Marieke heeft tot haar 35e eigenlijk nooit echt een kinderwens. Ze heeft op dat moment haar eigen sportschool, sinds een jaar een leuke vriend en geniet erg van haar vrijheid. In november 2020 begint er toch opeens iets te kriebelen. Het lijkt haar leuk om voor een kindje te gaan samen.
Ze krijgt 2 keer een miskraam en merkt al snel dat er weinig over wordt gesproken terwijl zij gelooft in ‘Delen is helen’. Op haar Instagram @sterrenstory deelt ze haar verhaal op een open manier. Met natuurlijk verdriet, maar ook met de nodige humor. Na haar miskramen gooide ze haar leven over een andere boeg. In de serie 1 op de 4 deelt ze graag haar verhaal zodat anderen zich erin kunnen herkennen of er steun uit kunnen halen.
Marieke gooide na 2 miskramen haar leven over een andere boeg
Vrijwel meteen nadat we besloten voor een kindje te gaat raakte ik zwanger. Ik voelde me meteen heel zwanger vanaf het begin. Hele dagen enorm misselijk en intens moe, maar heel blij dat het meteen gelukt was om zwanger te raken.
In gedachten was ik de kinderkamer al aan het inrichten. Ik voerde al hele gesprekken met ons kind. Ik zou in week 8 een eerste echo hebben en keek ernaar uit om voor het eerst een hartje te zien kloppen. In week 7 was ik ’s avonds bij een vriendin wezen eten. Bij thuiskomst had ik wat licht bloedverlies. Het had een bruine kleur en mijn vriend, die huisarts is, gaf aan dat het waarschijnlijk oud bloed was en dat ik me niet meteen zorgen hoefde te maken.
De volgende ochtend ben ik gewoon gaan werken en was er geen bloedverlies meer. Ik merkte wel dat ik een soort menstruatieklachten had, zoals zware benen en pijn in mijn onderrug. Aangezien ik het toch niet vertrouwde heb ik een vriendin van me gebeld die verloskundige is. Die middag kon ik nog bij haar terecht voor een echo. Op de echo was na even zoeken een kloppend hartje te zien. Het klopte alleen niet heel sterk en het kindje (ik praat altijd over een kindje, want ik vind andere woorden zoals vruchtje zo onpersoonlijk) was aan de kleine kant. Het gekke op dat moment was dat ik het hartje zag kloppen maar er niks bij voelde. Ik denk achteraf dat ik onbewust al afscheid had genomen van het kindje, omdat ik aan alles voelde dat het niet goed zat.
Het verdriet om de miskraam mocht er even zijn, maar ik moest ook snel weer door
Ook de volgende dag ben ik weer gaan werken. Waar ik heel even dacht dat het beter ging, voelde ik op een gegeven moment dat het mis was. Met extreem veel bloedverlies ben ik uiteindelijk met spoed naar het ziekenhuis vetrokken. Daar bleek er geen hartje meer te kloppen. Vanwege het vele bloedverlies werd ik opgenomen en dan lig je daar opeens in het ziekenhuis.
Uiteindelijk mocht ik naar huis toe en vanaf toen schoot ik heel erg in standje overleven. Het verdriet mocht er best even zijn. Maar ik had een bedrijf te runnen dus ik moest van mezelf ook snel weer door. Na een week had ik alsnog een curettage, omdat er nog teveel restjes zaten in mijn baarmoeder. Hierna herstelde ik snel en ging ik weer door met het “normale” leven.
Bij elk pijntje in mijn buik: checken of ik bloedverlies had
Na drie maanden mijn lichaam wat rust gunnen, besloten we samen om weer voor een kindje te gaan. Weer was het meteen raak. Op mijn verjaardag in augustus 2021 kwam ik erachter dat ik weer zwanger was. En zo onbevangen en relaxed als ik was aan het begin van mijn eerste zwangerschap, zo angstig was ik nu.
Bij elke pijn in mijn buik die ik voelde ging ik op het toilet even kijken of er bloedverlies was. In de 8e week had ik de eerste echo en hoewel ik vanuit mezelf vrij relaxed en nuchter ben, waren de zenuwen voor die eerste echo niet te doen! Tijdens de echo was er een mooi kloppend hartje te zien en het kindje was ook zo groot als hij (altijd gevoeld dat het een jongetje was) moest zijn. Wat waren we blij samen. Vanaf toen kwam er een rust over me heen en kon ik eindelijk echt genieten!
Dat gevoel duurde precies 2 weken. Na een ochtend werken was ik erg moe en ben ik even gaan liggen. Ik viel vrij snel in slaap en toen ik wakker werd zat alles onder het bloed. Weer met spoed naar het ziekenhuis en daar werd een echo gemaakt. Op de echo zag alles er helemaal goed uit. Een kloppend hartje en er was nergens iets afwijkends te zien.
Niemand kon verklaren waar het enorme bloedverlies vandaan kwam. Na een korte opname in het ziekenhuis mocht ik weer naar huis en de volgende dag voelde ik me goed. Ik ben naar een verjaardag gegaan en kon de angst die weer volledig terug was even een beetje loslaten.
De dag daarna ben ik weer gaan werken. Tijdens het werken begon ik wat krampen in mijn buik te krijgen. Ik voelde meteen dat het mis was en ben weer met spoed naar het ziekenhuis vertrokken, omdat het bloedverlies weer enorm heftig was. Daar aangekomen werd er weer een echo gemaakt en alles zag er weer heel goed uit.
Ik snapte er helemaal niks meer van! Hoe kon alles er nou zo goed uitzien als ik zo enorm veel bloed verloor? Uiteindelijk weer naar huis gegaan en thuis aangekomen begon ik een soort van weeën te krijgen. Het voelde echt alsof mijn lichaam er alles aan deed om het kindje eruit te krijgen. Achteraf bleek dit ook zo te zijn.
Weer aangekomen in het ziekenhuis werd er een echo gemaakt en toen was er geen kloppend hartje meer te zien. Ik moest een nachtje blijven en heb die nacht heel mooi ons kindje op kunnen vangen op het toilet.
Na de miskraam alleen thuis met al mijn verdriet
De volgende dag kwam ik thuis. Dat moment dat je weer een miskraam hebt gehad en dan thuis komt met al je verdriet is echt vreselijk! De weken erna ging het steeds slechter met me.
Er kwam zo enorm veel verdriet naar boven en hoewel ik hele lieve mensen om me heen heb die er echt voor me waren, is dat verdriet echt iets waar je alleen mee moet dealen. Ik heb me vaak zo eenzaam gevoeld. Mensen vonden het toch moeilijk om te snappen hoe je zoveel verdriet kan hebben om een kindje wat nog zo klein was. Ze snapten niet dat ik me meteen moeder voelde vanaf de positieve zwangerschapstest en in gedachten al achter de kinderwagen liep.
Eerlijk gezegd kan ik het ze ook niet kwalijk nemen. Als ik in het verleden hoorde over een miskraam dan kon ik me wel voorstellen dat het heel verdrietig was, maar echt snappen hoe intens het verdriet kan zijn deed ik toen ook niet.
Na de miskramen heb ik mijn leven over een andere boeg gegooid
Ondertussen zijn we iets meer dan een half jaar verder. Eind 2021 besloot ik te stoppen met mijn bedrijf en echt eens de tijd te gaan nemen om al het verdriet toe te laten en te gaan verwerken. Dit bleek de beste beslissing ooit te zijn! Ik startte met EMDR en bij een chiropractor, deed mee aan een retraite weekend, nam deel aan truffelceremonies en deed nog veel meer om echt weer bij mezelf te komen en te durven voelen. Niet meer in standje overleven en doorgaan, maar echt dat rauwe verdriet en die machteloosheid voelen en daar doorheen gaan om het uiteindelijk een plek te kunnen geven.
Door de miskramen heb ik mijn leven over een andere boeg gegooid. Ik geloof er echt in dat de miskramen er zijn geweest om me te laten inzien dat ik veel te veel stress heb gehad in mijn leven en altijd maar doorging en dat het nu tijd was om heel hard aan mezelf te werken.
De kinderwens is er nog steeds en ik heb er ook vertrouwen in dat het gaat lukken om een gezond kindje te krijgen, maar de komende tijd geef ik mezelf nog even de rust, totdat ik echt weer klaar ben voor een volgende zwangerschap.
Ook interessant: