Victoria (nog net 38 jaar) woont samen met haar vriend én zijn twee kinderen. Nu haar leven grotendeels op zijn kinderen is ingericht, is zelf géén kinderen krijgen nooit een reële optie geweest. Na 3 miskramen begint dit toch werkelijkheid te lijken…
Zo leeg en zo eenzaam
Groeiende kinderwens
Tot mijn 30e heb ik nooit een echte kinderwens gehad. Ik was bezig met mijn carrière en sociale leven, worstelde me door verschillende slopende relaties heen, zag in de toekomst wel een rol als oma voor mezelf weggelegd maar hoefde nou niet perse die fase met uitgescheurde schaamlippen, slapeloze nachten, zorgen, poepluiers, snotneuzen. Dat veranderde plotsklaps toen ik deelgenomen had aan het bevolkingsonderzoek en ik een voorstadium van baarmoederhalskanker bleek te hebben. “Als ik kinderloos blijf, dan is dat omdat ík die keuze bewust maak, niet omdat mijn lichaam dat voor mij bepaalt. Ik wil wel kinderen!” Gedurende het behandeltraject kwam die uitspraak steeds vaker uit mijn mond.
Vijf jaar later, inmiddels gezond verklaard, ontmoette ik de liefde van mijn leven. Dat hij al twee kinderen bleek te hebben, maakte hem alleen maar aantrekkelijker: wat een prachtige vader is hij. Mijn kinderwens groeide met de dag.
Hij wordt ook vader van míjn kind
Toen ik voor de eerste keer officieel zwanger bleek, kon ik mijn geluk niet op! Het ging gebeuren, ik zou moeder worden, hij ook vader van míjn kind, de kids een broertje of zusje erbij. Ons stiefgezin zou een echt gezin worden.
Ik was heerlijk zwanger: goed misselijk, moe, pijnlijke borsten. Hoe slechter ik me voelde, hoe blijer ik werd. Mijn vriend worstelde echter met andere emoties, met verdeeld vaderschap en daarmee met pijn en verdriet. Eigenlijk was hij er helemaal niet zo blij mee. Dat kwam pas een minuscuul beetje na het openbaar maken van de zwangerschap.
Tijdens de eerste echo zagen we het hartje kloppen. Na ruim 10 weken zwangerschap konden we het niet langer stil houden en deelden we het nieuws met alle familie. De kids huilden van geluk. Wat vond ik dit toch fijn!
Een paar dagen later ging het mis. Een klein beetje bloedverlies bleek de voorbode van het slechtste nieuws wat ik me maar kon voorstellen: het was niet goed, ‘spruitje’ was sinds de vorige echo niet meer gegroeid, het hartje klopte niet meer. Twee dagen later deed mijn lichaam wat het moest doen. En daarmee was het ineens klaar.
Leegheid en verdriet
Een ongekende leegheid overviel me. Goedbedoelde woorden boden geen troost. Een enorme schaamte voelde ik. Het bracht mijn vriend en mij wel intens samen, maar wat stelde dat nog voor? Ik had zijn kids eerst zo blij en toen zo verdrietig gemaakt, de hele familie zelfs, ik voelde me verantwoordelijk voor hun verdriet.
Ik twijfelde aan mijn lichaam en aan mezelf. Vooral aan mezelf. Toen de miskraam op gang kwam, herkende ik de pijn. Die specifieke pijn had ik al eens eerder gevoeld, toen tijdens een lange backpackvakantie mijn menstruatie weken te laat op gang kwam. Ik had het afgedaan als reisstress, maar herkende het nu: ik heb toen een miskraam gehad.
Ineens had ik twee miskramen te verwerken. Ineens voelde ik het als falen van mijn lichaam. Ik was gezond verklaard, niks aan de hand in mijn onderbuik, dus moet ik iets verkeerd hebben gedaan. Wat had ik anders aan kunnen pakken om dit te voorkomen? Waarom is het hartje gestopt met kloppen? Ik voelde een enorm schuldgevoel.
Ik wilde er ook niet veel over delen. Deed tussen mijn collega’s alsof er niets aan de hand was en stortte me volledig in mijn werk. Een desastreus recept, weet ik nu.
Depressie en overbelasting
Die labels heb ik nu te erkennen. Het gaat niet goed met mij.
Een half jaar na de eerste miskraam was ik weer zwanger, maar ook die zwangerschap eindigde in verdriet. Uiteindelijk ging deze miskraam niet zo voorspoedig als de vorige, en heb ik 5 maanden medische molen meegemaakt.
Het leek me minder te raken, want ik voelde me al afgestompt. Dat huisarts, psycholoog en coach blijven benadrukken dat het toch nog niet einde verhaal is, brengt mij geen troost.
Waarin moet ik een stip aan de horizon zien? Uit onderzoeken is geen oorzaak gekomen. Ik heb mijn levensstijl omgegooid in de hoop daarmee een onontdekte reden te verhelpen, maar de maandelijkse teleurstelling van het ongesteld worden, blijft zo pijnlijk te verwerken.
Het lastigste voor mij is om zingeving te vinden in de rest van mijn leven, vooral als het blijft zoals het nu is. Voor mijn vriend is het anders: zijn plaatje is al compleet, hij heeft twee kids en mij. Voor mij voelt het echter zo leeg, en daarmee zo eenzaam. Alles is twijfel, en daarin heb ik dus nog heel wat aan te gaan.
Ook interessant