Valeria is 34 jaar en werkt als apothekersassistente. Ze is moeder van Gianluca van 2, maar dat is niet ‘zomaar’ gegaan. Voor Gianluca heeft ze 4 miskramen gehad en dat hakt erin. Ze wil graag haar verhaal delen zodat ook andere dames het er niet bij laten zitten. “Kom op voor jezelf! En zeker in de medische wereld. Jij voelt je lichaam t beste!”
Miskraam op miskraam… pech of toch niet?
Op het moment dat we begonnen na te denken over een kindje van ons samen dachten we ‘Ach, als het niet lukt blijven we gewoon lekker met zijn tweeën, we hebben het goed samen dus dat is allemaal prima.’ Ik raakte al vrij snel zwanger en… kreeg bloedingen. Meteen paniek, want dat hoort niet.
De verloskundige gebeld en ik kon direct komen. Er was meteen een hartje te zien ook, dat was heel fijn. Ze vertelde dat de bloeding van een stolsel kon zijn, maar dat kon ze nog niet goed zien omdat het vruchtje nog zo klein was. Ter controle mocht ik een week later weer komen.
Inmiddels was ik het stolsel verloren en het kindje was mooi blijven zitten. Ik was inmiddels 8 weken zwanger en het hartje klopte.
Voor de 12 weken echo waren we vol verwachting om het hartje weer te zien. De verloskundige zette het echoapparaat op mijn buik en ik zag meteen dat het mis was. Er was geen hartje te zien…
Na de meting bleek dat het kort na de vorige echo gestopt was met groeien.
Naar huis en wachten op de miskraam
Daar zat ik… thuis, dat is het dan. En wat nu, want ik had geen idee wat ik kon verwachten, dat konden ze mij niet echt vertellen. Ja, ik zou wat buikpijn krijgen en een menstruatie.
Na een paar dagen kreeg ik midden in de nacht krampen. Mijn vriend heb ik lekker laten slapen, ik dacht ‘Hij kan toch niets doen, het moet eruit’. Ik heb heel de nacht met een bakje op de wc gezeten en uiteindelijk heb ik het op kunnen vangen. Het vruchtje was helemaal compleet in het vruchtzakje.
Mijn vriend wilde het niet zien en dat was prima voor mij. We hebben het begraven in onze tuin, dat wilde ik graag, het was wel een kindje voor mij.
Ik bleef maar buikpijn houden en op controle bij de verloskundige bleek dat er nog stolsels in mijn baarmoeder zaten, en ben ik daarna nog gecuretteerd.
Opnieuw zwanger
Binnen 3 maanden was ik weer zwanger. Ik was wel weer een beetje angstig dat het nog een keer kon gebeuren, maar dacht ook ‘We hebben gewoon pech gehad, nu gaat het vast goed.’
Maar ook nu kreeg ik weer bloedingen. Voor een echo was het nog te vroeg, omdat er nog geen hartje te zien is. Uiteindelijk is het weer misgegaan, dat keer heb ik niet zo bewust een vruchtje gezien, zo klein was het. Dit was toch wel echt heel erg pech.
De verloskundige gaf aan dat ik naar het ziekenhuis zou mogen voor bloedonderzoek. Dat hoefde voor mij nog niet, we wilden op de natuurlijke manier een kindje krijgen. En ik had heel sterk het gevoel van dadelijk ligt het aan mij en dan voel ik mezelf zo schuldig dat ik mijn man geen kind kan geven.
Ik raakte een derde keer zwanger en dat ging ook weer mis. Ik weet niet precies wat er allemaal gebeurd is op controle. Ik heb wel altijd bloedingen gehad waardoor ik dacht van “Ik hoop dat het mag blijven zitten, maar het zal wel niet.” Je wordt er op een bepaalde manier ook hard van…
Bloedonderzoek
Na die derde keer hebben we toch bloedonderzoek laten doen in ons regionale ziekenhuis. Het telefoontje van de gyneacoloog voor de uitslag had ik gemist. Ik belde meteen terug en kreeg de assistente die mij vertelde dat mijn bloed helemaal goed was. Ik zei dat ik het vreemd vond dat zij dat als assistente met mij besprak, maar ik hoefde volgens haar geen telefonisch consult met de gyneacoloog.
Ik vond het toch raar dat er niks uit was gekomen en heb zelf mijn uitslagen opgezocht en en heb op internet uitgezocht wat goede waardes zouden zijn. Één waarde die met bloedstolling te maken heeft was bij mij te laag. Ik heb weer een telefonisch consult bij de gyneacoloog aangevraagd en hij zei dat die waarde inderdaad niet goed was, maar dat ze er niets mee doen, want het zou niks met mijn miskramen te maken hebben. Ik vond dat echt raar. Waarom test je het dan überhaupt als je er toch niks mee doet als een waarde afwijkt?
Naar het buitenland of niet?
Op internet kwam ik veel verhalen tegen van vrouwen die naar België gaan. We verlegden elke keer onze grenzen, maar ja ik vond België vond ik wel weer echt een hele grote stap. Ik besloot het in de vakantieperiode even te laten rusten en net voor de vakantie wist ik dat ik weer zwanger was. Op vrijdag kreeg ik een echo bij de gyneacoloog en hij zag wel iets kloppen, maar wist niet of dat mijn hartslag was of van de baby. En een fijne vakantie.
De volgende dag zouden we vertrekken. Omdat het me niet lekker zat heb ik de verloskundige gebeld. Van haar mocht ik de volgende ochtend even op de praktijk komen om nog eens te kijken.
Zij zag inderdaad wel een hartje, maar dat klopte veel te traag, dus waarschijnlijk zou het weer misgaan.
We besloten toch op vakantie naar Italië te gaan, daar woont mijn familie en als het daar zou gebeuren, ben ik daar net zo thuis. En inderdaad… op vakantie ging het mis. De miskraam verliep een beetje gek, ik verloor maar weinig bloed enzo en voor de zekerheid ben ik daar naar de gyneacologische eerste hulp gegaan.
Ik heb aan de gyneacoloog daar mijn verhaal gedaan en hij vertelde me dat als ik in Italië had gewoond, ik na de eerste miskraam al bloedverdunners zou hebben gekregen. Weer thuis ben ik verder op internet gaan zoeken en ontdekte dat in het UMC Utrecht een speciale polikliniek zit voor herhaalde miskramen.
Polikliniek herhaalde miskramen
Via de gynaecoloog in mijn regionale ziekenhuis heb ik een doorverwijzing gekregen voor een second opinion. De gyneacoloog daar, dr. Torrance vond het ook vreemd dat er niets gedaan was na de waardes van mijn bloedstolling.
Daar werd opnieuw bloed afgenomen voor nog uitgebreidere test.
Al voor de afspraak om de bloedwaardes te bespreken had ik op internet mijn bloedwaardes al gezien, daar las ik dat ik heterozygoot factor 2 mutatie heb. En inmiddels was ik weer opnieuw zwanger.
Ik heb zelf meteen contact opgenomen met het UMC gebeld en werd de volgende dag door dr. Torrance teruggebeld. Op grond van mijn bloedwaardes kon ik meedoen aan een studie, maar eerst moest er onderzocht worden of mijn nieren en lever goed functioneerden, en dan kon ik ingeloot worden. En mocht ik niet ingeloot worden en het zou weer misgaan dan kon ik in een volgende zwangerschap sowieso bloedverdunners krijgen. Gelukkig werd ik ingeloot en ben ik Fragmin gaan spuiten vanaf 6 weken, tussen de 6 en 7 weken ben ik begonnen en dan moest ik eigenlijk stoppen met de 36 weken. Vanwege de bloedverdunners moest ik ook onder controle in mijn eigen ziekenhuis, maar daar had ik niet zoveel vertrouwen in.
Als compromis mocht ik tot de 30 weken in Utrecht blijven met ondersteuning van de verloskundige als zij dat goed vond en vanaf 30 weken moest ik dan wel in mijn regionale ziekenhuis onder controle. De bloedonderzoeken en de herhaalmedicatie kon gelukkig allemaal via mijn huisarts geregeld worden, die waren heel meegaand. En zo heb ik de deelname aan die studie afgerond.
Bij de verloskundige kon ik tot de 20 weken iedere week terecht, ofwel voor een echo of om het hartje te luisteren om mij vertrouwen te geven. Daarna begon ik hem zelf te voelen en kreeg ik nog om de 2 weken een afspraak.
Met 30 weken kreeg ik in het regionale ziekenhuis een groeiecho en daar bleek dat ons kindje aan de kleine kant was. Vanaf dat moment ben ik om de dag voor een ctg geweest en met 35 weken ben ik opgenomen in het ziekenhuis.
Uiteindelijk is Gianluca [met 36 weken en 6 dagen] na een stressvolle bevalling met een spoedkeizersnede geboren. Hij was maar 1900 gram en 42 cm ongeveer, dus hij was echt wel ieniemienie, maar gelukkig was hij supersterk en doet het hartstikke goed. Inmiddels is hij twee.
De miskramen maakten me hard
Ik lees veel verhalen van mensen die heel verdrietig zijn om hun miskramen, maar ik werd er juist heel hard van. Bij elke nieuwe zwangerschap had ik echt zoiets van het zal wel weer niet goed zijn, wat natuurlijk ook een vorm van zelfbescherming is. Na de eerste miskraam ben ik twee weken thuis geweest, daar had ik het wel moeilijker mee dan met de latere miskramen. Ik had daarvan echt het gevoel dat ik een kindje was verloren. Dat had ik bij die andere 3 minder. Ik heb nog steeds echt wel het gevoel dat ik eigenlijk had ik 5 kinderen had moeten hebben, ik ben 5 keer zwanger geweest. Maar die eerste keer… die heeft er het meeste ingehakt.
Een kettinkje voor Moederdag
Mijn vriend heeft voor mij een kettinkje laten maken voor mijn eerste moederdag toen Gianluca geboren was, met een grote ster en daar staat dan achterop de naam van mijn zoontje Gianluca, met zijn geboortedatum en in die grote ster daar zitten 4 imperfecte sterretjes, dus die zijn niet, die hebben geen 5 puntjes maar die hebben maar 4 puntjes.
Ik heb ook foto’s gemaakt van alle echo’s en zwangerschapstesten en ook van het vruchtje van de eerste miskraam. Van die foto’s heb ik een klein boekje gemaakt en dat ligt bij mijn zoon op zijn kamer in een la. Af en toe dan pak ik dat er bij en dan kijken we ook samen naar dat boekje, want ik vind dat hij dat gerust mag zien, hij snapt niet wat het is maar je mag er gewoon naar kijken het is niet iets beschamends, dit hoort ook bij het leven.
Open over mijn miskramen en zwangerschappen
Op mijn werk ben ik altijd open geweest over mijn zwangerschappen en als ik bloedingen had. En ook al was het soms druk op mijn werk, als ik voor controle naar de verloskundige wilde dan was daar alle begrip voor en kon dat altijd.
Als ik nu op mijn werk Misoprostol voorbij zie komen [de medicijnen waar een miskraam mee wordt opgewekt]dan probeer ik altijd wel een stapje extra te zetten.
Ik vind het wel belangrijk dat mensen weten dat ze niet alleen zijn hierin en hoop dat ik ze daarmee kan helpen. Daarom heb ik ook meegedaan aan die studie. Als iedereen het er maar bij laat zitten dan wordt het nooit onderzocht. Tijdens mijn zoektocht merkte ik dat er heel veel meteen naar België gingen. Maar als iedereen naar België vlucht dan verandert er hier ook nooit wat.
Vraag een second opinion en zoek hulp
Tegen anderen zou ik willen zeggen: Laat het er niet bij zitten als je heel sterke vermoedens hebt dat het ergens door komt. Laat je niet vertellen van we weten het niet, het is gewoon pech. Want zoals ze tegen mij zeiden in Utrecht: er is een oorzaak, alleen is de vraag of ze die kunnen vinden. Vraag een second opinion aan en ga naar een Universitair ziekenhuis. Daar kan veel meer worden onderzocht.
Ik ben na het hele gedoe met de miskramen en mijn bevalling nog bij de praktijkondersteuner van de huisarts geweest heb daar mijn hele verhaal kunnen doen. Toen viel er ook echt een last van mijn schouders, ik heb me zolang niet gehoord gevoeld.
Als je met dat vervelende gevoel van die miskramen blijft zitten, ook al is het uiteindelijk wel gelukt, zoek dan hulp. Je kunt maar beter zelf actie ondernemen om het er over te hebben, ook al is dat niet het leukste om te doen, dan dat je er mee rond blijft lopen en er later problemen mee gaat krijgen.
Ook interessant: