Fockelien is 30 jaar en moeder van Samuel. Toen zij in 2015 samen met haar man besloot dat zij graag een kindje wilden dachten zij dat dit makkelijk zou zijn. Helaas bleek het een lange weg te worden met veel verdriet. In november 2019 werd al het wachten beloond met een zoon.
De lange weg van onze kinderwens
Niet zomaar zwanger
Ik heb altijd al moeder willen worden. Toen mijn man en ik ons eerste huis kochten konden we niet wachten om alle slaapkamers te vullen. Na een aantal maanden was ik echter nog niet zwanger en stapte ik naar de huisarts. Die was eerst wat terughoudend maar verwees mij toch door naar het ziekenhuis. Na een aantal onderzoeken bleek al snel dat op de natuurlijke wijze zwanger worden voor ons geen optie was. Een periode vol onderzoeken en nadenken brak aan. We werden doorverwezen naar het universitaire ziekenhuis omdat het een complex verhaal bleek te zijn.
Na een zwaar jaar vol slecht nieuws mochten we toch beginnen met behandelen.
Eindelijk een positieve test
Elke maand waren we vol hoop en elke maand dat het niet lukte werd bij mij het verdriet groter. Na zes puncties besloten we het anders aan te pakken. Zware medicatie en spanning of het nu wel zou lukken. Na de eerste terugplaatsing hield ik voor het eerst van mijn leven een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Uitzinnig van blijdschap vertelde wij het op een creatieve manier aan onze ouders en vrienden. We hadden geen zorgen meer, alles zou goed komen! Al ons wachten zou beloond worden. We kregen in het ziekenhuis onze eerste echo en alles leek perfect zei de arts.
We mochten naar de verloskundige en waren eindelijk gewoon zwanger. We melden ons bij de verloskundige met 9 weken zwangerschap en hebben zin ons kleintje weer even te mogen zien. De verloskundige begint met de echo en ineens is het heel stil in de kamer. Doodstil. Als ze haar mond open doet stort onze wereld in, ons kindje leeft niet meer.
We besluiten af te wachten tot mijn lichaam het vanzelf oplost. Na vier weken beginnen er weeën en wordt ons kindje thuis op de wc geboren.
Goedbedoelde opmerkingen
Een moeilijke tijd breekt aan. We gingen van uitzinnig blij naar intens verdriet. Ik heb moeite met accepteren wat er gebeurd is. Veel mensen vinden het lastig als ik zeg dat we een kindje verloren hebben. Er volgen opmerkingen als “Ach je wordt vast zo weer zwanger” of “Gelukkig was het nog vroeg”.
Ik maak me hier kwaad over, het was ons kind hoe lang of kort ik ook zwanger was. Vanaf het moment dat de test positief was voelde ik een band met het kindje. Het verlies valt niet goed te praten. Ook kreeg ik vaak te horen dat het zo dapper was dat ik er over praatte, voor mij is dat een manier van er mee om gaan. Ik begrijp niet waarom mensen het dapper vinden, als ik nog zwanger was zouden we toch ook praten?
Een nieuwe zwangerschap met angst en beven
Al vrij snel mogen we verder met behandelen en volgt er een nieuwe terugplaatsing. Ik heb er totaal geen vertrouwen in en durf ook niet op een positieve test te hopen. Na een paar weken blijkt dit niet terecht want ik ben weer zwanger. Van uitzinnig blij is deze keer weinig te merken.
Ik durf niet blij te zijn en hou constant in mijn hoofd dat dit ook weer mis zal gaan. Hoewel alles er goed uitziet krijg ik regelmatig paniekaanvallen. Ik durf niet van dit kindje te houden uit angst het weer te verliezen. Tegelijk voel ik me dan schuldig want dit kindje verdient net zoveel liefde. Een constant gevecht met mijn gevoel maakt dat het eerste trimester alles behalve leuk is.
Door heel veel met mijn verloskundige te praten krijg ik langzaam meer vertrouwen maar toch is er constant een angst op de achtergrond. Ik mag regelmatig komen voor extra echo’s en ben dan even gerustgesteld.
In de laatste week van de zwangerschap komt de angst weer volledig terug en zit ik regelmatig huilend op de bank. Als de bevalling zich aandient geloof ik nog steeds niet dat het goed gaat komen. Tussen het persen door zeg ik tegen mijn man “Het komt niet goed hoor hij is toch al dood”. Als onze zoon geboren wordt duurt het hooguit 30 seconden voordat hij huilt. In mijn beleving duurt dit echter veel langer en denk ik; zie je wel, hij leeft niet. Toch heb ik een gezonde zoon in mijn armen en is alle angst onterecht.
Een miskraam vergeet je nooit
Veel mensen zeggen nu; gelukkig gaat het nu goed en hoef je niet meer aan het andere te denken. Of de vraag wanneer we een tweede willen. Zelfs mensen die vragen of het verdriet van eerder nu weg is omdat Samuel er is.
Voor mij zijn dit echter twee compleet verschillende kindjes, nee het verdriet wordt niet minder of anders. 3 januari 2019 lag ik met weeën op de bank voor mijn miskraam, nu had ik een jaar later onze zoon. Toch was 3 januari een beladen dag waarop ik regelmatig terugdacht aan hoe het was. En ook aan hoe het had kunnen zijn.
Ik draag een ketting met een bedel voor beide kindjes, er staat een klein gedichtje met een glazen engel in onze woonkamer. Voor mij is het een onderdeel van mijn dagelijks leven, het moeilijk zwanger worden maar ook het verlies van ons eerste kind. Natuurlijk zijn we gelukkig met onze zoon maar de gevoelens worden er niet anders van.
Ook interessant: