Wiesje is 33 en inmiddels bijna 10 jaar samen met haar vriend. Drie jaar geleden voelde het voor hen als het juiste moment om te proberen om zwanger te worden.
De eerste maanden nog zonder druk, maar dat veranderde langzaam maar zeker…
Hoeveel impact miskramen kunnen hebben
Een leeg vruchtzakje
Groot was de vreugde toen we na een half jaar proberen een positieve test in handen hadden! Superblij en enthousiast en met een vleugje spanning gingen we naar de eerste echo. Daar bleek er nog (te) weinig te zien: wel een vruchtzakje, maar geen kloppend hartje. Misschien klopt de termijn niet?
Twee weken later mochten we weer terugkomen voor een echo. Die weken werden we heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, en had ik steeds minder vertrouwen in een goede afloop van deze zwangerschap. Helaas was op deze echo nog steeds geen hartje te zien, en dus definitief geen goede zwangerschap.
Dan gaan we de mallemolen in: naar de gynaecoloog, pillen mee om de miskraam op te wekken, en uiteindelijk helaas een curettage omdat er een restje weefsel is achtergebleven.
We vertellen een aantal goede vrienden en onze familie wat er is gebeurd en krijgen veel steun. Er blijken veel meer van dit soort verhalen te spelen in onze omgeving dan we wisten. Het gevoel er niet alleen voor te staan helpt ons in het verwerken van deze teleurstelling.
Opnieuw een positieve test
Heel veel tranen en een paar maanden verder hebben we weer een positieve test in handen. Dit keer zijn we erg terughoudend, we durven niet blij te zijn en vertellen het niemand. Eerst maar eens die eerste echo… Zo ver komt het echter dit keer niet: een dikke week na de test krijg ik bloedverlies te krijgen, eerst weinig, maar uiteindelijk wordt het meer en weet ik dat dit weer een miskraam wordt.
Deze keer is de teleurstelling zo mogelijk nog groter. Het gevoel toen we door kregen dat het weer mis ging vergeet ik nooit. Ik voelde me zo ontzettend verdrietig, wilde het liefst niemand zien en we hebben ons samen een weekend opgesloten in huis, in ons eigen coconnetje. Na dat weekend ga ik aan het werk, probeer te doen alsof er niks aan de hand is. Dat gaat natuurlijk maar matig, en ik zit huilend in de auto terug (en soms ook heen) die week. De echo einde van die week bevestigt wat we al wisten: geen kloppend hartje. We mogen even afwachten even of de rest nog spontaan komt, maar helaas is dit niet het geval en moet ik opnieuw gecuretteerd worden.
Doorgaan en verstand op nul
Drie dagen later vlieg ik in mijn uppie naar de VS voor een congres. Doorgaan en verstand op nul, niet teveel denken aan de ellende. Die congresweek kom ik wel door, maar daarna komt toch de klap nog. Ik ben veel verdrietig, voel me alleen in dit verdriet en weet niet goed wat ik met mezelf aan moet.
Aan de omgeving ligt het niet, zowel op mijn werk als van vrienden en familie ontvang ik, en ook mijn vriend, veel steun. Op mijn werk wordt regelmatig gevraagd hoe het gaat, gezegd dat ik het moet aangeven als ik even tijd of ruimte nodig heb. Maar ik ben daar eigenwijs in, en ga gewoon door. Hoewel het helemaal niet zo goed voelt: ik ben down, verdrietig en kom daar zelf niet goed uit.
Ik besluit om naar de huisarts te gaan, en ga een aantal gesprekken aan met de praktijkondersteuner. Dat helpt, maar niet genoeg. Uiteindelijk ga ik naar een psycholoog, waar ik leer dat mijn verdriet er mag zijn en niet alleen ben hierin. Het helpt ook om me te beseffen dat ik mezelf tijd en ruimte mag geven om te rouwen.
Ook besluiten we onderzoek te laten doen naar de oorzaak van de miskramen: chromosomenonderzoek bij ons beiden, en allerlei auto-immuunziekten bij mij worden uitgesloten. Dikke pech, en maar weer proberen, is de boodschap van de gynaecoloog. Gelukkig is er niks mis, maar eigenlijk schieten we er niks mee op…
Kunnen we nog een miskraam aan?
Een tijdje durven we een nieuwe poging niet aan. Want kunnen we weer zo’n klap aan? Na deze pauze van ongeveer een half jaar hebben we zo’n 8 maanden na de 2e miskraam weer een positieve test. Weer durven we niet blij te zijn, we zijn erg terughoudend. Ik werk op de radiologie en maak tegen beter weten in zelf een echo bij 5-6 weken. Die verwart me alleen maar (maar de termijn is ook veel te vroeg), ik denk zelfs aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. We mogen gelukkig nog voor we op vakantie gaan naar de verloskundige. Die ziet nog weinig, maar dat kan bij deze termijn. In ieder geval is er geen reden tot ongerustheid en kunnen we rustig op vakantie. De hele vakantie ben ik moe en misselijk, meer dan de andere 2 keer, dus we krijgen goede hoop. En we durven een klein beetje blij te zijn. De klap is des te groter bij de echo na de vakantie: weer een leeg vruchtzakje. Weg blijheid, weg toekomstplannen. Ik wil er dit keer zo snel mogelijk van af, en kies voor een curettage.
Ruimte om te rouwen
Doordat ik heb geleerd me te uiten, en de tijd te vragen (en dit ook krijg) om te rouwen is het dal dit keer minder diep.
In deze periode kom ik ook Janna’s website tegen. Ze heeft een online begeleiding “Rust rond je misgelopen zwangerschap” die ik volg, en niet lang na de 3e miskraam is de week van de verbinding. Tijdens deze week, en ook tijdens het begeleidingsprogramma staat centraal dat je jezelf de ruimte geeft om te rouwen. Dit heeft me door deze periode heen geholpen. Ik maak een klein hoekje in huis met 3 kaarsen, een mooie kaart met een gedicht en heb zo een tastbaar plekje voor mijn verdriet. Het is niet meer zo verstopt, en dat helpt.
Ik heb nooit geweten hoeveel impact miskramen kunnen hebben. Het gevoel dat mijn lijf me in de steek laat. Het verdriet van het verlies van je kindje. Want zodra de test positief wordt, ging ik een voorstelling maken van hoe het zou zijn om een kindje te krijgen. Hoe het kamertje eruit zou zien, hoe hij/zij eruit zou zien, of hij/zij op papa of mama zou gaan lijken. Ik keek naar positiemode, babykleertjes en ledikantjes. En tot 3 keer toe stortte de verwachting keihard in elkaar.
Hoe vaak durven we nog zwanger te worden?
Na die 3e keer waren we het vertrouwen in een goede afloop steeds meer verloren. We hebben het zelfs gehad over dat onze kinderwens misschien wel nooit vervuld zou gaan worden.
Hoe vaak durven we nog te proberen zwanger te worden? Hoe vaak kunnen we dit verdriet en deze teleurstelling nog aan? Na veel praten besluiten we samen dat we in ieder geval nog 1 poging willen doen. En als dat weer misloopt, evalueren we dan opnieuw of we dit nog een keer aan kunnen.
Voordat we weer kunnen proberen, zijn er nog wel wat bezoekjes aan de gynaecoloog nodig, door de 3 curettages heb ik wat kleine verklevingen in mijn baarmoeder die weggehaald moeten worden.
Uitgerekende datum
Het is inmiddels 9 maanden na de 3e miskraam, dus ook de uitgerekende datum komt eraan. De vorige 2x heb ik daar geen aandacht aan besteed, maar nu hangt die datum als een donkere wolk boven me. De dag zelf gaat echter onverwacht snel voorbij: mijn beste vriendin heeft een miskraam en die avond breng ik met haar door. Haar kunnen steunen en haar het gevoel kunnen geven dat ze niet alleen is helpt ook mij door deze dag heen.
Tranen van opluchting
Snel daarna hebben we weer een positieve test. Ik ben vanaf dag 1 misselijk en emotioneel, maar weer zijn we erg terughoudend en ontzettend gespannen… Ik bel voorzichtig de verloskundige voor een afspraak, en krijg meteen veel begrip van de assistente. We mogen bij 7 weken een vroege echo, en als het eindelijk zover is kunnen we onze ogen niet geloven: er zit een piepklein kloppend hartje! Ik heb nog nooit zo gehuild van opluchting als toen!
We mogen extra vaak komen voor echo’s, de verloskundigen zijn ontzettend meelevend. Bij elke echo krijgen we een beetje meer vertrouwen. Na de termijnecho durven we het nieuws wereldkundig te maken. Ik heb wel van week 11 tot 15 kleine beetjes bloedverlies, ook niet echt fijn voor het vertrouwen. Ook nu mogen we voor een extra echo komen en blijkt alles weer in orde.
Na de 20-weken echo durven we echt opgelucht adem te halen. Het gaat echt gebeuren, we worden papa en mama! Eindelijk mag ik positiekleding en babykleertjes shoppen, en het kamertje inrichten. Het voelt bijna onwerkelijk nu, zo lang leek het niet te gaan gebeuren…
En nu ben ik 36 weken zwanger, voel ik het heerlijke getrappel in mijn buik terwijl ik dit schrijf en komt de komst van ons kleintje steeds dichterbij!
Ook interessant: