Désirée is 35 en is nu 4 jaar samen met haar vriend, die een stuk ouder is (48)
In die 4 jaar is Desirée 3 keer zwanger geweest. Samen hebben ze een dochter van 18 maanden en een zoon van 4 maanden mogen krijgen. Het kindje van de eerste zwangerschap is helaas niet gekomen. Ze deelt haar verhaal in deze serie omdat ze anderen hoop wil geven.
Nooit verwacht dat ík een miskraam kon krijgen
Ik had me niet gerealiseerd dat het ook fout kon gaan
Ik was nog niet zo heel lang samen met mijn vriend, maar we wisten al snel dat we samen kinderen wilden. Mede door zijn leeftijd zijn hebben we dat snel opgepakt. En… binnen het eerste jaar dat we samen waren was ik al zwanger!
En dat ging eigenlijk gewoon goed, we waren heel blij, op de eerste echo zagen we een kloppend hartje. Tot ik bloedingen kreeg…
11 weken zwanger was ik op dat moment. Bij de verloskundige bleek inderdaad dat het hartje niet meer klopte. Dat vond ik best wel heftig en een nare verrassing. Ik had me helemaal niet gerealiseerd dat het ook fout kan gaan, tenminste in theorie weet je dat het kan gebeuren maar als het echt jou overkomt, als jij 1 van de 4 bent, dan komt het wel heel dichtbij.
Net een paar dagen daarvoor had ik aan mijn baas verteld dat ik mama ging worden, hij was ontzettend blij voor mij en ik blij dat hij zo reageerde. Op een bepaalde manier was ik daarom ook wel opgelucht dat ik niet eerst hoefde te vertellen van ‘ik was eerst zwanger en het nu is misgegaan’.
Ik koos ervoor om het thuis natuurlijk af te laten komen. Ik verloor veel bloed en een groot stolsel, ik wist niet wat ik verwachten moest en stuurde een foto naar de verloskundige. Zij zei dat dat het wel zou zijn.
Bij de controle echo wordt er dan gekeken of het inderdaad helemaal weg was. Bleek het nog helemaal intact. We hadden al afscheid genomen en waren al begonnen aan de verwerking. Dan is het een soort van tweede klap omdat je denkt van nu is het klaar en dan blijkt het kindje nog steeds in je te zitten.
Samen afscheid nemen
Later is het met medicatie wel afgekomen en hebben we op onze manier nogmaals afscheid genomen van het kindje. Het was zo eigen om te zien dat het al een echt op een mini mensje leek, zo tastbaar. Dit afscheid hebben we gedaan door met de kano op het water dat naast ons huis ligt te gaan. We hebben het kindje toen zachtjes in het water laten glijden. Op die manier hebben we ontzettend fijn en goed afscheid genomen samen. Dat heeft mij wel goed gedaan en me geholpen om de miskraam te verwerken. Nu nog als ik daar op een mooie dag langs vaar zeg ik even gedag tegen mijn kindje dat daar hopelijk vredig is.
Mede door uitgebreid afscheid te nemen en het een (fysieke) plek te geven zijn we ook snel verder gegaan om ons gezin proberen uit te breiden.
Mijn vriend heeft me ontzettend veel gesteund. Ook heeft hij me weer op de grond gezet door te zeggen; dit was het gewoon niet. Het was fysiek niet mogelijk dat dit verder ging groeien, daarom is het gewoon gebeurd. Zo konden we het relativeren en zodoende we ook best wel snel weer verder. Drie maanden later was ik weer opnieuw zwanger. Mijn vriend had wel al het verdriet meegemaakt van het niet in verwachting raken door heel veel jaren te proberen met zijn ex en door de hele medische mallemolen te gaan, maar dit was ook voor hem een ander verdriet.
Nooit meer onbezorgd zwanger
Maar ja goed als je dan opnieuw zwanger bent, ben je nooit meer zo onbezorgd zwanger als eerst. Ik was zenuwachtig voor echo’s, en we hebben het ook later verteld aan onze omgeving.
Toen ik 9 weken zwanger was kreeg ik weer een bloeding en dacht meteen dat ik weer een miskraam had. Bij de echo moest ik het de verloskundige ook 3x horen bevestigen dat het echt niet weer miskraam was. Nee zei ze, je hebt gewoon een kloppend hartje alles is oké. Omdat je het al eens hebt meegemaakt trek je snel conclusies en komt het doemscenario meteen in je op. Maar we hebben nog steeds wel een paar weken gewacht met vertellen.
Dat bij de 12 weken echo de echoscopiste keihard zei dat ik nu maar moest genieten en de andere zwangerschap moest vergeten kwam wel hard binnen. ‘Hoezo? Dat andere kindje was net zo graag gekomen hoor!’ dacht ik. Ik heb me daar best een tijdje ziek over gevoeld.
Van onwetende mensen kan je het wel hebben, uiteraard zijn de opmerkingen ‘komt wel weer goed’ etc meerdere keren lief en goedbedoeld geuit. Maar van een professional verwacht je een dergelijke opmerking toch minder en trekt je regelrecht weer even in het verdriet en het dubbele gevoel van verlies en hoop.
Pas na de 20 weken echo werd ik er wat geruster op. Dat was toch een soort mijlpaal waarna ik de knop om kon zetten van ‘nu gaat het gewoon goed’.
Verder is het allemaal goed gegaan en heb ik in oktober 2017 een prachtdochter gekregen.
Weer zwanger op de uitgerekende datum
Op de uitgerekende datum van mijn eerste zwangerschap was ik weer zwanger. Ik was blij dat ik opnieuw zwanger was alleen voelde het ook raar en dubbel, want het had ook anders kunnen zijn.
Als ik die miskraam niet had gehad dan was ik op dat moment helemaal niet meer zwanger of dan was ik nu aan het bevallen en dan had ik nu een kindje in mijn handen, en nu groeit er een heel ander kindje.
Dat was echt wel een beetje een rare periode om die datum heen, die recentelijk voor de 2de keer langs kwam. Nu met 2 kindjes weet je pas hoe verschillend je eigen kinderen kunnen zijn, dus hoe zou dat eerste kindje dan zijn geweest?
Die uitgerekende datum die vergeet je nooit meer. En dan was het ook nog een keertje zo dat de uitgerekende datum van de nieuwe zwangerschap was rond de datum dat ik een miskraam had. Dus dat was ook nog eens dubbel.
Uiteindelijk is onze dochter een week eerder geboren, ver eigenlijk weer van die datum dat ik er toen achter was gekomen dat ik een miskraam had gehad.
Ook mijn vriendin kreeg een miskraam
Andere momenten die ik lastig vond was bijvoorbeeld als ik ontdekte dat ik tegelijkertijd zwanger was met iemand in mijn omgeving. Die ander heeft dus wel een kindje gekregen en jij nog niet, terwijl je samen het moment van zwangerschap hebt gevierd. Dat zijn van die gekke, beetje eenzame momenten.
Ik heb het ook aan de andere kant meegemaakt. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter heeft een vriendin van mij een miskraam gehad. Dat was ook een lastige situatie, want ja ik weet precies hoe ze zich moest voelen, hoe zwaar het is. Ik ging me bijna schuldig voelen omdat ik wist hoe naar het is voor die ander.
Toen hebben we wel even samen zitten huilen en ik heb haar ook gezegd dat ik snap wat het is, en dat ik het ook helemaal begrijp als ze mij gewoon even niet wilde zien. Want ik kan me voorstellen dat het echt super pijnlijk is als ze mijn buik de hele tijd zag groeien terwijl ze dus zeg maar die miskraam heeft gehad.
Zij had inderdaad eventjes niet heel veel behoefte aan contact, maar het gaf haar ook wel weer hoop, om te zien dat het dus wel goed kan komen daarna. Gelukkig heeft ze dat nare gevoel snel bij me weg kunnen halen.
Ook bij een volgende zwangerschap speelt het nog mee
Na de geboorte van onze dochter zijn we vrij snel weer begonnen voor een tweede kindje, met in ons achterhoofd dat je niet weet hoe lang het gaat duren. Je kunt het wel leuk willen plannen maar je hebt er helemaal geen controle over, het kan zo mis gaan en je kunt er ook helemaal niks aan doen.
Ook al heb je dan toch een goede zwangerschap gehad, dan nog speelt het mee bij een volgende. Nu waren we snel weer zwanger en hebben we in december 2018 ook een gezonde zoon gekregen.
Praat over je miskraam
Wat mij enorm heeft geholpen, zeker dat eerste jaar, was om er gewoon over te praten. Het hoort bij het leven en is ons overkomen en het is niks waar ik me voor hoef te schamen. Het is zoals het is.
Ik merk dat heel veel mensen om mij heen dan zeggen dat ze het ook hebben meegemaakt. Door er dan ook even erover kunnen praten komen zij ook weer een stukje verder in hun proces
Tegelijk denk ik dat het misschien wel een verschil is dat wij 2 gezonde kindjes daarna hebben gekregen waardoor het verdriet ook sneller wat minder is geworden. Want als ik nu niet 2 gezonde kindjes zou hebben en dat ik 1 keer zwanger zou zijn geweest, dan is het zeker anders, dat maakt het volgens mij een heel stuk zwaarder.
Wat ik anderen ook aan kan raden die het is overkomen is om echt tijd voor elkaar te pakken en even helemaal uit hun eigen omgeving gaan. Wij gingen na de miskraam toevallig op een korte vakantie (die was al gepland). En normaal is vakantie echt ja helemaal leuk en zo, maar toch is vakantie op die manier wel een hele goede afleiding en je hebt de tijd om met elkaar te praten.
Dan kun je samen eventjes stilstaan bij dat het is gebeurd in plaats van er maar gewoon overheen te denderen.
Ook interessant: