo onvrouwelijk. Moe vooral ook van alles en iedereen die goedbedoeld vroeg hoe het ging en waar we nu stonden. We hebben toen een paar maanden de tijd genomen om tot rust te komen, ik ben weer gaan sporten (mijn uitlaatklep en manier om gedachten te ordenen) en heb geleerd dat ik mijn kinderwens niet ben, dat mijn kinderwens slechts een onderdeel is van wie ik ben. Toen ik tot dat besef kwam, kon ik naast mijn wens ook weer dromen van een andere toekomst. Misschien in een mooi huis, of met een hond, of wie weet wel een bootje om uren mee in de Biesbosch te vertoeven.
Toen duurde het niet lang voor we weer aan nieuwe poging IVF zouden beginnen. Ik sceptisch en zeggend dat het nooit zou lukken, dat ik voelde dat we nooit kinderen zouden krijgen. Mijn man met de hoop en de cijfers dat 1 op de 5 IVF terugplaatsingen een levend kindje voor ons zou betekenen. Allebei op een andere manier, maar wel naast en met elkaar.
Ook met deze poging waren er 10 eitjes, en weer 4 bevruchtingen. Dit keer lukte het wel om er 3 in te vriezen. De 1e terugplaatsing kreeg ik een heel licht streepje op een test, maar deze zette niet door.
Musje
De 2e keer was ik zwanger. En het voelde goed. Voor het eerst was ik zwanger en had ik volledig het gevoel dat dit echt ons kindje zou gaan worden. Ik was alweer druk bezig om leuke zwangerschapskleding uit te zoeken want ik kon dus echt niet wachten om dik te worden. We hadden alweer namen bedacht en ideeën voor het kamertje te over.
Dat was Musje.
Met de 1e echo kregen we te horen dat het te klein was voor de termijn en dat er geen hartactiviteit was. Of ik hulp wilde met het opwekken van de miskraam of misschien toch een curettage…?
Maar het enige wat ik wilde was weg, naar huis, nooit meer naar dat rotziekenhuis dat me elke keer verdrietig maakte. Waar ik elke keer met hoop naar toe ging, om gedesillusioneerd weg te gaan. Rollend na een operatie, of huilend na een slecht nieuws echo of gesprek. Dus we zijn zonder plan naar huis gegaan. Leeg, vooral heel leeg.
Een sprankje hoop
De dag erna ben ik gaan werken, maar ik kon me niet concentreren. Uiteindelijk heb ik een paar dagen erna gebeld met het ziekenhuis, want ik voelde me zwanger en kon het niet meer verdragen dat Musje in me zat en mijn lijf zwanger voelde terwijl Musje niet verder zou groeien. Ik wilde inderdaad de hulp van medicatie. Die dag kreeg ik weer een echo en warempel was er hartactiviteit en het was gegroeid. Misschien was er toch hoop, een kleine kans dat het goed zou gaan, maar er was een sprankje hoop. Op dat sprankje hoop heb ik een paar dagen kunnen leven tot ik wel voelde dat mijn symptomen afnamen. Met de echo weer een week later werd dat weer bevestigd met een vruchtje dat nauwelijks gegroeid was ten opzichte van de week ervoor, zonder hartactiviteit.
We moesten weer afscheid nemen. 2x van Musje…
Afscheid
Dit keer heb ik met de miskraam die werd opgewekt het vruchtje op kunnen vangen. En voor het eerst hebben we samen afscheid kunnen nemen. We hebben samen in de tuin een mini-grafje gemaakt, waarin Musje met een hoop liefde en een afscheidsbrief is weggelegd, samen gehuild, samen… We waren samen.
Dit keer was de ergste keer. Dit keer verlies niet alleen ik, maar ook mijn man zijn hoop. Hij en ik, we zijn ontroostbaar. We doen ons best en gaan net als alle andere keren samen even een weekend weg, ons hoofd leegwandelen en goed eten en drinken. Het is een emotioneel en mooi weekend, maar de pijn is niet weg.
De pijn blijft; nieuwe onderzoeken volgen, er komt nog steeds geen reden uit naar voren.
In de tussentijd in afwachting van de onderzoeken gaan we door met leven, zoeken allebei hulp bij een professional en langzaamaan worden we weer sterk en durven we door te gaan. We hebben nog 2 eskimootjes in de vriezer; misschien wil er daar wel eentje een echt kindje van worden? Helaas is er 1 terugplaatsing niet goed gelukt en de andere was wederom niet van voldoende kwaliteit.
Nog 1 poging
Omdat we nog 1 poging tegoed hebben en we ons later absoluut niet willen afvragen of we er alles aangedaan hebben, zette ik vorige maand weer de 1e spuit in mijn buik. Het begin van een nieuw hoofdstuk, met nieuwe hoop. En weet je wat?
Dit keer mogen we kiezen voor een dubbele terugplaatsing, dus in 2018 sluiten wij gewoon onze tweeling in onze armen om ze nooit meer weg te laten gaan.
Toch?
In de tussentijd hebben veel van onze vrienden hun 1e, 2e of 3e kindje mogen verwelkomen. Stuk voor stuk mensen die heel lief zijn en begripvol, maar mensen die geen miskra(a)m(en) hebben meegemaakt kunnen niet weten hoe het voelt en geven vaak onbedoeld adviezen die heel pijnlijk kunnen zijn.
Niet zo moeilijk doen?
Wij beseffen ons dat als we met deze laatste poging geen kinderen krijgen, dat we later ook geen opa en oma zullen worden. Dat we het verdriet en het gemis dat we nu hebben tegen die tijd nog een keer moeten doorleven.
Mensen om ons heen beseffen dat niet. Vinden misschien wel dat we “zeuren” en dat we niet zo moeilijk moeten doen. En we zien ook heus wel in dat een leven zonder kinderen leuk kan zijn en we maken leuke plannen voor als het niet zo mag zijn. En soms zijn we zelfs blij als we van een verjaardag weg kunnen gaan waar 15 kinderen om je heen rennen alsof hun leven er vanaf hangt.
Maar zijn we dan blij omdat het rustig is en we thuis kunnen komen, of zijn we dan blij dat we even niet meer geconfronteerd worden met het feit dat onze kinderen niet samen met deze kinderen aan het schreeuwen en rennen zijn?
Samen als stel maken we soms wel harde grappen naar elkaar. Dat is naast elkaar liefde en ruimte geven, onze manier van verwerking.
Daarnaast, wat voor nut heeft het leven zonder een lach?
Ook interessant: