Abortus, het is niet het makkelijkste onderwerp, maar ik ga er toch een artikel over schrijven. Ik realiseer me dat het moeilijk kan zijn om hierover te lezen als jij een miskraam hebt gehad of misschien zelfs meerdere en nog steeds met lege handen staat. Toch wil ik het delen omdat het belangrijk is dat we ook hier open over kunnen praten.
Want ook een abortus raakt je diep in je vrouw-zijn, ook al ‘kies’ je er zelf voor. Het idee heerst dat je ‘even’ de zwangerschap afbreekt, maar zo makkelijk is dat niet. De meeste vrouwen die een abortus ondergaan hebben hier de rest van hun leven schuldgevoelens over. Voor de keuze van een abortus komen te staan is een vreselijk dilemma waar ook heel veel oordelen op zitten, iedereen vindt er wel iets van.
Een tijdje terug sprak ik iemand die graag haar verhaal wil vertellen. Voor de vrouwen die een abortus hebben ondergaan en zich niet gehoord voelen. Voor de vrouwen en meiden die voor de keuze komen te staan en er misschien van tevoren te makkelijk over denken. En voor alle vrouwen die het moeilijk vinden om zich te verplaatsen in iemand die voor een abortus kiest.
De littekens van mijn abortus
Het ouderschap is geen roze wolk
“Ik ben al heel jong moeder geworden, ik was onverwacht zwanger en met steun van onze ouders zijn we ervoor gegaan. Het ouderschap is geen roze wolk, merkte ik toen. Meiden bij mij op school riepen ‘Ik wil ook graag een kindje!’ maar je hebt van tevoren geen idee hoe het je leven op zijn kop zet.
Een tijdje na de bevalling belandde ik een depressie en toen ik er volop in zat had ik weer een positieve test in handen. Een week later ging het mis, ik ben het ’s nachts op de wc verloren… ik was er kapot van. De depressie ben ik uiteindelijk zelf weer te boven gekomen.
Na een aantal jaren begonnen we aan een 2e kindje te denken, en deze hebben we ook mogen krijgen. Ook in deze periode had ik het moeilijk. Een half jaar na de bevalling was ik onverwacht weer zwanger, door voorbehoedsmiddelen heen! Ik bleek al 10 weken zwanger te zijn.”
Kwaad op mijn lichaam
“Ik was kwaad op mijn lichaam… hoe kon ik dit niet voelen! 2 kindjes op de wereld gezet waarbij ik bij beide keren bij 6 weken al voelde dat ik zwanger was. Ik was niet in staat om weer zwanger te zijn of een 3e kindje te baren. Wij hebben de keus gemaakt om het kindje weg te laten halen.
Dit is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Toch stond ik vrij snel achter mijn besluit.
Als ik het kindje zou dragen ging het slecht met mij, dat wist ik. Mijn kinderen hier en nu, mijn relatie en ik hebben voorrang op dit kindje.
In mijn eentje ging ik naar de abortuskliniek, mijn man kon niet mee vanwege zijn werk. Ik zag daar veel vrouwen alleen. Het idee heerst toch van ‘Even een ingreep van een kwartiertje en dan weer naar huis.’”
Schuldgevoel en schaamte
“Achteraf gezien dacht ook ik er vrij makkelijk over; ‘Ik ga erheen, laat het gebeuren en het is het klaar’ maar dat is niet zo…
Op het moment dat ik erheen ging voelde ik me erg verdrietig, en ook schuldig. Ik dacht:
‘Waarom zou ik het niet kunnen houden, er kan er toch nog wel 1 bij…’
Ook schaamde ik me naar anderen die geen kinderen kunnen krijgen. Ik heb een vriendin die graag kinderen wil maar ze niet zomaar krijgt en vindt het confronterend dat zij nooit voor die keuze mag komen te staan. Dat voelt zo dubbel.
Ik ben emotioneel én lichamelijk beschadigd door de abortus.
Het is nu 2 jaar geleden en in die periode heb ik veel klachten gekregen aan mijn baarmoeder en 2 jaar na dato heeft de gynaecoloog aangegeven dat ik blijvende schade heb en ik loop daarvoor nu nog in het ziekenhuis. Maar zelfs al had ik dit van tevoren geweten dan had me dat niet tegengehouden.
Ook emotioneel heeft het een litteken achtergelaten. Met hulp van therapie heb ik dit kindje een naam kunnen geven en de abortus een plekje kunnen geven. En ondanks dat ik toen volledig achter mijn keuze stond heb ik er nu pas echt vrede mee… voel ik me er nu niet meer schuldig over. Toch blijft het op een bepaalde manier moeilijk. Er zitten zoveel oordelen op dat je het stil houdt uit angst voor reacties.”
Als jij voor de keuze van abortus komt te staan
“Aan de vrouwen die voor de keus van abortus komen te staan wil ik dit graag meegeven: Denk goed na over je keuze en laat je heel goed voorlichten. Het is een keuze die, wat je ook beslist, de rest van je leven bepaalt. Of je het nu doet of niet, vooroordelen zul je altijd houden.
En het is belangrijk dat je er niet alleen mee blijft zitten, dus praat erover. Niet alleen in je proces om tot een beslissing te komen, ook na de ingreep is het heel belangrijk om te praten.”
[Heb je in je omgeving niemand met wie je erover durft te praten, dan kun je terecht bij de FIOM]
Niet invullen voor een ander
Ik hoop dat het delen van dit verhaal helpt om minder snel te oordelen over vrouwen die voor de keuze van een abortus komen te staan.
Tegelijk realiseer ik me dat het ontzettend pijnlijk is als jij er alles voor doet om zwanger te worden en te blijven, en je hoort over een ander die voor een abortus kiest. Hoe moeilijk dat ook voor je is, probeer niet meteen te oordelen. Natuurlijk, je mag er boos en verdrietig over zijn, dat is wat het met jou doet. Alleen kan de ander daar niets aan veranderen.
Want hoe graag we dat ook zouden willen, het leven is niet eerlijk.
Heb jij na het lezen van dit artikel de behoefte om met mij van gedachten te wisselen? Mail me dan gerust, je krijgt altijd antwoord.
Lees ook: