Was ‘Maar ik hield al wel van je’ er maar jaren eerder geweest
In 2020 verscheen het boek ‘Maar ik hield al wel van je’ van Marjolijn de Cocq. Ik las het in één ruk uit. Marjolijn was helemaal niet van plan om een boek te schrijven over haar miskramen, maar wat ben ik blij dat ze het wél heeft gedaan. Ze schrijft kwetsbaar en herkenbaar. Ontroerend, zonder tranentrekkend of dramatisch te worden.
Mijn eigen miskramen liggen al jaren achter me en ik had ‘Maar ik hield al wel van je’ graag willen lezen in de periode dat ik mijn miskramen net had gehad.
Je houdt al van je kindje voor het is geboren
Onlangs las ik het boek voor de 2e keer, nadat het door de aflevering van de podcast ‘Bloedeerlijk’ [een waardevolle podcast over miskramen door Anja Corbijn] waarin Marjolijn te gast is, weer in mijn aandacht kwam. (Je kunt de aflevering van Bloedeerlijk hier luisteren.)
In de podcast vertelt ze dat de titel niet haar eigen idee is, ze vond het zelf misschien te dramatisch.
Ik denk dat de titel heel raak is gekozen. Omdat het precies zegt waarom het pijn doet dat je omgeving eroverheen stapt, dat ‘men’ ongemakkelijk is met jouw verdriet. Om miskramen hangt nog altijd een sfeer van zwijgen, mede door dit ongemak. Dat draagt eraan bij dat veel mensen al snel van alles zeggen om jouw verdriet weg te nemen.
De titel ‘Maar ik hield al wel van je’ verwoordt heel treffend wat dat met je doet. Je houdt van je kindje in wording, al zodra je weet dat je zwanger bent. Dat begint niet pas als je kind is geboren.
Wat doet het lezen met mij?
In de loop van de jaren heb ik al veel gelezen, gezien en gehoord, toch raken sommige stukken uit ‘Maar ik hield al wel van je’ me weer. Die diepe (h)erkenning blijft ook voor mij persoonlijk heel fijn (ook al heb ik écht mijn miskramen wel ‘verwerkt’).
Marjolijns verhaal komt voor mij heel dichtbij, het voelt voor een groot deel als mijn verhaal. Ik ben ongeveer even oud en ook ik heb in 2005 mijn twee miskramen gehad, heb toen een vlokkentest laten doen, een curettage ondergaan.
Net als Marjolijn voelde ik me niet thuis op de troostfora die er toen waren (Facebook hádden we toen nog niet eens) en kon ik persoonlijk niks met ‘vlinders, vlinderkindjes, sterrenkindjes…’ Daarbij hebben we ook allebei de periode van kinderen krijgen afgesloten met een ‘Wat als…’.
De woorden die Marjolijn aan haar ervaring geeft komen heel dichtbij. In ieder hoofstukje staan meerdere zinnen die zo raak zijn dat ik ze wil aanstrepen.
‘En nee, toen ze opnieuw zwanger was, wist ze helemaal niet dat het kon. Ze wist vooral hoe het mis kon gaan.’
‘Mensen schrikken als ik het vertel, ik wil ze hun ongemak besparen. Ik wil mezelf hun ongemak besparen.’
Hoe zij beschrijft hoe eenzaam ze zich voelde… ook dat was voor mij (en zeer waarschijnlijk ook voor jou) pijnlijk herkenbaar. Zo triest dat we met zovelen zijn, maar ons toch zo eenzaam voelen.
Iedereen zou ‘Maar ik hield al wel van je’ moeten lezen
Wat mij betreft zou iedereen ‘Maar ik hield al wel van je’ moeten lezen. Als je zelf een miskraam of meerdere miskramen hebt gehad biedt het je herkenning. En voor wie er zelf geen ervaring mee heeft, helpt het om je in te leven in hoe het is om het mee te maken. Het boek lezen kan je helpen om je minder onmachtig te voelen in hoe je kunt reageren als iemand in je omgeving een miskraam heeft gehad. Ik hoop dat veel meer mensen het lezen, dat gaat zeker helpen om de zwijgcultuur rondom miskramen te verminderen.
Wil je meer weten over Maar ik hield al wel van je, kijk dan eens op de gelijknamige website, daar vind je o.a. video’s waarin Marjolijn een stuk voorleest, verwijzingen naar nog meer podcasts, kunst en andere troostrijke uitingen over misgelopen zwangerschappen.
En het boek zelf vind je hier bij bol.
Ook interessant: