Johanneke is 39 en getrouwd met Peter. Peter had al een tweeling uit een eerdere relatie. Samen kregen ze eind 2019 dochter Bodhi. Aan de geboorte van hun dochter gingen velen tranen vooraf. Drie keer kregen zij een miskraam. Door open over hun ervaringen te praten, hebben zij en haar man veel steun vanuit hun omgeving gekregen.
Lang moeten wachten
De dag dat ik voor het eerst een positieve zwangerschapstest in handen had, herinner ik mij nog als de dag van gisteren. Ik was 37 en al sinds ik 20 was had ik een hele grote kinderwens. Helaas kwam ik de juiste man maar niet tegen. Ik was op een punt gekomen waarop ik mezelf realiseerde dat ik misschien wel nooit moeder zou worden en daar had ik heel veel verdriet van. Vaak heb ik me eenzaam gevoeld. Om mij heen startten veel mensen een gezin. Met veel plezier vervulde ik mijn rol als tante, maar dat was natuurlijk niet hetzelfde als een eigen kindje.
Ik kon mijn geluk niet op toen ik op mijn 36e Peter tegenkwam. Hij bracht ook nog eens
twee bonuskinderen in mijn leven. We waren al snel zeker van onze relatie en van onze
wens om ook een kindje samen te willen. Het stoppen met de pil was enorm spannend.
In mijn omgeving heb ik bij vriendinnen gezien dat zwanger worden niet altijd vanzelfsprekend is. Toen ik na vijf maanden die positieve test in handen had, heb ik
tranen met tuiten gehuild van geluk. Eindelijk zou ook ik moeder worden!
Al binnen een paar dagen deelden wij het mooie nieuws met familie en vrienden die
dichtbij ons staan. Iedereen was zo blij. We kregen kaartjes en cadeautjes. We
fantaseerden over ons kleintje en bedachten namen. Vol verlangen keken we uit naar de eerste echo.
Sorry het is niet goed…
Ik was acht weken zwanger. Natuurlijk waren we wel zenuwachtig voor de echo. Maar
nadat ik zo lang op dit moment had gewacht, kon ik mij gewoon niet voorstellen dat dit
geluk mij weer ontnomen zou worden.
Koude gel op mijn buik… Stilte in de kamer. We houden onze adem in. De verloskundige
kijkt en zoekt… Er wordt een collega bijgehaald… En dan zijn daar de woorden: “sorry het is niet goed”. Onze wereld stort in. We weten ons geen raad met ons verdriet. We bellen onze lieve familie en vrienden om het slechte nieuws te delen. Het voelt fijn om steeds weer opnieuw ons verhaal te kunnen doen. Mensen huilen met ons mee. Opnieuw krijgen we lieve kaartjes en cadeautjes. We voelen ons zo gesteund. Nee, we hebben er geen seconde spijt van gehad dat we de zwangerschap zo snel gedeeld hebben.
We vinden ook veel steun bij elkaar. We kunnen samen goed praten en huilen. Ook
zoeken we soms juist afleiding door lekker er op uit te gaan. Natuurlijk verschillen we
ook wel eens in hoe we onze emoties beleven en dat geeft dan soms wrijving, maar
door te blijven praten leren we elkaar begrijpen.
Onze wereld weer in duizend stukjes
We hebben ontzettend veel geluk dat we binnen een paar maanden opnieuw zwanger
zijn. Weer delen we het goede nieuws direct. Iedereen leeft enorm met ons mee want
het is natuurlijk erg spannend nu. Aan de andere kant kan ik mij niet voorstellen dat we
zoveel verdriet nog een keer te verduren zullen krijgen. Na een eerste onzekere echo,
zien we bij de tweede echo dan toch echt een hartje kloppen. We hebben vertrouwen dat het nu goed gaat komen. Maar onze wereld breekt weer in duizenden stukjes als bij een volgende echo blijkt dat ook deze zwangerschap is misgelopen.
Hoeveel pech kan een mens hebben? Nog veel meer, zo blijkt. Want ook drie keer is
geen scheepsrecht. Drie miskramen in nog geen jaar tijd. Onderzoeken laten geen
oorzaak zien. Mijn leeftijd kan natuurlijk een rol spelen. Mijn lichaam heeft duidelijk te
lijden onder alles. Steeds weer die zwangerschapshormonen, curettages, heftige
bloedingen en natuurlijk ook heel veel stress en verdriet.
Vertrouwen houden
Mijn man en ik blijven in gesprek met elkaar. Durven we het aan om te blijven proberen? Hoe ver willen we gaan? Gelukkig zijn we het direct met elkaar eens: opgeven is nog lang geen optie.
Een paar maanden later zit ik voor de vierde keer met een positieve test in mijn handen. Hoe onzeker het ook is, het voelt iedere keer weer als een wonder. Net
als bij de andere drie zwangerschappen koop ik weer iets kleins voor de baby. We willen, hoe bang we ook zijn, vertrouwen houden dat het goed gaat komen. En we willen ook deze zwangerschap weer vieren met de mensen om ons heen.
Met angst en beven gaan we naar de eerste echo. Een prachtig kloppend hartje! De echo daarna nog steeds. We lopen onder controle bij de gynaecoloog en krijgen veel extra echo’s. Bij iedere echo is ons kindje gegroeid en groeit ons vertrouwen. Al blijf ik tot aan de bevalling bang dat het toch nog mis gaat. Uiteindelijk is het ook nog even echt spannend als onze dochter met een spoedkeizersnede wordt geboren. Maar Bodhi is er: gezond en wel.
Blijdschap en verdriet delen
Inmiddels is ons meisje net een jaar geworden. Ik moet mezelf nog iedere dag knijpen
om te geloven dat ik niet droom. Dat ik nu echt moeder mag zijn. En eerlijk gezegd ben
ik ook nog vaak bang dat dit geluk ons weer zal worden afgenomen. Mijn man is daar
gelukkig wel meer nuchter in, die helpt mij dan relativeren.
Ondanks alle tranen en letterlijke en figuurlijke pijn is het het allemaal waard geweest.
Nog steeds kunnen we nog wel eens even verdrietig zijn als we denken aan onze kindjes die niet geboren mochten worden. En tegelijkertijd bedenken we dan dat anders onze dochter er nu niet was geweest.
Waar ik heel dankbaar voor ben is dat we iedere zwangerschap gedeeld en gevierd
hebben met de mensen om ons heen. Dat heeft ons zoveel steun gegeven. We hebben
heel wat zenuwen gehad voor de echo’s en dan was het fijn dat andere mensen met ons meeleefden. Ook was het fijn om over ons verdriet te kunnen praten met anderen dan alleen met elkaar. Één van onze vrienden zei: “Ik ben blij dat jullie je blijdschap van de prille zwangerschap hebben gedeeld. Want nu begrijp ik jullie verdriet ook veel beter”. Mensen die nooit een miskraam hebben meegemaakt, hebben vaak geen idee wat een impact het kan hebben. Ik denk dat het helpt om je gevoel met je omgeving te delen zodat mensen je verdriet beter kunnen begrijpen.
Ook heb ik gemerkt dat, juist door open te zijn, ik meer lotgenoten tegenkom. Maar wat ik het allermooiste vind is dat we, ondanks alle angst, ook zo genoten hebben van iedere zwangerschap. Iedere zwangerschap is een wonder. Iedere zwangerschap is het vieren waard. En ook al mochten de eerste drie niet lang duren, deze prille leventjes blijven toch onderdeel van ons leven. Ze hebben onze harten geraakt. Dat neemt niemand ons ooit af.
Johanneke schrijft gedichten en blogs over hoe zij de miskramen heeft beleefd, het
moederschap en haar leven. Je kunt meer van haar lezen op www.johanneke-schrijft.com en op haar Facebook-pagina en Instagram.
Ook interessant:
