1 op de 4… dat ben ik: het verhaal van Suuz

Suuz is 37 en na vijf miskramen en 3 ICSI blijkt ze uitbehandeld te zijn met eigen materiaal. Haar laatste hoop is een traject met eiceldonatie, als uit de onderzoeken naar de herhaalde miskramen niks geks komt. Suuz schreef een ontroerende brief aan haar klein prutsje. Een brief die ze graag met jullie deelt.

Dag lief klein prutsje!

Heel even waren wij ook die mensen die dromend over de babyafdeling van de IKEA mochten lopen, fantaserend over jou in een mooi, nieuw wiegje. Van die mensen waar we eigenlijk al twee jaar een beetje jaloers op zijn. Heel eventjes heb ik gevoeld hoe het is om zwanger te zijn, de gekke grillen die mijn lichaam uithaalt onder invloed van het zwangerschapshormoon dat jij zo goed produceerde. En heel even kon ik zwijmelend langs de winkel met positiekleding lopen, zonder pijn naar zwangere vrouwen kijken en genieten van een moeder die met een klein kindje speelt. Heel even konden wij dromen over onze zo verlangde toekomstdroom, over uitstapjes naar opa en oma, over zelfgemaakte babykleertjes, over kleine babysneakers, over samen kletsen op de fiets met jou in een kinderzitje voorop, over een nieuw leventje waar we sinds die twee roze streepjes al zo veel van hielden en over onze toekomst samen als gezinnetje. Over jou! Lees verder →

Met deze boekjes kun je je kind vertellen over je misgelopen zwangerschap

Als je zwangerschap misloopt, of dat nu is door een miskraam, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap of omdat je hebt moeten kiezen om het af te breken, raakt dat niet alleen jou en je partner. Het heeft ook invloed op je kind, hoe jong het ook is.

Je kind voelt het als jij verdrietig bent

Want ook al denk je dat ze het niet begrijpen, je kunt verdriet niet bij ze weg houden. Hoe jong ze ook zijn, kinderen voelen het als jij verdrietig bent. En als ze niet begrijpen waarom jij verdrietig bent kunnen ze het op zichzelf gaan betrekken. Je kind kan bijvoorbeeld heel druk worden, of juist teruggetrokken, slecht slapen of plotseling moeilijk doen met eten.

Jij geeft het voorbeeld

Lees verder →

1 op de 4… dat ben ik: het verhaal van Victoria

Victoria (nog net 38 jaar) woont samen met haar vriend én zijn twee kinderen. Nu haar leven grotendeels op zijn kinderen is ingericht, is zelf géén kinderen krijgen nooit een reële optie geweest. Na 3 miskramen begint dit toch werkelijkheid te lijken…

Zo leeg en zo eenzaam

Groeiende kinderwens

Tot mijn 30e heb ik nooit een echte kinderwens gehad. Ik was bezig met mijn carrière en sociale leven, worstelde me door verschillende slopende relaties heen, zag in de toekomst wel een rol als oma voor mezelf weggelegd maar hoefde nou niet perse die fase met uitgescheurde schaamlippen, slapeloze nachten, zorgen, poepluiers, snotneuzen. Dat veranderde plotsklaps toen ik deelgenomen had aan het bevolkingsonderzoek en ik een voorstadium van baarmoederhalskanker bleek te hebben. “Als ik kinderloos blijf, dan is dat omdat ík die keuze bewust maak, niet omdat mijn lichaam dat voor mij bepaalt. Ik wil wel kinderen!” Gedurende het behandeltraject kwam die uitspraak steeds vaker uit mijn mond.
Vijf jaar later, inmiddels gezond verklaard, ontmoette ik de liefde van mijn leven. Dat hij al twee kinderen bleek te hebben, maakte hem alleen maar aantrekkelijker: wat een prachtige vader is hij. Mijn kinderwens groeide met de dag. Lees verder →

1 op de 4… dat ben ik: het verhaal van Heidy

Heidy is moeder van Joliene van bijna 4 jaar. Zwanger worden was voor Heidy niet vanzelfsprekend, ze heeft endometriose en pcos en kan alleen zwanger worden via IVF. Bij de tweede IVF poging raakte ze zwanger. De zwangerschap was zeker niet onbezorgd: Heidy had hyperemesis gravidarum (veel overgeven) en heeft meerdere keren in het ziekenhuis gelegen, ook vanwege een dreigende vroeggeboorte. Uiteindelijk is Joliene geboren met 38 weken via een geplande keizersnede.
Ondanks de hele voorgeschiedenis én jarenlange onverklaarbare pijnklachten wilde ze toch nog heel graag een tweede kindje…

Geen broertje of zusje