Victoria (nog net 38 jaar) woont samen met haar vriend én zijn twee kinderen. Nu haar leven grotendeels op zijn kinderen is ingericht, is zelf géén kinderen krijgen nooit een reële optie geweest. Na 3 miskramen begint dit toch werkelijkheid te lijken…

Zo leeg en zo eenzaam

Groeiende kinderwens

Tot mijn 30e heb ik nooit een echte kinderwens gehad. Ik was bezig met mijn carrière en sociale leven, worstelde me door verschillende slopende relaties heen, zag in de toekomst wel een rol als oma voor mezelf weggelegd maar hoefde nou niet perse die fase met uitgescheurde schaamlippen, slapeloze nachten, zorgen, poepluiers, snotneuzen. Dat veranderde plotsklaps toen ik deelgenomen had aan het bevolkingsonderzoek en ik een voorstadium van baarmoederhalskanker bleek te hebben. “Als ik kinderloos blijf, dan is dat omdat ík die keuze bewust maak, niet omdat mijn lichaam dat voor mij bepaalt. Ik wil wel kinderen!” Gedurende het behandeltraject kwam die uitspraak steeds vaker uit mijn mond.
Vijf jaar later, inmiddels gezond verklaard, ontmoette ik de liefde van mijn leven. Dat hij al twee kinderen bleek te hebben, maakte hem alleen maar aantrekkelijker: wat een prachtige vader is hij. Mijn kinderwens groeide met de dag. Lees verder →